Andardrátturinn þyngdist með hverju andartakinu sem leið. Nú fyrst fann hann fyrir stressi. Af hverju, hugsaði Steingrímur með sér. Fólki á móti hafði bara gert honum illt. Það hafði hunsað hann í mörg ár, eina sem hann vildi gera var að vera góður nágranni.
Honum fannst minnistæðasta móðgunin þegar hann bauð Bjarna og Lilju og litla barninu þeirra í kvöldmat fyrir rétt um tveim mánuðum. Hann fékk ekki einungis neitun, heldur lét Bjarni svívirðingarnar dynja yfir hann. Það fannst honum ekki fylla mælinn, enda hafði hann heyrt þær ýmsar svívirðingarnar í gegnum ævina, en að Bjarni skuli hafa sagt honum að láta fjölskylduna hans í friði, það fyllti mælinn hjá Steingrími! Hann skammaðist sín svo mikið fyrir að vera svona vondur við fjölskylduna að hann ákvað að frelsa þau burt frá þessu volæði í Steingrími alla daga.
Andardrátturinn þyngdist með hverju andartakinu sem leið. Nú fyrst fann hann fyrir stressi. Hann leit út um rifuna á skápnum og sá hvar Bjarni nálgaðist herbergið úr stiganum. Steingrímur vorkenndi Bjarna svo mikið, en Bjarni þyrfti engar áhyggjur að hafa, hann yrði brátt hjá Guði.
Nú var allt stresssið í Steingrími horfið. Hann stökk fram úr skápnum, og áður en Bjarni gat sagt eitt orð, var Steingrímur búin að skera hann á háls þannig að það yrðu engin læti. Blóðið þeyttist á spegilinn og vegginn sem Bjarni stóð fyrir framan. Steingrímur áttaði sig allt í einu á því að hann var í uppáhaldsfötunum sínum, og ekki vildi hann fá blóð á þau, þannig að hann klæddi sig úr öllum fötunum og var alls nakinn. Hann virti fyrir sér feitan og hárugan líkamann í smástund, áður en hann læddist niður tröppurnar í átt að eldhúsinu.
Lilja var einstaklega auðveld viðureignar. Litli Þórður, sem lá í vöggunni á eldhúsborðinu meðan Lilja var að elda, var ávallt grátandi milli þess sem mamman kom og huggaði hana. Hún var víst eitthvað veik greyið. Það var einmitt veikindi Þórðar sem gerði Lilju að auðveldu skotmarki. Steingrímur nýtti tækifærði meðan Lilja sneri baki í hann, gekk rólega að henni og stakk rýtingnum í bakið á henni. Steingrímur naut þess að horfa á skelfingarsvipinn á Lilju, þar sem hún valt um allt eldhúsið með hendur fyrir aftan bak, að reyna að toga hnífinn út eins og hún mögulega gat. En Lilja náði ekki á staðinn þar sem hnífurinn var og smátt og smátt fjaraði hennar kraftur út og hún datt á gólfið. Um leið og Lilja dró síðasta andann hætti litli Þórður að gráta. Steingrími leið einstaklega vel og fann til ró, og nú var komið að Þórði. Hann hugsaði þó með sér að það væri dónaskapur að borða ungbarnabringu af yndislegasta barni í heimi nakinn, hann yrði nú að klæða sig aftur í uppáhaldsfötin sín áður en hann byrjaði matseldina. Hann gekk upp aftur, fór í sturtu og klæddi sig í fötin aftur. Á meðan hann virti sig fyrir í speglinum, hugsaði hann með sér, að honum hefði aldrei liðið svona vel á ævinni. Hann hafði frelsað tvo af sínum bestu vinum úr taugastrekkjandi lífinu og komið þeim á góðan stað. Nú var bara að fara niður og koma barninu þeirra þangað.