Einusinni sparkaði ég í rassinn á manni. Ekkert voðalega harkalega heldur danglaði ég bara í hann. Ekki einusinni með tánni, heldur með innfætinum; því sem maður notar við að senda lágar sendingar í fótbolta. Ég var ekki fyrr búinn að sparka í hann þegar lögreglubíll snarhemlaði og út spruttu fjórir lögregluþjónar: Þrír ungir menn og ein ljóshærð dama. Þau báðu mig vinsamlegast um að setjast upp í sendiferðabílinn sinn og það gerði ég mótþróalaust. Þau reyndu að fá mig til að játa að hafa sparkað í rassinn á manninum, en ég útskýrði fyrir þeim að þetta var mjög vinalegt spark í rassinn, og reyndi að útskýra fyrir þeim að vinalegt spark í rassinn væri öllum gott að fá og vitnaði í Sókrates máli mínu til stuðnings. ‘Viðurkenndu það bara, við erum búin að taka skóförin þín !’ sögðu þau og litu undir skóna. ‘Já, alveg eins, við erum búin að taka skóför ! Viðurkenndu’.
Þó ég hafi verið mjög ruglaður og vitlaus, þá gerði ég mér fyllilega grein fyrir því að íslenska löggan tekur ekki skófar nema það sé lögð fram að minnsta kosti kæra. Skófar ! Ég meina, íslenska löggan tekur ekki einusinni fingraför þegar það er brotist inn einhversstaðar. Þau héldu áfram að reyna að fá mig til að játa, og á endanum var þetta komið út í svo mikið rugl að ég hélt jafnvel að ég hefði sparkað í rassinn á manninum, eða ég fann að ég var að gefast upp á lyginni. Þá bar ég við minnisleysi, að ég myndi ekki alveg hvernig ég eða hvort ég hefði sparkað í manninn, en ef það væri skófar eftir mig á rassinum á honum þá væri það allavega ekki eftir mig. ‘En af hverju er þá skófarið þitt á rassinum á honum ?!’. Ef það er þarna þá er það ekki eftir mig afþví ég sparkaði aldrey í rassinn á honum. Ég var kominn á réttan kjöl.
Nú sat ég einn eftir með einum lögreglumanninum á meðan hin þrjú fóru frá, líklega að tala við manninn með skófarið. Hann spurði mig, augljóslega fúll yfir því hvað ég var ósamvinnuþýður ‘hvað ertu búinn að drekka mikið?’ Ekki neitt sagði ég, enda var ég ekkert búinn að drekka. ‘Viðurkenndu það bara, það er miklu auðveldara’. Þá komu hin inn í bílinn, alvarleg á svip. ‘Þú sparkaðir í andlitið á honum og skekktir nefið á honum svo hann þarf sennilega að fara í nefaðgerð. Þú gerðir það líka, að sparka í bak, háls og eyru svo þessir líkamspartar eru að einhverju leiti laskaðir. Ef þú viðurkennir núna skrifum við í skýrsluna að þú hafir verið samvinnuþýður. Ætlarðu að gera það?’
Nei, auðvitað ætlaði ég ekkert að gera það, ég hló meiraðsegja að þessu, en hætti því strax því ég vildi ekki styggja þau. En nei, ég viðurkenndi ekki neitt, enda var þetta algjör helber lygi ! ég sagði þeim, að ég hefði ekki gert neitt við manninn nema í mesta lagi sparkað hann smá vináttusparki. ‘Svo þú viðurkennir!’ Nei…ég hefði kannski gert það en ég gerði það ekki. Ég var næstumþví búinn að klúðra þessu þarna.
Þau sáu að þetta var vonlaust, sögðu vondauf og fúl að nú væri bara hægt að gera eitt. Að það væri það eina sem væri hægt að gera. Þá stóð ein löggan upp, gekk bogin í baki til mín og kýldi mig í magann, og sló mig svo harkalega utanundir. Ég bjóst ekki við þessu, mér brá ekkert smá og skildi eiginlega ekki alveg…ég bara trúði þessu ekki. Þá sló lögreglumaðurinn sem sat beint á móti mér mig líka, með hnefanum í hnéð og það var ekkert smá vont. Það var eins og hann hefði kýlt beint í vitlausa beinið. Fokk. Og meiraðsegja hélt ég að konan væri á móti þessum slagsmálum, en hún lamdi mig hrottalega í hausinn með opinni hönd, það var alveg merkilega vont miðað við að hún sló mig bara með opinn lófa. Fjórða löggan keyrði bílinn af stað, hann keyrði alveg geðveikislega hratt, stoppaði og þau hentu mér út. Og ég meina hvað gerði ég??
