Þetta er smásaga eftir góða vinkonu mína {Curze}
vona að ykkur líki :)
Dimmt er orðið úti, trjágreinar slást utan í hvor aðra.
Dís gengur um drungalegan kirkjugarðinn, heyrir hláturinn í vindinum, þennan
kuldalega hlátur er hann blæs einsog hann getur á legsteina fólks og á þá sem voga sér að koma á þessum tíma í garðinn.
Dís veit ekki hvað hún er að gera hér, af eitthverjum ástæðum fannst henni þessi staður notalegastur, allt svo rólegt, hvílir friður. Það er eitthver huggun að ganga um kirkjugarðinn, að vita að þetta endar allt, hún kom hingað til að leita sér griðastaðar, getur þetta ekki lengur, komin með leið á fólki, alltaf verið að segja fyrir verkum, og hún sem ætlaði að laga þetta, koma sér á réttan kjöl. Féll aftur fyrir dópinu, komin með leið á lífinu.
Hún fær tár í augun, lætur sig falla á eitt leiðið, skilur ekki hvernig hún getur verið svona máttlaus, svona lítil.

Móðir hennar hafði hent henni út, orðin leið á lygunum. Dóttir hennar búin að særa hana of mikið, ekki nema 17 ára en þó fallin í dópið, tvisvar. Lent á geðdeild,
nú orðin ófrísk, komin 9 mánuði á leið. Barnsfaðirinn dáin vegna dópneyslu og dóttirin ekkert skárri. Ekki yrði henni að undra þó að barnið væri að eitthverju leyti vanskapað.
Hún hafði reynt svo mikið að hjálpa dóttur sinni, Dís.
Litla heillaDísin hennar, hún sem var orðin svo vongóð í lok meðferðar, ekki nema mánuður og hún fallin aftur.
Tár féllu niður á vanga hennar er hún hugsaði til litlu Dísarinnar sinnar.
Orðin vonlítil….

Dís stendur upp og þurrkar tárin, hún er orðin reið. Hleypur af stað á milli legsteina,
Hún þarf að fara. Fara burt frá öllu þessu.
Hún hættir að sjá, hættir að hugsa, hugur hennar er algjörlega tómur, allt svart í kringum hana.
Hún hleypur í átt að myrkrinu, það er eins og það sé gripið í fót hennar. Hún fellur á hnén, tekur hana stund að átta sig hvar hún er. Andskotinn!, það blæðir úr öðru hnénu, hún lætur það vera. Hugsar um hvar hún sé stödd…..

Hvernig stendur á því að þetta fór svona?,
Er þetta allt ákveðið fyrirfram, var ákveðið þegar ég kom með litlu
HeillarDísina mina heim af fæðingardeildinni að þetta færi svona, að hún myndi aldrei eignast almennilegt líf?
Hver hefur svo svarta sál að geta gefið barni þá vöggugjöf að lifa slíku lífi?
Tár rann niður vanga hennar þar sem hún lá í sófanum vafin undir teppi, full af samviskubiti fyrir að hafa hent dóttur sinni út fyrr um kvöldið. Var rétt af henni að gera það?
Það eina sem dóttir hennar vildi frá henni voru peningar fyrir meira “lífi”, einsog Dís sagði það sjálf, hún kallaði þetta líf!,
og hún sem bar barn undir belti, lítið barn!
Hún brotnaði niður, tárin runnu í stríðum straumum niður kinnar hennar, hún var orðin rugluð á öllum þessum hugsunum….




