Erjur

Alette leit einu sinni yfir eldhúsið áður en hún yfirgaf fallega hvíta einbýlishúsið sitt, sem staðsett var í úthverfi Maine í Bandaríkjunum. Hún kastaði til dökkbrúnu hárinu og sólin glitraði í grænum augum hennar, ljósblá draktin samsvaraði sér vel á grönnum líkama hennar um leið og nettir fætur hennar báru hana að svörtum Lexus þeirra hjóna. Maður hennar, Kyle, sat við stýrið og horfði aðdáunaraugum á konu sína, sá brosið leika um varirnar og hjarta hans fylltist karlmannlegu stolti. Handan runnana horfði Saline á hina ungu og fögru Alette, með hverju skrefi óx afbrýðisemi hennar, því að Saline vissi vel að hún var tíu árum eldri en þessi 26 ára nágrannakona sín. Lítið veit hún hvað fer um huga Aletta á þessu augnabliki, hún hafði einnig séð Saline og í Alette ólgaði líka afbrýðsemi. Hún var í garð hinnar afar fögru Saline með klassísku andlitsdrættina, svarta millisíða hárið, stóru brjóstin og löngu leggina, Alette vissi vel að við hliðina á þessari fögru konu var hún sem bólugrafin unglingstelpa. Fullar gremju í garð hvorrar annarar héldu þær áfram til starfa sinna þennan sólríka fimmtudag, en innra með þeim kraumaði bál sem þær nærðu af krafti.
Næsta sunnudag barst kröftugt gelt og læti úr blómabeði Aletta, hún leit út og sá sér til skelfingar að golden retriever Reardon hjónanna, Saline & Calvin, var að rífa í sig verðlaunarósirnar hennar. Hún rak upp gól og hljóp niður tröppurnar og flaug út um dyrnar og rak hundinn burt með harðri hendi og hrópum, þegar hún leit á eftir hundinum sem hljóp heim til sín sá hún Saline í glugganum og hún var augljóslega skellihljæjandi að öllu saman. Alette strunsaði yfir og barði á dyrnar, Saline opnaði fyrir henni og átti í erfiðleikum með að fela glottið, Alette óð inn í forstofuna og formælti hundinum og þeim fyrir að hafa hann ekki lokaðan inni.
Saline beið þar til hún lauk sér af og sagði:”æi slappaðu af, hann er bara hvolpur ennþá, við borgum þennan smárunna þinn, drífðu þig bara heim til þín og við sendum þér ávísun.” Með það ýtti hún henni út úr húsinu og skellti hurðinni á eftir henni, alla jafna þá hefði Saline alla vegann reynt að þykjast vera kurteis en hún var nýbúin að rífast við Calvin svo hún nennti því ekki. Það kom henni því í opna skjöldu þegar stuttu seinna, hún varð vitni að því í gegnum stofugluggann þegar Alette gekk að Bensbifreið hjónanna og rispaði hann allan hringinn með lykli. Saline varð vitanlega alveg brjáluð en ætlaði ekki að gefa Alette þá ánægju að sjá það, svo að hún settist niður og hugsaði um einhverja góða leið til að hefna sín.
Daginn eftir þegar Alette kemur heim úr vinnunni blasir eyðileggingin við, Saline hefur skrifað með rauðri málningu utan á húsið orðið drusla, Alette á ekki orð. Það er fjarri henni að kæra Saline, nei hún ætlar sko að ná sér niðri á bölvaðri tíkinni, hún stekkur upp í bílinn og ætlar niður í bæ. Reiðin kraumar í henni, hún bakkar út úr heimkeyrslunni og sér þá hvar hin fullkomna hefnd blasir við henni og hún stöðvar bílinn, aðeins litla tíu metra frá er hundur hjónanna að leika sér. Alette hlær geðveikislega og stígur bensínið í botn, retriverinn sá aldrei hvað lenti á honum og eyðilagði aldrei neinar rósir framar. Hægt og rólega bakkaði Alette og lagði bílnum í heimkeyrslunni og labbaði inn, Calvin sem hafði komið út úr hinu húsinu, lá við hlið hundsins og grét söltum tárum. Alette skeytti því engu, henni gæti ekki verið sama um þetta fólk, Kyle maðurinn hennar sem séð hafði það sem gerst hafði starði á eftir konu sinni og sá einhverja hlið sem hann aldrei séð áður.
Alette hafði ekkert orðið vör við Saline í þrjá daga og nú var efinn farinn að naga hana, hafði hún gengið of langt? Svarið fékk hún þegar hún kom heim úr vinnunni á út og sá glitta í fötin sín og fína sófasettið sitt undir fjalli af hrossaskít. Alette var viti sínu fjær af reiði, henni þótti ekki vænna um neitt en fallegu fötin sín, þetta þýddi ekkert nema stríð og það yrði ekki fallegt. Um kvöldið var þetta komið á hreint, Saline yrði að gjalda fyrir þetta, þessa nótt þá laumaðist hún yfir og var glöð að sjá Bensinn í burtu sem þýddi að Saline var ein heima. Hún hellti bensíni allt í kringum húsið, og þar sem engin hús við götuna voru læst þá læddist hún inn og hellti bensíninu á neðri hæðina líka. Svo fór hún út og lagði eld að og fór síðan heim, úr svefnherbergisglugganum horfði hún á eldinn læsast um húsið. Kyle vaknaði við lágan hlátur hennar og þegar hann sá hvað var á seyði varð hann skelfingu lostinn, hann hljóp út og inn í húsið til að reyna bjarga manneskjunni á efri hæðinni. Alette hreyfði sig ekki fyrr en slökkvulið og lögregla voru komin en þá fór hún út og grét krókódílatárum, þegar slökkvuliðið hafði lokið við að slökkva eldinn þá voru leifar líkanna tveggja ljós. Kyle og Calvin höfðu orðið eldinum að bráð, Alette sagði ekki neitt en var sem í leiðslu, snemma morguns kom Saline heim til sín og var í miklu uppnámi. Eftir að lögreglan hafði tekið skýrslu þá gekk Saline hægum skrefum inn í næsta hús, hún fór inn í eldhúsið þar sem Alette sat, Alette stóð upp þegar hún kom. Saline gekk með kreppta hnefana að Alette, hún horfði djúpt í augu hennar, svo mættust varir þeirra í heitum kossi og hendur þeirra ferðuðust um brjóst, mjaðmir og rass. Svo brostu þær og gengu inn í svefnherbergið, erjunum var svo sannarlega lokið!