Ég veit ekkert afhverju ég gerði þetta. En ég sé strax eftir þessu. Mér líður vægast sagt mjög illa, en hvað get ég gert?

Þetta var skynsamleg ákvörðun, mér leið illa fyrir og þótt að mér muni líða ótrúlega illa í mánuð eða svo þá er það betra en að líða alltaf illa.

Satt?

Eða hvað?

Ég stend fyrir framan spegilinn og reyni að telja sjálfri mér trú um að það sem ég var nýbúin að gera hafi verið rétt. En einmannaleikinn og sársaukinn segjir samt til um annað. Ég horfi á hnífinn við vinstri hendina…

Guð hvað þetta er freistandi.

Ég dett niður á gólfið og skil ekki að hverju ég er orðin. Ég meina, ég sem hafði svo fyrirlitið það að skera mig, svo staðráðin að gera það ekki. En í staðin þá sit ég á gólfinu með hníf og horfi á hendina á mér.

Eitthvað til að losna frá sársaukanum. Bara smá. Það þarf ekkert að vera mikið, bara oggu ponsu lítið sár.

Og ég byrja, fyrst rólega og ég finn hvað mér líður einhvernveginn betur. Ég skil ekki afhverju, ég hef aldrei skilið það og hef alltaf ætlað að komast hjá því, en samt sem áður sit ég á gólfinu og horfi á blóðið vætla fallega niður af handleggnum.

En áður en langt um líður, kemur sársaukinn aftur og ég reiðis. Andskotinn hafi það, auðvitað hverfur hann ekki alveg!

Lífið er tilgangslaust, afhverju ekki bara að stytta það?
Það mun enginn sakna mín, síður en svo. Heimurinn hatar mig, hann er að undirbúa sig fyrir að detta ofan á mig.

Afhverju gerði ég þetta aftur? Útaf því það var skynsamlegt?

Andskotinn hafi skynsemi.