Þessi saga er eftir Nologo, en vegna þess að eitthverjar bilanir eru í greinakerfinu set ég þessa grein inn fyrir hann ;)



Með höndina yfir höfuð munda ég títuprjóninn og sting’onum ofurlétt í bráðlifandi holdið. En kinnin gefur alls ekki eftir. Tek ég þá til þess bragðs að klípa sjálfan mig og strekkja húðina örlítið. Fyrr en varir er hann komin á bólakaf í kinnina á mér og blóðið lekur.
Hláturinn nær ekki upp úr hálsinum á mér heldur korrar hann hann þar augnablik. Bylgjurnar skella á speglinum og ég sé spegilmynd mína gárast.

Sjálfsmynd (?), í brotum samanborið við hina undurfögru Fríðu.

Annars er Fríða ágæt. Nafn hennar er táknþrungið. Fríða, fríða, fríða… (ríða). Hún er ein af þessum kvenmönnum sem hafa hlotið þá náðargáfu að þær línur sem náttúruna gefur annars öllum kvenmönnum eru ýktar til hins ýtrasta, hún er táknmynd, frjósemisgyðja, svo munaðarleg að varla er til sá karlmaður sem ekki espast upp við tilhugsunina um ávalan,óvenju stóran afturendann, ég er ekki frá því að hún léti varla meira að segja kynsystur sínar ósnortnar.
En í þessum djöfullega líkama bjó sakleysingi. Fríða var svo blíð og góð. Hún var jafnframt svo gjöfullega meðvirk að það lá við að á enni hennar væri stimplað veiðileyfi fyrir ruddalega eiginhagsmunaseggi sem biðu þess í röðum að misnota hana gróflega um leið og hún gæfi færi á sér. En ég yrði fyrri til. Því maður þarf ekki alltaf að vera vinsælasta íþróttatröllið til þess að standa uppi sem sigurvegari. Ég er slóttugri en það, þeir hugsa ekki af skynsemi heldur vaða nautheimskir uppi og stjórnast af eðlishvötunum þar sem þeir halda að stelpur þurfi að taka með valdi. En ég vissi vel að Fríða segði ekki nei ef maður byði fallega. Hún myndi ekki segja nei við neinu. Hún yrði eins og leir í höndunum á mér, andadráttur minn verður þyngri við tilhugsunina. Hvernig ég mun eyðileggja sakleysi hennar. Það rymur í mér. Ég leysi um buxnastrenginn ákafur og rúnka mér.
Vond fýla.
Ég fer í sturtu og skrúbba nakin líkama minn og strýk blóðið af kinn minni. Nota sjampó, hárnæringu, svitalyktaeyðir og rakspíra frá sama framleiðandanum; geng þannig í gervi mitt. Kominn í minn kunnulega ham.
Glotti út í annað þegar ég kveð þann dáða gæja sem blikkar mig í speglinum, í kvöld skyldi verða kvöldið.

,,Ætlarðu ekki að vera heima þegar nýtt ár gengur í garð?” spyr móðir mín að baki mér. Ég stoppa, sný mér við og faðma hana. Kyssi hana blíðlega á kinnina.
,,Ég ætla að fagna nýju ári með vinum mínum, mamma, en ég lofa að koma ekki heim seint, ég verð heima með ykkur allan nýársdag,”segi ég glaður í bragði.
,,Jæja… gleðilegt nýtt ár þá… svona fyrirfram” segir hún og brosir.
,,Gleðilegt nýtt ár!” kalla ég og er þotinn.

