Ég gerði mér grein fyrir því afhverju barnið horfði svona á mig þegar ég fann vott og hlýtt blóðstreymið fara ofan í hálsmál …. ég ákvað að gera ekkert í því en lenti ósjálfráða í einhverskonar störukeppni við krakkann….. horfði svo á nokkrar feitar konur af elliheimilinu stíga inn í strætóinn og brosa síðan í átt að mér eins og hún hafði passað mig í fimm ár. Brosið breytist samstundis í fyrirlitningu við uppgvötun ástands míns. Ég taldi það best á þessum tíma að hóta limlestingum og morði ef hún léti í ljós hvað henni fyndist. Ég kærði mig ekkert um að heyra hverskonar aumingi ég væri. Skyndilega kom tilfinninginn í hendurnar aftur og ég fann fyrir flöskunni í hendinni… ég fann líka hvernig tárinn hófu að streyma niður vanga mína …. litlar minningar af konuninni minni og börnunum mínum svifu um í hausnum á mér. Ég fór að gráta. Þar sem ég sat í fimmunni ákvað ég að binda enda á mig. Mig sem hafði aldrei passað inn. Mig sem hafði enga stefnu….. ekkert gat stoppað tárastreymið … Sá bílstjóran öskra eitthvað á mig og benti mér að fara út úr strætónum.

Ég opnaði augun og fann hvernig rennvot lökin límdust upp við mig … reyndi svo að fara að sofa aftur en náði ekki að loka augunum. Sat og starði út í tómið og hugsaði um þennan draum minn …. hugsaði hvar ég var núna …. hvernig svona fólki hlýti að líða …. fann meiri að segja fyrir smá samúð blossa upp í maganum … leit á klukkuna og ákvað að fara að vinna.

Þar sem ég sat í mínu glænýju jakkafötum í glænýja bílnum mínum sá ég hvar tötralegur maður sat á bekk og horfði á jörðina eins og hann væri að spjalla við hana… mundi eftir draumnum mínum.
Mér langaði að sjá hvernig þau hugsuðu … hvað það væri sem dró þetta fólk áfram í lífinu. Afhverju var þessi maður þar sem hann var….. þannig ég bauð honum upp í bíllinn…ég brosti til hans og tortryggninn leið útúr augunum og bros laumaðist fram yfir stífar varirnar … hann leit í kringum sig rétti upp hendina ….. sá hvar þar lá lítið og skítugt svart flykki ……

Skyndilega blasti við ekkert