Ég veit ekki hvort það sem við gerðum var rangt. Ég einfaldlega missti mig þegar ég heyrði það. Hatrið í garð hans óx með hverjum deginum og heilt sumar var það eina sem ég hugsaði um, að ná fram hefndum. Hvernig mig langaði til að skera skurðlæknahnífnum hans Hlyns bróður eftir lærinu á honum og horfa á blóðpollinn myndast á mottunni. Berja hann með hafnaboltakylfu og rífa höfuð hans upp úr jörðinni á hárinu eftir að hafa lamið því ítrekað í malbikið. Ég hef alltaf verið svona violent.
Hvernig liði þér að heyra vinkonu þína, sem þú hefur hálfpartinn verið skotin í frá því þú sást hana fyrst, lýsa hrottafenginni nauðgun sem hún varð fyrir. Hinum fannst gott að við gætum loks deilt svona hlutum. Henni líka. Við höfðum bara þekkst í eitt og hálft ár. Ég starði heillengi á hana á meðan upplýsingarnar síuðust inn í huga minn. Ég fæ enn ekki skilið hvernig einhver gæti viljað gera elskunni minni mein. Ég skil það ekki. Mig langaði mest af öllu að vefja risastórum vængjum utan um hana og hafa hana þar í minni vernd, að eilífu. Hjá mér. Bræðin braust samt út úr mér og ég strunsaði út í bíl án þess að kveðja eða segja neitt. Án þess að vefja verndarvængjunum mínum utan um hana. Ég settist undir stýrið og brunaði heim þar sem ég sat í bílnum og grét. Ég faldi mig svo hinar sæju mig ekki gráta. Ég átti ekki skilið að finna svona til með henni fannst mér. Það var hennar réttur. Gróf höfuðið í höndum mér og myndir af því flugu um í huga mínum. Hvernig hann þröngvaði sér upp á hana. Inn í hana. Hversu mikið ég hataði hann fyrir að fá hana til að gráta svo mikið að hún missti allan þrótt og gafst upp. Lá þarna eins og tuskudúkka, búin að gefast upp á að berjast á móti. Hversu ég hataði hann. Ég skildi ná fram hefndum.
Ég baðst afsökunar á því að gleyma að kveðja og dró Kristínu inn á bað helgina eftir. Sagði henni hvernig mér leið og hún tók utan um mig. „Ekki líða svona illa, þetta er allt betra núna.“ En það var það ekki. Ég kyssti hana. Það var ekki neitt. Við gerðum þetta bara stundum. Ég elska kossana hennar.
Síðasta árið af skólanum hófst og Erla fór til Spánar sem skiptinemi. Einmitt þar hafði það gerst. Ég talaði ekkert um það við Kristínu en ég fékk Erlu til að hafa uppi á honum. Við vissum ekki meira um hann en hvað hann hét og hvar hann bjó, Kristín það var að segja. Ég fékk það upp úr henni eitt kvöld eftir djammið. Vorum á trúnó. Hún lýsti húsinu og allt. Við Erla töluðumst reglulega við á msn og skrifuðum bréf með myndum af vinum og fjölskyldu. Hún hafði alltaf gaman af svona spæjara-dóti og fór eina helgina með félaga sinn í smá roadtrip í litla bæjinn. Hann bjó ekki lengur í ljóta, græna húsinu en hún komst að eftirnafninu hans. Það var eins og okkur væri ætlað að finna hann. Þótt ótrúlegt var bjó hann í næsta bæ við Erlu og rétt eftir að hún fór aftur eftir jólafríið fékk ég meil frá henni. Hún hafði fundið þrjá, einn rétt yfir tvítugt. Talaði við konuna í gamla húsinu hans sem þekkti lítillega til ömmu hans. Hún sagði að sér hafi ekkert líkað við strákinn heldur. Jú, hann hafði einmitt flutt þangað. Byggi þar með skuggalegum vini og kærustunni sinni.
Það kom vor. Skólinn búinn og við ákváðum að skella okkur til Erlu í nokkrar vikur. Ég skipulagði ferðina. Innst inni var það eina sem ég ætlaði mér í þessari ferð að hefna Kristínar. Ég sagði Hildi og Dísu frá plönum mínum kvöldið áður en við fórum. Þetta úthugsaða plan sem engin þeirra gæti fengið mig ofan af. Þær sögðu að ég væri rugluð.
