Harpa vaknaði eina nóttina við tómleikatilfinninguna í maganum. Hún var einhvernveginn stærri en venjulega. Harpa settist upp í rúminu og horfði útí myrkrið. Það stóð einhver þarna við gluggann og reykti. ,,Halló,\“ hvíslaði hún skjálfandi röddu. Skugginn á glugganum snéri sér við. Samt sást nánast ekkert annað en glóðin í sígarettunni. ,,Halló,\” heyrðist frá skugganum. Svo sneri hann sér aftur við og hélt áfram að reykja. ,,Ertu vinur mömmu?\“ spurði Harpa litla, sem var forvitin að eðlisfari og vildi vita hvaða maður þetta var sem var inní herberginu hennar, reykjandi um miðja nótt. ,,Nei…\” svaraði skugginn. Það var einsog hann ætlaði að segja eitthvað meira, en hann þagnaði skyndilega. Tómleikatilfinningin í maganum á Hörpu jókst. ,,Ertu þá ekki vinur mömmu?\“ spurði hún ákveðin. Skugginn hló, djúpum og hásum hlátri, samt svo barnslegum að ef það hefði skipt Hörpu einvherju máli hefði hún fundið út að þessi skuggi var ekki nema svona átján eða nítján ára gamall. ,,Já, ég er ekki vinur mömmu þinnar,\” sagði skugginn. Harpa stóð alveg uppaf rúminu og gekk til skuggans, þó með sængina vandlega vafða utanum sig. ,,Hver ertu þá? Óvinur mömmu?\“ spurði hún og horfði stórum, brúnum augum á skuggann. Glóðin í sígarettunni jókst og dofnaði á víxl þartil hún slokknaði endanlega, og þá fyrst veitti skugginn henni athygli á ný. ,,Ja… ég veit það nú varla sjálfur. Jú, ég held það.\” Harpa greindi óljóst í myrkrinu að hann tók eitthvað uppúr buxnavasanum og stakk uppí sig og kveikti í. Önnur sígaretta. Hvað var hann búinn að standa lengi þarna? Harpa togaði í peysuermi skuggans. ,,Afhverju ertu inní herberginu mínu?\“ spurði hún og reyndi að horfa reiðilega á hann. En það var erfitt, svona í myrkrinu. Skugginn drap í sígarettunni, sem aðeins hafði fengið að loga örfáar sekúndur, og settist á rúm litlu telpunnar.

Hann vissi ekki hvað hann átti að segja. Og eiginlega vissi hann heldur ekkert hvað hann var að gera hérna. Hann hafði bara loksins fundið hana, og vildi sjá hana. Að vísu sást ekki mikið í myrkrinu, en alveg nóg. Í skini ljósastauranna fyrir utan gluggann gat hann séð að hún var með brúnu augun hans. Og nú spurði hún hann hvaða erindi hann ætti inní herbergið hennar um miðja nótt. Svosem sanngjörn spurning, og eðlilegt að hún krefðist svara, en hann gat ekki svarað henni. Honum datt eitt augnablik í hug að segja heni alltsaman, en mundi síðan hvað hann hafði gert. Harpa settist hjá honum á rúmið og horfði á hann. ,,Ertu kannski draugur?\” Hann kreisti upp hlátur. ,,Nei. Ég er ekki draugur.\“ Svo hló hann aðeins meira. Nú, þegar hann hafði sígarettuna ekki lengur í höndunum vissi hann ekkert hvað hann átti að gera við hendurnar á sér. Hann fór ósjálfrátt að tromma á hnén á sér. Það var þögn í herberginu um stund. ,,Ég segi mömmu að þú sért hérna ef þú segir mér ekki hver þú ert.\” Já, Harpa var ekkert vitlaus þó hún væri bara þriggja ára. Honum brá. Gunnhildur mátti allsekki vita af honum hérna. ,,Geturðu þagað yfir leyndarmáli?\“ spurði hann litlu telpuna. Hún kinkaði kolli í myrkrinu. Samt hikaði hann. En loksins kom það: ,,Ég held að ég sé pabbi þinn.\” Harpa hristi hausinn. ,,Ég á ekki pabba.\“ Hann vissi það. Hann var enginn pabbi. Þegar maður nauðgar stelpu sem verður síðan ófrísk, þá verður maður ekki pabbi. ,,Nei. Þú átt engann pabba.\” tautaði hann og strauk litlu telpunni, sem honum fannst hann nú samt eiga smá í, um hárið. ,,Jæja. Ég fer þá bara.\"

Harpa horfði á eftir skugganum hverfa hljóðlaust útum dyrnar og lagðist síðan aftur í rúmið sitt. Kannski hafði hana bara dreymt þetta. Hún varð að muna að segja mömmu frá undarlega draumnum þegar hún vaknaði.