Er ég sofandi? Ég sé ekki muninn lengur, eru nágrannar mínir djöfladýrkendur sem að fórna börnum ofan í grímuklædda menn í skærum pokabuxum og í risavöxnum skóm eða á barnið þeirra afmæli? Afhverju gráta börninn? Stundum þegar ég vakna fer ég niður á lögreglustöð og læt þá vita en þá er mér bara heilsað með myndavélum og kvikmyndasettum, eða er það þegar að ég sofna? Ég er þreyttur og ég veit ekki hvort að það stafi af of miklum svefn eða of litlum, annaðhvort man ég alla draumana mína og gleymi því sem ég geri í alvörunni eða þá að ég man enga drauma og man allt um djöflana í kringum mig.
Fólkið í næsta húsi hefur skipt um andlit fjórum sinnum á árinu. Þau klæðast alltaf sömu fötunum en andlitin breytast alltaf smávægilega, eldast og síðan kemur nýtt andlit! Hræðileg köld brjáluð augu sem að vilja gleypa mig og senda mig beinustu leið til heljar. Ég braust einu sinni inn til þeirra og drap þau bæði með eldhúshníf, en daginn eftir komu þau aftur með nýtt andlit og glottu þegar að þau sáu mig fölna bakvið eldhús gardínurnar mínar. Þau vita hvað ég gerði, og þau munu refsa mér, ég veit það!
Það skiptir engu máli hvað ég geri, það hefur engar afleiðingar, brenni niður öll húsin í götunni og ég vakna þar sem að þau eru öll komin aftur síðan sofna ég inn í heim þar sem að öll húsin eru afmynduð og breytt, þakin glæru plasti sem að glóir ónáttúrulegum rauðum bjarma. Ég er sá eini sem að sér þetta, allt hitt fólkið felur sig og horfir á mig kveljast í þessum gerviheimi, nýtur þess að sjá mig vera þann eina sem að afleyðingarnar snerta.
“Ég mun drepa þau öll þannig að svefnin muni ekki lífga þau við, ég mun eyðileggja þau þannig að ég muni fá frið!” grét ég undir rúminu mínu meðan að búálfarnir hlógu að mér og á því augnabliki vissi ég að það var bara ein lausn.
Ég gekk hús frá húsi með sveðju undir beltinu og banka á dyrnar… fór frá andlitsskipturunum hringinn og enda á djöfladýrkendunum. Þegar að ég gekk inn sá ég að þetta voru engin börn sem að þau voru að fórna, heldur djöflar úr mínum dimmustu martröðum í ógeðslegri klessu sem að virtist vera að nauðga skærklædda málaða manninum með rauðu krullurnar og stóra rauða nefið. Ég bjargaði manninum og síðan veitti ég honum virðingu hans aftur í blóðbaði þar sem að djöflarnir féllu allir frammi fyrir mér. Ég grét meira, afklæddist og brenndi síðan dökkrauða Henson gallann minn til að losna við hið ónáttúrulega eðli djöflanna. Nakinn skreið ég upp í rúmið mitt aftur og fór að sofa.
Ég byrjaði daginn snemma á því að endurtaka drauminn/veruleikann aftur endaði dagurinn með grátri og því að ég brenndi fötin mín og skriði upp í rúm grátandi og sofnaði aftur.
Ég vaknaði einn.
Það var ekkert í kringum mig… aðeins myrkur og ég fann fyrir alvöru gleði í fyrsta skipti í hin 30 ár sem að ég hafði búið í helvíti. Ég dvaldi þar í mínútu, daga, ár, öld, ég hreinlega veit ekki… Tíminn sem að ég dvaldi þar var eins nálægt himnaríki og ég komst og ég var ánægður…
En þá eyðilögðu þeir það, þeir drógu mig úr myrkrinu og hentu mér í hvítt herbergi með djöflunum þar sem að þeir sátu í hring, drógu mig í sæti hliðin á manninum með krullurnar þar sem að hann glotti með gulum rotnandi tönnum. Dag eftir dag, nótt eftir nótt upplifi er ég dreginn inn í hringinn aftur þar sem að við tölum saman um vanda okkar, þau segjast vera vond og hafa meitt fólk eða börn, en aðeins ég veit hvað þau hafa gert og hvað þau eru og enginn hlustar né sér mig. Ég er fanginn þeirra, þau hafa tekið mig með sér til helvítis, nema hvað þau kalla þetta ekki helvíti, þau kalla þetta stofnun og við erum ekki menn né djöflar, við erum sjúklingar meðan að englarnir sjálfir sem að kvelja mig kalla sig lækna.