Í flugvélinni var Kristín augsýnilega fúl. Elskan mín reið út í mig. Hún sagði að ég gæti ekki gert henni það að láta hana sjá hann aftur. Hún fór að gráta. „En þú veist ekki hvað ég hata hann. Ég get ekki lifað vitandi að hann gangi bara um eins og ekkert sé. Þoli það ekki. Leyfðu mér að meiða hann. Láta hann gráta eins og hann þig. Hefurðu aldrei óskað þess að sjá hann í fangelsi? Að hann fái einhverja refsingu fyrir það sem hann gerið þér?“ Lítið jú læddist á milli ekkasoganna. Ég þurkaði vangana hennar með erminni á hvítu peysunni minni. Það lituðust svartar rákir í hana. Ég gaf henni koss. Hildur og Dísa sváfu hinum megin við ganginn en Kristín lagðist upp að öxlinni á mér og hjúfraði sig saman. „Þú færð mig ekki ofan af þessu,“ sagði ég milli samanbitinna varanna, „Þú ræður hvort þú hjálpir mér en þú færð mig ekki ofan af þessu.“ „Ókey, Lóa.“
Erla tók á móti okkur og keyrði okkur á hótelið. Við hvíldum okkur og fórum svo á djammið um kvöldið. Ég horfði illum augum á alla karlmenn þar inni og hafði varla augun af Kristínu. Hún var orðin svolítið pirruð á því að ég ýtti öllum strákum í burtu sem vildu dansa við hana. „Sorry“ Sagði ég. Hún brosti og kyssti mig. Á miðju dansgólfinu en samt einar í heiminum. Kossinn var endalaus. Erla, Hildur og Dísa flissuðu alla leiðina heim. Þær duttu hvor um aðra og bentu á sæta stráka. Ég og Kristín leiddumst bara og brostum.
Ég var búin að steingleyma honum þegar síðasta vikan rann upp. Við lágum á ströndinni og fórum á skemmtistaði og versluðum föt. Ég í himnaríki, ríghélt í höndina á Kristínu hvert sem við fórum. Þangað til ég sá hana eitt kvöldið kyssa karl á barnum þegar við Hildur komum af klósettinu. Ég brjálaðist. „Af hverju er ég reið? Já, það er ekki eins og ég elski þig eða neitt!“ hreytti ég út úr mér. Hún missti úr sér smá fliss en kreppti strax saman varirnar. Ég sem var farin að hata karlmenn. Gerði hún það ekki? Ég fór aftur að sjá hann fyrir mér, skemmandi það sem áður var ósnert. Berjandi hana niður og þrýstandi sér upp í hana. Ég fylltist viðbjóði og kastaði upp á stéttina. Stelpurnar báru mig heim og hún gekk stuttu fyrir aftan. Ég sleit mig frá þeim og gekk til hennar. „Á morgun. Það er síðasta tækifærið. Ég fer á morgun og ég skal fá hann til að grenja.“ Ég horfði á hinar, „Komiði með?“ „Lóa, láttu ekki sv..“ „Já“ Greip Kristín fram í fyrir Dísu og gekk áfram. Og þá var það útrætt.
Ég var klædd í stuttan, hvítan og níðþröngan kjól sem var gegnsær og leyfði engin nærföt. Ferðin tók ekki nema hálftíma. Erla hafði hringt fyrr um daginn og komist að því frá kærustu hans að hann ynni á barnum á einum skemmtistöðum bæjarins. Við settumst inn í eitt hornið, pöntuðum okkur drykki og biðum. Kristín svipaðist um eftir kunnuglegu andliti en allt kom fyrir ekki. Eftir fjóra drykki tók ég eftir frosnum svipnum á henni. „Þarna er hann,“ Hún benti á myndarlegan ungan strák sem kom mjög á óvart. Hann var meira að segja snyrtilegur, í gallabuxum og svörtum stuttermabol. Ég dró djúpt andann og gekk loks til hans. Passaði að vera of sexy til að hafna. Dansaði nokkra hringi í kring um hann þar til hann tók eftir mér og fór að dansa við mig. Ég kreisti fram bros í gegnum andstyggðina sem ég hafði í garð hans. Dró hann fram á ganginn og æsti hann svolítið. Kyssti á honum hálsinn og eyrað. Ekki á munninn samt. Ég ætlaði ekki að kyssa hann á munninn. Ég fann augu stelpnanna hvíla á baki mínu þegar ég hvíslaði að honum hvaða subbulegu hluti ég vildi gera við hann. Allt gekk eftir áætlun. Hann var nýbúinn með vaktina og eins og ég vissi gátum við ekki farið heim til hans þar sem kærastan hans var þar. Hvert þá? Ég stakk upp á hótelherberginu mínu. Þegar hann virtist eitthvað tregur til sannfærði ég hann um að þetta væri eitthvað sem hann vildi ekki missa af og strauk hendinni yfir buxnaklaufina. Hann skipti snökkt um skoðun, dró mig nánast út og henti mér inn í bíl. Hann var orðinn æstur. Heimtaði að ég tottaði sig í bílnum og ég þorði ekki að segja nei. Ég var hrædd um að stelpurnar misstu af okkur og fékk hann til að hægja ferðina. Ég stoppaði eftir smástund, komin nálægt því að æla yfir manninn og sagðist þurfa að vísa leiðina.