Ég lét hasspípuna ganga meðal félagana sem sátu í þessu litla skúrherbergi á víð og dreif og hituðu upp fyrir komandi gleðskap.
Upp úr pokaskjattanum dró ég seinna upp þá dýrindis dásemd Gin blandað sprite í tveggja lítra sprite flösku og bauð glöðu fólki súp sem það þáði með þökkum. Þar sem flaskan gekk var Fríða sniðgengin, flestir vissu að það þýddi ekkert manneskjan mætti ekki vamm sitt vita.
Svo þegar ég læddist upp í sófa til hennar og hrjúfraði mig hjá henni þá sagði ég henni sem satt var að ég þyldi ekki við innanum svona svall.
,,Það er svo gott að vita að einhverri eins og þér, staðföst eins og klettur, skynsöm í hópi vitleysinga” segi ég henni og reyni að láta röddina virðast trúnaðartrausta.
Það hlakkaði greinilega í henni, henni þótti vænt um þetta. Hún var langt frá því að vera leiðinleg heldur var í fínu skapi og reyndi að vera ekki síðri í gamninu.
Og þegar mín græna sprite flaska barst til mín afþakkaði ég kurteislega.
Trausti viti sínu fjær reyndi þá að ota brúsanum að Fríðu sem bandaði fyrirlitslega frá sér og hallaði upp að sér og hvíslaði:
,,Viðbjóðslegt… hvernig geta þau drukkið einhvern viðbjóðslegan landa” spyr hún mig undrandi og barnalega. Mér var skapi næst að benda henni á að vera vinsamlegast ekki að bera Ginið mitt við landa en þess í stað hvísla ég til baka að ég væri svo sammála.
Ég var hennar, ég var hver sem hún vildi helst að ég væri. Sem sagt skáld. Þegar ég spurði hvort henni líkaði bókmenntir þá varð hún alveg upphrifin og trúði mér fyrir því að hún væri að semja. Samtalið varð sífellt fyllra af einhverju rómatískri drullu af hennar hálfu og hún byrjaði að stynja einhverjum ógeðslega tilgerðalega væmnum ljóðum í eyrum mér varð mér nóg boðið.
,,Háfleygt…” slæ ég henni gullhamra.
Hún grípur andann á lofti,: ,,Finnst þér þetta virkilega gott? Þú ert sá fyrsti sem ég treysti til þess að segja þessi ljóð.”
,,Þú ættir að verða ljóðskáld… ég sjálfur hef verið að semja smávegins, varla samt eitthvað markvert.” segi ég henni falskur.
,,Það sem aðskilur okkur… okkur skáldin frá öðrum mönnum er þessi mikli vilji til þess að útvíkka sjóndeildarhring okkar, að reyna að lýsa því sem við skildum ekki annars…” ég fylli hana af þesskonar þvælu.
,,Það passar einmitt rosalega við mig” segir hún upphrifin ,,ég er einmitt alltaf að pæla í svona hlutum”
Að mér er rétt pípan aftur.
,,Reykirðu svona…?” spyr hún varfærnislega .
,,Tja… nei ekki alveg,” segi ég í gamansömum tón ,,Þetta er virkilega mannskemmandi skítur, og ég hef séð fara illa úr miklum hassreykingum. Þú skalt halda þig frá því Fríða mín.”
,,Hins vegar á maður heldur ekkert að vera að púa þetta í tíma og ótíma. Það er engum hollt. En einn og einn smókur eyðileggur ekkert. Ég tel það þess virði… þú myndir ekki trúa því hvað maður upplifir margt við það. Fríða! Þú munt sjá heiminn frá nýju ljósi!”
Ég ota að henni pípunni, hálfbeyglaðri kókdós með gat á báða vegu, hún lítur á hana með skrýtnum svip.
,, Það ánetjast engin hassi þótt hann taki einn smók af og til, það þarf meira til, svona smá fikt er margfalt áhættunnar virði”.
Hún hikar.
,,Þú hefur ekki reynt lífið fyrr en þú hefur prófa alla vegna einu sinni. Treystu mér… þú vilt ekki deyja án þess að skilja ýmislegt, og til þess verður maður að taka áhættur… maður verður bara að kunna að passa sig. Og ég treysti þér fullkomlega til þess.”
Hún er við það að brotna. Ég tek pípuna að mér aftur, sýg reyknum upp í mig og læt síðan reykinn líða út um varirnar aftur. Lít á hana dreyminn og þykist vera í skýjunum þótt ég sé í rauninni orðin tiltölulega ónæmur svona litlum skömmtum.
,,Þetta nota skáldin til þess að útvíkka sjóndeildarhringinn” segi ég og brosi og rétti henni pípuna aftur sem hún nú tekur nú við möglunarlaust og stingur upp í sig.
ÉG er því sem næst kominn ofan í buxurnar á henni.
Hún réttir pípuna að mér aftur, gefur mér furðulegt augnaráð um stund en fer svo að hlægja.
,,Gvöð!” er það eina sem hún segir og hún tekur um munn sinn í hláturskasti. Von bráðar rétti ég henni pípuna aftur og nú er öll mótstaða að baki.

