Jónatan Úlfsson var orðinn óþreyjufullur. Hann hafði setið við tölvuna í meira en 3 tíma en hafði ekki komið orði á blað. Venjulega féllu hugmyndirnar af himninum eins og regndropar en ekkert kom núna. Það var eyðimörk í huga hans. Aðdáendurnir yrðu óþreyjufullir ef það færi ekki koma út bók bráðlega. Jónatan var metsölu spennusagnahöfundur á heimsmælikvarða. Núna sat hann einn í einbýlishúsinu sínu og braut heilann. Hann ákvað að fá sér í haus til að koma ímyndunaraflinu í gang. Eftir klukkutíma ákvað hann að fara út í göngutúr. Hann ætlaði að labba niður að tjörn að horfa á endurnar.
Þegar þangað kom fékk hann óstjórnlega löngun til að grípa eina önd og snúa hana úr hálslið. Hann stökk út í tjörnina, greip eina gæs og barðist við hana en náði loks að drepa hana. Hann var heppinn að enginn var á ferli, enda var klukkan tæplega tvö þriðjudagsnótt. Hann horfði á gæsina, þar sem hún lá líflaus í örmum hans, og brosti. Hann hafði tekið líf og hafði ánægju af. Hann hljóp heim, skipti um föt, settist fyrir framan tölvuna og hóf að skrifa sögu sína. Eftir 50 blaðsíður var hann aftur uppiskroppa með hugmyndir og hugleiddi að fara að drepa aðra gæs, það hafði tekist svo vel upp síðast. Hann hugsaði, “Ég fékk 50 blaðsíður út úr því að drepa eina gæs, ef ég myndi nú drepa eitthvað æðra dýr þá gæti ég jafnvel klárað söguna einn tveir og tíu! Hvern ætti ég nú að drepa?” Hann velti fyrir sér ýmsum möguleikum, til dæmis leiðinlegan eiganda hverfisbúðarinnar, eða gribbuna við hliðina, en að lokum ákvað hann að drepa Níels Guðmundsson, gagnrýnanda, sem hafði alltaf skrifað lélega gagnrýni um bækur Jónatans. Hann fór og fletti upp í símaskránni og sá að Níels átti heima rétt utan við bæinn. Hann sá líka í þjóðskránni að hann átti heima einn. Jónatan fékk sér í haus og velti því fyrir sér hvernig hann ætti að drepa hann. Hann komst að þeirri niðurstöðu að best væri að fara strax heim til Níels og drepa hann með eldhúshníf sem hann fyndi væntanlega á staðnum og stinga hann í svefni. Jónatan fór út í Toyotuna sína og ók rakleitt heim til Níels. Þegar hann var kominn um það bil hálfa leið rak hann augun í kött sem var að ganga á gangstéttinni samsíða götunni. Jónatan gat ekki stillt sig, gaf í og ók upp á gangstéttina. Kötturinn varð skíthræddur og hljóp undir nokkra bíla sem var lagt þarna skammt frá. Jónatan pældi ekkert í því að stöðva, enda rammskakkur, og ók beint inn í hliðina á glænýjum BMW. Þjófavarnarkerfi BMW-sins fór að væla hátt og Jónatan skreið út úr flakinu af bílnum sínum. Af gömlum vana hafði hann fest öryggisbeltið og hafði það bjargað honum frá alvarlegum meiðslum auk loftpúðans í stýrinu. Hann skjögraði í burtu og fann tíkallasíma nokkrum götum fjær. Hann hringdi á leigubíl sem kom skömmu síðar. “Varst það þú sem hringdir á leigubíl?” spurði gráhærður miðaldra leigubílstjóri. “Já, það var ég” sagði Jónatan og settist inn í bílinn. “Ég býst við að þú viljir fara á slysavarðstofuna” sagði bílstjórinn. “Ha..? nei..” sagði Jónatan með furðusvip, svo tók hann eftir því að það blæddi úr enninu á honum, “ég ætla nú bara á Tjörvastaði”. Leigubílstjórinn keyrði af stað og eftir 10 mínútur voru þeir komnir. Hann borgaði leigubílstjóranum og leitaði að opnum glugga eða hurð á heimili Níels. Hann fann einn, skreið inn um hann og sá að það var þvottahúsið sem var í kjallaranum. Hann fór upp og leitaði að eldhúsi. Hann fann það og líka flugbeitta kjötöxi í einni skúffunni. Hann fór upp á næstu hæð og leitaði að svefnherbergi Níels. Hann opnaði dyr.. en það var bara skápur. Hann fór að næsta dyrum en það var bara baðherbergi. Aðeins tvær dyr voru eftir og hann valdi dyrnar til vinstri. Þar sá hann útvarpsvekjaraklukku með skínandi rauðum stöfum sem á stóð 06:48. Hann labbaði hljóðlega að rúminu, rak tánna í eitthvað og vældi örlítið. Stóð grafkyrr í smástund en Níels hafði greinilega ekki vaknað. Jónatan þreifaði fyrir sér í rúminu til að vita hvar hann ætti að höggva. Hann fann fyrir bungu undir sænginni og hjó og hjó og hjó þar til hann taldi að nóg væri komið. Hann hringdi á leigubíl, hélt heimleiðis og settist fyrir framan tölvuna fullur af innblæstri og skrifaði eins og hann gat. Um hádegisbilið var hann ánægður með söguna sína og fór loks að sofa. En hann gat ekki sofið lengi því aðeins nokkrum stundum eftir að hann sofnaði var bankað á dyrnar. Það var lögreglan. Hjartað sló hraðar í Jónatani og hann hugsaði, “Þeir hafa komist að morðinu! Helvítis leigubílstjórarnir hafa kjaftað!”
“Átt þú græna Toyotu Avensis með skráningarnúmerið XX-445?” spurðu lögreglumennirnir.
“Ö.. já..” sagði Jónatan.
“Varst þú að keyra henni í nótt?”
“Ömm.. já..”
“Viltu ekki koma með okkur niður á stöð?”
Jónatan fór með lögreglumönnunum niður á lögreglustöð og var settur í fangaklefa. Eftir fimm tíma kom rannsóknarlögreglumaður sem spurði Jónatan hvort hann hefði verið staddur í húsi Níels Guðmundssonar um nóttina.
“Já, ég drap mannhelvítið!” sagði Jónatan.
“Nei, það gerðirðu ekki” sagði rannsóknarlögreglumaðurinn.
“Nú? Lifði mannfjandinn af?”
“Þú réðst á sængina hans. Hann Níels var ekki heima sér síðastliðna nótt. Hann kom heim til sín um eittleytið í dag og fann veskið þitt á gólfinu hjá sér.”
“Well, you caught me. Hvað ætlarðu að gera við mig?” spurði Jónatan.
“Ég ræð nú engu um það, ætli dómarinn stingi þér ekki í fangelsi.”
“Það er allt í lagi, það er ekkert mál að vera rithöfundur í fangelsi!”