Í lyftunni á leiðinni upp lyfti hann mér harkalega upp á stögnina og tróð hendinni klaufalega upp eftir lærinu á mér og inn. Hann var með höfuðið á öxl minni en ég sá ógeðslega greddusvipinn í speglinum fyrir aftan hann þegar hann tróð honum inn.
Þegar ég opnaði hurðina skellti hann á eftir mér. Hann henti mér á rúmið og reif sig úr buxunum. Ég bað hann að bíða en það var eins og hann heyrði ekki. Sneri mér ofan á og hélt honum niðri. Teygði mig glottandi í náttborðsskúffuna og batt han við rúmgaflinn með klútum sem ég hafði sett þar. Batt hann nógu fast til að hann gæti ekki slitið sig lausan, hendur og fætur, eftir að hafa klætt hann úr öllu nema boxerunum. Hann brosti í gegnum trefilinn í kjaftinum. Þá komu stelpurnar inn. Það sást á honum hvað hann var að hugsa. Hann gat sér rangt til. Þær læstu og stóðu í kringum rúmið. Ég gerði eins og planað, sat klofvega yfir honum og sagði honum að litlu seinna skyldi ég tilkynna nauðgun. Vinkonur mínar sem gengu inn hefðu stöðvað hann og bundið, þar sem ég hafði legið á meðan hann barði mig og þrýsti sér inn í mig öskrandi og biðjandi. „Hefurðu nokkurn tíma gert svoleiðis áður?“ Hræðslan skein af honum þegar það rifjaðist upp fyrir honum hvar hann hafði séð Kristínu áður. Hún var ekki lengur hrædd. Bara reið. Tók upp vekjaraklukku af borðinu og þrykkti í andlitið á honum. Hann trylltist eins og við mátti búast. Það gerði lítið gagn. Við vorum allar frekar hljóðar. Þær horfðu bara á mig þegar ég tók kastið. Þegar ég lokaði augunum sá ég Kristínu liggja á bakinu, útataða í tárum og blóði, grenjandi og berjandi frá sér. Glottið á honum. Ég tók vekjaraklukkunua upp af gólfinu og lamdi ítrekað í magann á honum og kastaði svo á milli fóta hans. Hann reyndi að öskra. Dísa þrengdi takið á treflinum. Ég barði og sparkaði í hann og togaði í hárið á honum þar til ég sá loksins tár. Hann reyndi að biðjast afsökunar en ég gat ekki hætt. Missti alla stjórn. Stelpurnar stóðu stjarfar og það var eins og þær vildu ekki stöðva mig fyrr en það sem virtist heilli eilífð seinna þar sem ég var farin að grenja, enn eina ferðina. Ég sá hann í gegnum tárin og maskarann. Blóð lak úr annari nösinni, augað bólgið og maginn marinn. Við skildum hann eftir. Kristín gaf honum eitt högg í klofið til viðbótar áður en við gengum út. „Ég var alltaf bíðandi eftir því að eitthvað mistækist. Það voru svo hvorki þið né hann sem eyðilagði pottþétta planið mitt, heldur ég sjálf!“ Ég flissaði dauflega. Stelpurnar brostu til að gera mér til geðs. Ég gat ekki tilkynnt nauðgun núna. Við hringdum í móttökuna og létum vita áður en við yfirgáfum okkar hótel morguninn eftir. Erla kom með okkur til Íslands. Það fór fátt okkar á milli á leiðinni heim. Næstu vikur á eftir líka. Loks um haustið komst allt aftur í gamla farið þar sem við Kristín kysstumst einstöku sinnum og stelpurnar hlógu að okkur, en við töluðum aldrei um þetta aftur.
Ég lofaði sjálfri mér í byrjun að ég skildi ekki sjá eftir þessu. Sem ég geri ekki. Þær gera það. Mér er sama, hann átti þetta skilið og þrátt fyrir að ég viti ekki hvort það sem við gerðum var rangt, þá sé ég ekki eftir því.