Steinskorin dúfa með ekkert nema sorg í augum situr á dökkum legstein,
Dís les, Lilja Sigrún Ólafsdóttir, fædd 1980.
Dáin 1998.
Hún var ekki nema 18 ára, Dís fær sting í hjartað við tilhugsunina, hún les meira.
Ófæddur drengur, sonur Lilju. Þarna var sonur stelpunnar grafin með henni, Dís grét enn meir en fyrr, ekki vegna klúðurs hennar í lífinu heldur vegna lítils drengs sem fékk ekki líf og
ungrar móður sem aldrei fékk að sjá litla drenginn sinn, sjá fyrsta brosið hans, eða þegar hann leit veröldina í fyrsta sinn með sínum saklausu augum….
Dís kipptist við, það sparkaði, barnið hennar sparkaði.
Hún hafði ekki fundið fyrir því alla þessa 9 mánuði, hafði ekki fundið fyrir hreyfingunni, fannst barnið allveg eins geta verið dáið, enda ekki að það hefði skipt hana neinu máli, útúrdópuð oftast nær.
Hún fann sælutilfinningu fara um sig alla, hún ætlaði að lifa.
Ætlaði í meðferð um leið og barnið fæddist, það ætlaði ekki að fara eins fyrir henni og þessari stelpu, hún gæti ekki gert barninu sínu það, drengurinn hennar fengi líf.
Um leið og Dís ætlaði að standa upp fékk hún verk sem leiddist niður eftir
hryggnum á henni og út í mjaðmir. Var barnið að koma?
Dís rak frá sér hálfkæft óp og fell niður við legsteininn, hún þreifaði eftir
símanum sínum sem var í jakkavasanum. Mamma!…..

Hún hafði sofnað út frá grátnum og öllum hugsununum sem höfðu ásótt hana fyrr um kvöldið.
Hún leit í kringum sig ringluð, heyrði hún í síma?
Henni varð starsýnt á klukku sem hékk á miðjum stofuveggnum, korter í þrjú. Nei, það hringir engin svo seint, hún hvíldi aftur augun en í því hringdi síminn aftur. Hún hrökk við, hljóp að símanum, áður en hún náði að heilsa heyrði hún
sársaukastunurnar í Dís. Hún æpti upp yfir sig, hvað hafði komið fyrir? Hún gat átt von á hverju sem er, hún vissi ekki hvað hún átti að gera, hafði henni verið misþyrmt? Greyið, elsku litla heillaDísin hennar, það þyrfti að drepa helvítið sem….
Hún komst ekki lengra í hugsunum því að Dís kom loks frá sér orðum, Mamma það er að koma, barnið…
Hún gaf frá sér ánægjuhljóð. Hún að verða amma, það fannst henni yndisleg tilhugsun, en.. hvað ef það væri eitthvað að barninu? Ef það væri vanskapað eftir öll þessi efni, hvað ef? Skelfing færðist yfir hana…


- Mamma ertu þarna?
Hún hrökk við.
Já auðvitað, ég er hér, hvar ertu elsku Dísin mín?…..

Dís lagðist niður, hríðunum hafði linnt þessa mínútuna. Mamma hennar sendi sjúkrabíl á eftir henni, hann var á leiðinni.
Hvað ætli hafi komið fyrir stelpuna með litla drenginn, ætli það hafi verið dóp?
Dís fylltist allt í einu viðbjóði, hvernig er hægt að gera þetta, vera svona ógeðslegur hvað þá ef þú ert barnshafandi, henni varð hugsað til föður litla barnsins síns, hún skyldi ekki fara frá barninu sínu, hún skyldi vera sterk, berjast gegn ógeðinu.
Þetta var ekkert líf…..




