Jói kantrí hökkti eins og strengjabrúða í gegnum herbergin á húsinu hans
afa gamla, “je minn eini, hvernig komst ég í þessu jakkaföt”, hugsðaði Jói,
Hann mundi ekkert eftir því hvernig hann komst í þessi bláu diskóföt.
Bláa diskóljósið hékk sem fastast utan um höfuðið á honum.
“Einhvernveginn hlýt ég að geta komist inn í ráðhúsið” hugsaði það. Það
leitaði, á þann hátt sem er villimannslegur, að útgangi á húsinu hans afa
gamla.

Á meðan lá seppi gamli úti í bílnum hans Jóa, Seppi hafði verið tryggur
félagi Jóa í næstum 10 ár. “Hvað í andskotanum er í gangi” hugsaði Seppi
þegar hann sá Jóa hröklast út um útidyrahurðina í bláum diskójakkafötum
með eitthvað framandi apparat fast við hausinn á sér.
Seppi gerði það sem hann kunni best, hann byrjaði að gelta af öllum kröftum
að Jóa sem kom slögrandi niður innkeyrsluna.
Í sömu svipan kom Kiddi, einn af nágrönnum afa hans, gangandi, Kiddi
vissi ekki að afi hans Jóa var dáinn og ætlaði að kíkja í sitt mánaðarlega te-
sötur.

“Ah tilvonandi fórnarlamb” hugsaði diskóljósið illkvittnislega.

Jói gekk rakleitt upp að Kidda.

“Hefuru einhvern tímann séð hund dansa diskó?”
Beljaði Jói í áttina að Kidda

“Hvað sagðiru?” rétt náði Kiddi að stynja upp af sér, því hann var orðinn
stjarfur af ótta.
“Er afi þinn ekki…” var það síðasti sem Kiddi náði að segja því að áður en
hann vissi af sá hann brúnann veiðihund í spriklandi diskókippum á miðju
bílastæðinu, spangólandi af skelfingu.

Kidda brá svo mikið að hann fékk hjartaáfall, veinaði af sársauka og datt svo
í götuna.

“Ansans ólukka, þetta átti ekki að ske” tautaði diskóljósið.