Stundin var komin. Eftir yndislegt sumarfríið. Eftir rúmlega 10 mínútur er kominn tími til að leggja af stað útí skóla að sækja stundarskrána, hitta klikkaða kennaragengið sem á mann næstu 9 mánuðina, ónei! Ég klæði mig í skóna, geng útúr húsinu og læsi á eftir mér.

Þegar ég er rúmlega hálfnaður á leið minni útí skóla hitti ég manneskju. Þessi manneskja er í svörtum síðum leðurfrakka, líklegast gerðan úr leðri. Hún ber gaddafestar upp úlnliði sem og háls. Sítt krullað rauðbrúnt hár ber þessi manneskja, en tekið skal fram að hún er kvenmaður. Andlit hennar prýðir svartan augnmaska og einhvers konar hvítt “meik” svo hún sýnist fölari. Mér býður við þessum sora. Þetta var sannkallaður “MANSONISTI”, hópur fólks sem setur svartan blett á þjóðfélagið, tilbiður satan og tónlistarmanninn Marylin Manson. Þegar ég nálgast henni, þessum djöfladýrkanda, tek ég kross af hálsfesti minni, og ber hátt að mansonistanum, um leið og ég kalla “VÍK BURT SATAN, VÍK BURT ÞÚ KÖLSKI Í MANNSMYND, MÁTTUR KRISTS YFIRBUGAR ÞIG!”.
Hún verður gjörsamlega gáttuð, stoppar og horfir á mig með þessum illu augum, og þylur eitthver orð með sjálfri sér án þess að ég heyri, eins og hún sé að leggja bölvun á mig. Svo hækkar hún róminn, þylur í sífellu þessi sömu orð, þar til hún er komin að öskri, “EL ÁLÖGUS SATANUS LEGGUS Á ÞIGUS!” Ég geri hið sama og áður, ber krossin hátt á lofti og kalla “VÍK BURT SATAN!”. Þá þagnaði hún, tók upp símann og hringdi í Manson gengið sitt. Eftir símtalið sagði hún við mig: “Þú ferð ekki fet, þú verður buffaður af manson genginu mínu, svo ætlum við að gera þig einn af oss.” Það var mín versta martröð svo ég hljóp á brott, í átt að heimili mínu. Ég fór inn og læsti hurðinni rækilega. Ég dró fyrir alla glugga svo beið ég hljóðlátur einn inní herbergi mínu.

Eftir örskammastund heyrði ég bíl skransa fyrir utan hús mitt. Svo heyrðist brothljóð, þeir höfðu brotið rúðu á heimili mínu, og þeir héldu verkinu áfram, þar til þeir höfðu brotið hverja einustu rúðu í íbúðinni. Næst brutu þeir upp hurðina, drógu mig útí bíl sinn og keyrðu á brott. Ég gat ekkert talað þar sem þeir höfðu teipað fyrir munn minn sem og bundið fyrir augu mín.

Bíllinn var skyndilega kyrrstæður eftir hljóðláta ökuferð, þeir höfðu ekki sagt orð við mig frá því að þeir rændu mér af heimili mínu. Þeir tóku mig útúr bílnum, inní einhverja byggingu sem var óvenjuhljóðlátt. Ég stóð kyrr í augnablik en svo tóku þeir mig inní lyftu fór svo frekar langt uppá við. Þegar þeir tóku mig útúr þessari lyftu, heyrðist mjög hátt í kirkjuklukkum slá. Ég uppgvötaði þessari sömu andrá að ég var staddur í Hallgrímskirkjuturni. Hvað ætluðu þeir að gera? Henda mér niður? Nú var ég virkilega orðinn hræddur.

Þeir lögðu mig á jörðina, og rifu mig úr peysunni og bolnum. Eftir augnablik fann ég fyrir heitum vökva á bringu minni, sem storknaði frekar fljótt. Þeir voru að hella heitu vaxi yfir líkama minn. Næst heyrði ég skell, ég heyrði flösku að brotna. Litlu síðar skáru þeir á maga minn með brotnum flöskustút frekar grunnan skurð, en þó nóg til að mér blæddi út. Þeir skáru einhver djöflamynstur, sársaukinn var gífurlegur. Svo létu þeir mig snúa mér við, leggjast á magann. Þegar þeir höfðu byrjað að skera einhver satanísk merki á bak mitt kom einhver maður inn um hurð neyðarútgangs sinn sem náði með snöggum viðbrögðum sínum að rota Mansonistana, sem voru tveir. Hann losaði mig og ég sá að Organisti Hallgrímskirkju hafði komið mér til varnar, vopnaður Reykelsi og mirru. Við hringdum umsvifalaust á lögregluna, og voru þessir tveir djöfadýrkendur handteknir umsvifalaust.

Með þessari frásögn, hvort sem hún er sönn eður ei, vill ég vara ykkur þessum Mansonistum, þetta eru stórhættulegt fólk sem tilbiður Satan drottnara helvítis. Samt sem áður, vill ég biðja fólk um að kalla hástöfum er það mætir mansonistum, “VÍK BURT SATAN!”, því að lokum mun hið góða sigra, og við náum að uppræta þennan vítahringshóp, sem hefur komið óorði á samfélag okkar.