Hún hljóp inn ganginn. Dís, hvar er Dís?
Hún skimaði í kringum sig, sá ungan mann í læknislopp. Hún hljóp að manninum, veistu um Dísina mín, Dís, hræðslan sem skein úr augum hennar leyndi sér ekki, var allt í lagi með dóttur hennar, barnið? Maðurinn tók utan um hana, reyndi að róa hana niður. Sagði henni að þetta hefði gengið mjög fljótt fyrir sig, Dís var í lagi og svaf hún nú vært inni á stofu sinni.
Hún hló, skellihló, ánægjutilfinningin sem þaut um líkama hennar var yfirþyrmandi, aldrei hafði henni liðið eins vel og að vita að dóttir hennar væri í lagi. Brosið stóð ekki lengi, var barnið í lagi? Fæddist það vanskapað eða andvana?
Nei það mátti það ekki, það gat það ekki. Dís mátti ekki við því. Kannski ef hún eignaðist heilbrigt barn myndi hún hætta í dópinu, væri eins og annað tækifæri fyrir hana að takast á við lífið, en ekki sýna veikleika, þann sem hafði fellt hana svo oft.
En ef barnið var dáið?, eitthvað að?, myndi hún sökkva dýpra, kæmist hún nokkurntíma upp úr þeirri gröf sem hún hafði grafið sér sjálf?
Hún varð stjörf, stjörf af hræðslu við eigin hugsanir, hvað ef?
Hún leit á manninn, hann sat þarna góðlegur á svip, eða var hann kannski áhyggjufullur, vissi ekki hvernig ætti að orða svona við hana sem var nú þegar á barmi taugaáfalls.
Maðurinn stóð upp og leiddi hana með sér inn hvítan gang. Hún var enn stjörf vegna eigin hugsana, vissi ekki hvað hún væri að gera þarna, hvað hún ætti að gera ef að eitthvað hefði farið úrskeiðis.
Hún vissi ekki af sér fyrr en maðurinn hafði leitt hana inn til Dísar.
Þarna lá litla heillaDísin hennar, svo falleg……

Dís leit upp, þarna stóð mamma hennar öll útgrátin, lítil og vesældarleg.
Dís var reið út í sjálfa sig, hvað hún hafði látið móður sína ganga í gegnum öll þessi ár, það var hún sem hjálpaði henni þegar mest á þurfti. Dís teygði grannar hendurnar í átt til móður sinnar.
Elsku mamma komdu hérna til mín.
Mamma hennar stóð sem frosin í dyrunum, hreyfði sig ekki. Dís fékk tár í augun, var hún kannski ekki tilbúin að fyrirgefa, fyrirgefa henni allt? Gerðu það mamma, komdu. Rödd hennar var að bresta….

Það var eins og hún lifnaði við, hún hljóp í fang dóttur sinnar sem virtist svo umkomulaus þarna. Hjúfraði hana að sér og brosti. Þetta var enn litla stelpan hennar, litla Dísin….

Dís fann hvernig sölt tárin runnu niður sveitt andlit hennar, hún stamaði gegnum ekkasogana, fyrirgefðu, fyrirgefðu mér. Faðmaði móður sína fast að sér, hvað hún elskaði hana heitt, þessa litlu grönnu konu sem hafði alltaf verið tilbúin að hjálpa, hvernig sem henni leið. Hún sem hafði aldrei hirt um líðan móður sinnar.
Nú fyrst var hún að sjá það hvað skipti máli í lífinu, og það var alls ekki það sem hún hafði haldið, hvað hún hafði verið vitlaus.
Gryfjan var orðin djúp sem hún hafði grafið sér, en hún ætlaði að komast upp úr henni með hjálp móður sinnar. Aukinn styrkur hafði fæðst hjá henni þetta kvöld,
hvað hún var sæl…..





Móðir hennar leit á Dís, reyndi að brosa þó að það gengi ekki vel, vildi ekki fara að eyðileggja allt með því að gráta, hún vissi ekki hvernig þetta hafði farið. Hafði enga ástæðu til að brotna niður á þessari stundu, hvað var að henni?
Hún tók í höndina á Dís, kreisti hana létt. Gat ekki spurt að þessu, vildi ekki fá svarið, en hún bara varð að vita það.
Hún hughreysti sig, rödd hennar skalf er hún loksins spurði, er í lagi með barnið?
Hún fékk loks svar við spurningu sinni. Því sem hún hafði haft
áhyggjur af í allt kvöld, öllum þeim hugsunum sem höfðu ásótt
hana vegna þessa.
Hún brosti. Þær hlógu mæðgurnar eftir öll þessi ár. Saman.
Fæðst hafði heilbrigður drengur.


Höfundur : {Curze}
Póstari : WoG