Ég skrifaði þessa sögu þegar ég var frekar langt niðri en á sama skapi frekar langt uppi. Já þetta gæti hljómað furðulega en ætli ég sé ekki svolítið flókinn karakter þegar kemur að þessum málum. Ég vona bara að fólk misskilji mig ekki eftir að lesa þessa sögu en ég er einmitt mjög hræddur um að það gerist en það verður bara að hafa það.

-…-



Í dag ætla ég að deyja. Ég sé dauðann sem fallegan, náttúrlegan hlut. Ég sé dauðann sem dyr, yfir í annan heim. Sá heimur er ekkert endilega betri heimur enda eru alltaf góðir hlutir og slæmir hlutir á öllum stöðum. Hinsvegar, sé ég þetta sem möguleika til að byrja uppá nýtt, á nýjum stað með nýju fólki.

Í þessum heimi líður mér illa, of mikill sársauki og ég næ engann veginn að halda jafnvæginu á milli þess að líða vel og líða illa. Vellíðan er ekki nema í sirca 25% hlutfalli hjá mér en er hjá flestu fólki í kringum 40-60% sem telst venjulegt. Á laugardögum þegar allir eru fullir niðri í bæ ánægðir, þá verður allt vitlaust og meðaltalið fer uppí 90% - þá býst ég við að Guð sé pirraður, ef hann er þá til, en það er allt annar handleggur.

Í dag er laugardagur. Klukkan er 4 um nótt (eða morgun - fer eftir því hvernig þú lítur á það) og ég sit á gólfinu inni hjá mér, er í djúpum hugleiðingum. Jeff Buckley er á fóninum, í dag snýst allt um mig og þess vegna segi ég að Buckley sé að syngja fyrir mig - So Real og ég syng með.

Ég ætla ekki að skrifa neitt bréf. Ég vil frekar skilja eftir óvissu heldur en eitthvað bréf, ég vil að fólk virkilega pæli í því af hverju ég fór. Ég vil ekki að fólkið sem ég þekki lesi einhver orð á blaði því orð á blaði er bara eitthvað sem fólk á eftir að misskilja. Ég samdi samt ljóð fyrir Elsu, litlu systur mína, sem ég faldi undir rúminu hennar, vonandi finnur hún það og geymir það. Hún skilur mig, fyrr eða síðar.

Ég hef tvisvar sinnum áður planað dauðaför mína, rétt eins og ég hef gert núna seinustu klukkutíma. Ég fór hinsvegar aldrei alla leið í hinum tveim skiptunum, ég týndi mér í stemmningunni, í fílíngnum. Tónlist á fóninum, í miðjum hugleiðingum um paradísir og áður en ég vissi af var ég farinn að dansa, og grét hreinlega af gleði - ætli litla systir mín hafi ekki haft einhver áhrif líka, því mér þykir svo vænt um hana. Ég er alveg hamingjusamur stundum, eins og allt fólk og kann að meta það þegar ég er ánægður, enda skil ég jafnvægið á milli hamingju og þjáningar, þú getur ekki forðast sársauka. Lífið býður uppá bæði, alveg eins og það er rangt og rétt - illt og gott enda ef það væri allt rétt og gott í heiminum þá væri í raun ekkert rétt og gott.

Ég kann að meta lífið og ég kann að meta fegurðina í heiminum, og þá er það sama hvort að það er falleg stelpa eða fallegt tón-mál-kvikmynda eða ritað verk. En nú er kominn tími á að fara undirbúa förina, allt er þegar þrennt er sagði faðir minn alltaf. Ég fer klukkan 5:46. Þetta er bara eitthvað sem mér finnst vera hentugur tími.

5:02, gleymdi mér alveg, sat yfir Jeff Buckley, skoðaði textana, velti fyrir mér heimspekinni á bakvið þá og fattaði þá. Ég er að fara á sama stað og Jeff, en ef til vill ekki á nákvæmlega sama stað, en í sama heim.

Ég fer fram, einn loka rúntur um íbúðina áður en ég fer. Mamma og pabbi sofa, fólk, ekki fólk eins og ég og þú, fólk af annari kynslóð, fólk sem gæti aldrei skilið mig og hefur aldrei gert - en þau reyndu, þessir yndislegu foreldrar, þau reyndu.

Litla systir mín er falleg, hún er það besta í mínu lífi, ég elska hana meira en allt. Hún gæti þess vegna verið barnið mitt - svo vænt þykir mér um hana. Hún er ekki nema 4 ára og þegar ég er heima þá er hún besti vinur minn. Ólíkt vinum mínum þá er hún alltaf trygg mér og dæmir mig aldrei eða svíkur mig, hún er frábær, Elsa. Stundum velti ég fyrir mig hvort okkar sé barnið er ég er að leika við hana, hún er svo gáfuð, og ég er svo skrýtinn. Allt sem hún segir er fyndið, á krúttlegan hátt. Alltaf þegar ég hef gert eitthvað rangt, sem er mjög oft þá fer ég og leik við Elsu eða tala við hana, en oftast þá horfi ég bara á hana og með því að horfa á hana nógu lengi þá fyrirgef ég sjálfum mér fyrir mistök mín. Elsa er guðsgjöf, þó að það séu miklar líkur á því að það sé enginn guð til, þá er hún samt guðsgjöf því ég veit bara satt að segja ekki um sterkara lýsingarorð til að lýsa henni. Kannski eru öll börn svona? Kannski verður Elsa vond manneskja eða dópisti þegar hún verður stór? ég vil allavega trúa að hún verði alltaf svona, alltaf svona fögur, alltaf svona saklaus.

Þið eruð eflaust að velta fyrir ykkur af hverju ég vil fara frá því sem lítur út fyrir að vera gott umhverfi, af hverju ég vil deyja. Þið eruð eflaust að velta fyrir ykkur af hverju ég vil ekki eiga heima í þessum heimi - ég á svo sem enga almennilega skýringu á því, finnst ég bara ekki eiga heima hérna og þannig er bara stundum, þú átt ekki alltaf heima á þeim stað sem þú fæðist á.

Hæ Benidikk. Ég er búinn að vekja hana, óvart, hún kann ekki að segja nafnið mitt ennþá en fyrir henni er ég bara Benidikk.

-Hæ, uss ekki hafa hátt, mamma og pabbi eru sofandi.
-ég vil horfa á bannatímann.
-hehe ekki núna en ég skal segja þér sögu.



Ég veit það núna, er ég ligg á gólfinu, að ég vil ekki deyja. Ég vil lifa, allavega eitthvað lengur. Ég vil passa uppá Elsu, systur mína, ég vil faðma hana að mér, alveg eins og ég gerði áðan þegar ég var búinn að segja henni sögu, reyndar voru það 3 sögur þar sem hún vildi alltaf heyra meira og meira en sofnaði loks. Ég faðmaði hana að mér, í margar mínútur. Ég vil sjá hana aftur, þó það sé ekki nema í eitt skipti en það er of seint.

Pilluboxið er tómt, það liggur við hliðina á mér og hlær að mér. John Frusciante hljómar í heyrnartólunum mínum, þetta er brown bunny diskurinn og hann er að syngja um dauðann, himnaríki og….hann er að syngja um mig, vá kannski er bara gott að fara.

Er John veitir mér birtu á minni dimmustu stund, þá sé ég dyrnar, ég sé dyrnar, ég sé dyrnar, ég sé dyrnar.