Eftir að mesta flugeldaæðið er runnið af liðinu eftir miðnætti röltum við niðrí bæ. Ég verð áþreifanlega var við það að nokkrir vonsviknir ungir sveinar virðast ekki líka sú staðreynd að ég skyldi leiða Fríðu, draumprinssessuna þeirra.
Ég hvæsti að þeim, og þeir hörfuðu. Ég er konungur ljónanna, prinsessan er mín, ég yrði fyrstur. Meydómur hennar yrði mitt aðal djásn sem ég myndi stoppa upp og hengja upp á vegg og sýna stoltur til merkis um hver ríkti. Mín bráð.
Það var mannmargt niðrí bæ og skvaldrið hélt vöku fyrir gamla fólkinu sem af og til birtist reiðilegt í dyragættunum en virtust ekki þora að koma nær þessum ölóðu unglingum.
Ég missi af Fríðu í þvögunni en hef af því litlar áhyggjur, ég veit að ég hef hana hendi mér.
Ég þekki flesta og skemmti mér konunglega, þetta var aldeilis svall og brjálæðið heltók jafnvel hinu skynsömustu ungmenni. Þetta líkaði mér, þarna var ég í essinu mínu.
Gamanið varð æ grárra eftir því sem að líða tók á nóttina og því fleiri fóru að þykja nóg komið.
Fólkinu fækkaði uppúr fjögur og um hálf fimmleitið var orðið þeim mun meira strjálla en þröngt var á þingi fyrr.
Fáeinir hópar manneskja voru hér og þar. Ég fór að svipast um eftir Fríðu, hún væri varla langt undan.
Og ég hafði rétt fyrir mér, í einu skúmaskotanna sátu þrjár bekkjarsystur hennar og sötruðu á bjór og spjölluðu við tvo framhaldskólanema sem gerðu hosur sínar grænar fyrir þeim. Og með þeim var Fríða og talaði háværum rómi.
Ég skunda til þeirra og sé þar Fríðu blindfulla vera að segja þeim brandara. Bekkjarsystur hennar líta vandræðilega á mig:
,,Hún hefur drukkið ótæpilega í kvöld, þetta er svo ólíkt henni” segja þær við mig.
,,Æi, greyið, hafið engar áhyggjur, ég skal sjá um hana.”segi ég og þær virtust létta.
Ég leiði hana í burtu. Grunaði ekki gvend, hassið hafði sljóvgað dómgreind hennar og hún hafði fengið sér áfengi. Ekki verra fyrir mig.
Það sljákkaði verulega í henni við það að ég skyldi ná í hana.
,,Ég er búin að reyna að finna þig í allt kvöld” segir hún við niðurlút, dauf í dálki.
,,Ég líka” segi ég.
,,Það var svo gaman, ég lét tilleiðast og fékk mér einn… kannski nokkra bjóra. Það kom mér á óvart hvað þetta var meinlaust” segir hún við mig og það virðist vera að renna af henni.
Undir stjörnubjörtum himni á miðju malbikinu tek ég um báðar hendur hennar og horfi í augun á henni. Þau gljáa.
,,Er þér ekki kalt?” spyr ég vinalega og horfi á hana í engu nema þunnri stuttermaskyrtu í frostinu.
Hún hlær dálítið og jánkar því. Ég fer úr jakkanum og klæði hana í hann.
Hún fellur í fang mér og faðmar mig…
,,Mér þykir svo vænt um þig” segir hún grátandi. Ég legg vanga minn á hennar og hún grætur hjá mér hljóðlega. Ég strýk á henni bakið.
,,Mér þykir svo rosalega vænt um þig” endurtekur hún. Ég segi ekki neitt heldur lít aftur í augun á henni og kyssi hana. Hún kyssir á móti.

Við erum ein eftir, sviðið tómt og napurlegt.
Því var ekki að neita að vissulega voru atlotin mun ákafari af minni hálfu, hún var óviðbúin og hagaði sér varfærnislegar í klóm mínum. En mér var sama, héðan slyppi hún ekki, ég reigi háls hennar aftur í djúpum, einhliða kossi í stað þess að hlægja.
Síðan, til þess að sýna henni hver sé húsbóndinn og hver væri þræll minn, ýti ég henni niður í runnann og þríf í skyrtubarma hennar við eilítið flegið hálsmálið. Hún æmtir þó nokkuð við þessar aðferðir en ég þagga niður í henni með munni mínum. Það virðist hjákátlegt í ljósi umhyggju minnar áðan fyrir líkamshita hennar að ég skuli rífa upp skyrtuna í einum rykk og þrífa hana úr henni og brjóstahaldaranum útí í næturfrostinu. Þegar ég færi hana úr gallabuxunum hætti ég að finna andsvör frá hennar hálfu, hún verður skeytingarlaus og lætur mig óáreittan. Þar til ég, með buxurnar á hælunum, treð mér á milli fóta hennar, þá gerir hún sig líklega til þess að æpa. En ég gríp utanum munn hennar með sveittum lúkunum og ég gríp fast, þetta leikfang mitt skyldi þegja!
Ég þrengi mér inn…
Eins og dýr reigi ég mig á taktföstum bylgjum og mer líkama hennar. Engin hluti hennar fengi að sleppa héðan í nótt, hún væri algerlega mín, mitt fórnarlamb. Í kvöld er hreinni mey slátrað mér til heiðurs. Falleg sál yrði útþurrkuð úr þessum heimi og ég myndi baða mig í blóði hennar, upphafinn verð ég meiri maður, elskaðar dætur, þóknanlegar Guði almáttugum, verða meira að segja að lúta í lægra haldi fyrir mér. Mér hinum mikla.
Hún er orðin hreyfingarlaus, viljalaus, grátbólgið andlit hennar er orðið svipbrigðalaust og allt líf úr henni fjarað. Eins og að riðlast á líki. Mér er hlátur í huga þegar ég hugsa til þess hvernig jafnvel minn óverðugisti líkamspartur svolgraði í sig alla hennar lífsorku.
Óstöðvandi og gríðarlegur held ég áfram að hamast ofan á uppgefinni stúlkunni. Svívirðing hennar yrði algjör. Atburður þessi, þessi algera niðurlæging hins bjarta, yrði ógleymanlegur í sögu veraldar. Hann myndi hefja mig upp til skýja. Máttur minn eykst sífellt.
ÉG er Lúsífer, Drottni meiri, og ég hæðist að skapara lofts og lagar með því að saurga Maríu Mey.