Sæl móðir mín veistu það að áðan þá lá ég í götunni og braut í mér tvær framtennur. Veistu afhverju? Það var af því að ég hélt að ég hefði rekist á hliðarspegil á bíl, handan við hornið, svo þegar ég fór að pæla virkilega sá ég að það gat ekki verið að það væri hvergi sjáanlegt sár, svo ég hélt í skyndi að vonda moldvarpan í ævintýrinu um Þumalínu ætlaði að nauðga mér í vetur og selja svo framtennurnar í mér á molvörpumarkaðinum í Molritz. En veistu hvað ég gerði. Ha ha ha ha. Nú ég lagðist, eða réttara sagt lét mig dúndrast á hnakkan þannig að ég fann hvernig aumt olíusetlagið dúaði undir gatinu, sem myndaðist um leið og ég féll, og ég fann hvernig vindurinn feykti ofulítilli sandflygsu upp í það. Eftir þetta þá fór ég á hnén og gerði tvö brunagöt á jakkafötin mín og öskraði“Hitler er sódavatn, goslaus af klámi”. Síðan fór ég úr fötunum,skjálfandi og titrandi, en þó róleg svo tók ég skyndilegar ákvarðanir. Hróp á við. JÖBB JÆÆLSKÚBBERÍANAÐÓ Og RÚSSLÍAPORRALIMMIDÍ! Ohh það var þá sem að pirringurinn stoppaði mig því ekkert er meira pirrandi fyrir ósköp venjulegan mann sem situr allsber á öngstræti heldur en útvortis blæðing rétt fyrir handan fitukeppi hjartans. Ég engdist til af hræðslu og óróleika og í skyndi ákvað ég að ef að einhver helvítis moldvarpa í peningaleit ætlaði að slíta úr mér framtennurnar þá skyldi það aldrei verða. Ég rak út úr mér tunguna, beygði mig niður að malbikinu og sleikti pínulítið. Það var ekkert saltbragð, eins og fyrir kindurnar, heldur var eins og að hundrað mínar líkir hefðu ælt á jörðina. Ég sleikti betur en var ekki viss svo að ég sleikti einu sinni enn. Nú kom það. Auðvitað var mín fyrsta hugdetta rétt því rétt eftir að mér varð ómótt eftir seinasta sleikinn þá kom að mér gömul hóra og bauð mér tott með jarðarberjasmokk fyrir þúsundkall. Ég öskraði hana eitthvað í líkingu við. “Veistu það ekki vina að sá viðskiptajöfur sem prísar ekki sinn eigin bisness gengur ekki upp og gefur sálu sína sem undirdráttarheimild og leggur að veði fingraför sín” Hún hló, en einungis vegna þess að hún skildi ekki orðin, þó ég reyndi að gera mig skiljanlegan á þá vegu að hún þyrfti í raun að hafa svo mikið sem 4-5sekúndna skammtímaminni til þess að hafa það ekki, leynt og ljóst, upp eftir mér og þar með að skilja það. En víst hún hló þá fór ég að tala við hana. Ég hvaðan ertu Hún: Ég er frá þeim stað er hringsnýst í hausnum á þér Ég: Hvert ætlarðu Hún: Nú til baka, aftur heim Ég;Ooog ÉG;Hefurðu séð einhvern æla hér í nágrenninu H(Allt í einu birtist henni lítill miskunsamur samverji í sjiffon kufli) Hún; Já passaðu þig maður sumir eru vægast sagt ósnyrtilegir frá höfði niðrí tær og aftur upp í djúpi sálarinnar. Já það var það sem ég hélt, þessar vændiskonur eru einar þær hjálplegustu sem völ er á, um leið og þær leiða hugan að því hvaða gjalmiðlar séu sterkir og hvar mennirnir eru veikir. Mamma eftir að þetta hafði átt sér stað þá byrjaði ég að brjóta þessar líka stóru og hvítu tennur með því að brosa líkt og Bandaríkjamaður á meðan að ég barði þær í þúsund parta á ókunnugri stétt í fjarlægu landi. Æi mamma annars er bara allt gott að frétta. Kveðja. Barnið þitt.