Þessi saga á að vera furðuleg, skrítin og ruglandi. Það er markmið hennar og ég vona að þið njótið hennar :)


Lífið eftir lífið

Ég elskaði hana svo mikið. Hvernig gat þetta skeð?
Ég velti þessu fyrir mér lengi og ákvað að það var ekkert hægt að snúa aftur. Ég skutlaði mér í sófann og kveikti á sjónvarpinu og horfði á fréttirnar. Þarna sá ég að þetta var í alvöru, hún var virkilega farin.
Stúlkan sem ég þráði, stúlkan sem ég elskaði. Ég felldi tár við það að sjá myndir af slysinu og slökkti á tækinu. Þetta var allt svo saklaust, við fórum bara og fengum okkur ís saman í sjoppunni og ég ætlaði að segja henni að ég elskaði hana. Var búinn að plana þetta langt fram í tímann og vissi upp á hár hvað ég ætlaði að segja við hana.
En svo gerðist það þegar við fórum yfir götuna, bílstjórinn var að horfa eitthvert annað hafði lögreglan sagt við mig. Ég trúði því ekki.

Hún sá bílinn koma og öskraði, ég gat ekkert gert en ég ætlaði að grípa hana og kasta okkur í burtu. En ég náði ekki í hana og kastaði mér einum í burtu. Ég horfði á bílinn lenda á henni, hljóðin þau voru hræðileg.
Ég hljóp strax til hennar og hún virtist kveljast mikið, ég talaði við hana og sagðist elska hana og að allt yrði í lagi. Hún horfði bara á mig og sagði ekki neitt, ég horfði á hana en hún hreyfði sig ekki.
Ég horfði á bílinn og svo hana aftur og sá að hún var dáin, ég tók í hendina á henni og hugsaði með mér hve ömurlegt það var fyrir hana að deyja. Einungis 16 ára gömul. Ég varð svo reiður útí lífið og allt sem var fyrir mér.

En nú þá ligg ég í sófanum bara og horfi upp í loftið og beið eftir símtali við sálfræðing sem átti að hringja í mig. Hún var bara of falleg til að deyja, hún var fullkomin á allan hátt. Mörgum fannst það ekki en þau sáu hana ekki eins og ég sá hana. Lífið virtist bara svo tómt. Það var ekkert til að lifa fyrir og ég gat ekkert að neinu gert.
Ég fann hvernig tómið gleypti mig og ég sá enga undankomuleið nema eina.

Mamma og pabbi mér þykir fyrir þessu, en svona er þetta.
Mér þykir vænt um ykkur og allt það, en ég get ekki lifað lengur við allar þessar minningar mínar um hana. Ég veit ég mun aldrei gleyma henni og ég vill ekki kvelja mig.


Kveðja
Jón Jónsson

PS. Dauðinn er ekki endir, heldur nýtt ferðalag. Ég hitti ykkur seinna og ég mun bíða spenntur eftir því.