Ég hringdi strax í lögguna og bað um að fá að kæra, og þeir sendu bíl til mín en sögðu að það væri ekkert hægt að gera afþví ég var bara einn og íslenska löggan mundi aldrey gera svona, sérstaklega fólkið sem ég sagði að hefði gert þetta. Að því mundu þeir aldrey trúa, bentu mér á að koma upp á lögreglustöð eftir kannski tvo virka daga, því þá væri lítið að gera og hægt að taka skýrslu. Svo fóru þeir. Ég hringdi í DV og bað þá um að fjalla um málið, en það endaði með því að þeir treystu sér ekki til að taka málið að sér því ég var ekki með nein vitni með mér. Fáránlegt.
Svo ég ákvað að taka til minna ráða, ég komst að því hvenær þessi bíll var á vakt og sama fólkið í honum í lögreglubúningi. Mér datt í hug, að stela bílnum þeirra, keyra honum niður á bryggju, keyra honum út af bryggjukantinum en henda mér út fyrst. En þá hefði ég pottþétt náðst, og líka að fötin mín hefðu rifnað og þó ég hefði komist undan á hlaupum hefði ég alltaf fundist. Mér datt í hug að hafa trillu tilbúna í höfninni, gera þetta um nótt og sigla á trillunni út á rúmsjó og koma í land einhversstaðar í hvalfirðinum eða eitthvað. En það var eiginlega of fáránlegt til að gera það.
Ég komst að því, að á hverju degi fór löggufólkið á veitingastað. Einhverntíman sagði mér kokkur, að ef ég tæki kjúkling og skildi hann eftir á stofuborðinu mínu í tíu daga og borðaði hann svo, fengi ég pottþétt kamfílóbakter sýkingu. Jafnvel salmonellu. Svo ég fór að vinna á veitingastað og beið eftir að lögreglufólkið kom: ‘hvað ætti maður að fá sér?’ spurði einn þeirra. Ég sagði það væri tilboð á kjúklingum í dag, fjórir kjúklingar á verði eins og frítt gos með. Það er afmælistilboð. Og þau fengu sér það, og ég gaf þeim kjúklingahamborgara með salmonellu eða kamfílóbakter sýkingu. Svo fóru þau og daginn eftir læddist ég upp að sendiferðalögreglubílnum og hlustaði: ‘ó mér er svo illt í maganum!’ veinaði löggan. ‘ég er búinn að vera með ræpu í allan dag’. Þarmahor ! Mér tókst það. Svo fór ég heim til konunnar ljóshærðu sem hafði verið veik og ekki unnið, og hún var á klósettinu með niðurgang. Ég fór inn til hennar og kastaði stórri orðabók í hausinn á henni, þarsem hún sat á klóstinu. Ég var mest fúll út í hana, afþví hún var kona. Fáránlegt ! En ég held að hinir gaurarnir hafi líka verið svona eins og hún, bara heima hjá sér.
Ég ætla ekki að sparka aftur í rass á neinum, en ef ég geri það, þá ætla ég að gera það almennilega, og sparka lika í háls, nef og eyru og bak og hné. Annars er það bara ekki þess virði.
Þetta endaði nú allt þannig að ég var handtekinn og mér stungið í steininn, sakfelldur fyrir að eitra fyrir lögregluþjónum. Fékk níu mánuði. Ég er svosum ágætlega sáttur við það, en það er aðeins eitt sem angrar mig. Við hér í fangelsinu erum flokkaðir í tignarstiganum eftir því hvursu langan dóm við fengum. Ég fékk jafnlangan dóm og flestir barnaníðingarnir hérna og er því í slagtogi með þeim. Mér þykir það leitt að vera flokkaður með jafn fyrirlitlegum mönnum og barnaníðingum, að níðast á börnum er örugglega það ógeðslegasta sem ég veit. Er ég í alvörunni jafn mikill glæpamaður og þessir menn ? Ég vil ekki láta stytta dóminn minn, en mér finnst að þeir ættu að fá miklu lengri dóm. Ég vona að þeir lesi þetta ekki, því þá myndu þeir örugglega verða illir út í mig. En þetta eru bestu skinn þessir menn. Við erum hérna með einn afa, nokkra pabba og frændur og svo bræður. Þegar mér var sagt að ég yrði flokkaður í tign með barnaníðingum, var mér ráðlagt að koma mér í mjúkinn hjá þeim, vera einn af þeim. Fyrsta daginn kom afinn til mín og sagði ‘fyrir hvað ert þú inni?’. Ég er svoldið fyrir litlusystur svaraði ég eins og vanur níðingur. ‘ung?’ nii…tólf ára svaraði ég. Hann sagði ‘þú ert góður á’ðí bara. Lífið er fínt í steininum, verst að það er búið að hækka fullorðinsaldurinn í átján ára!’ klappaði mér á öxlina og bauð mér í hópinn.
Þó ég hafi verið tekinn í hópinn, geng ég alltaf með hulsu í rassinum, svona hulsu sem er opin í annan endann, og inni í hulsunni er hnífsoddur. Bara til að vera öruggur ef einhver fer að reyna eitthvað.
En ég ítreka það sem ég sagði, að svona barnaníðingar eiga að fá miklu lengri dóm heldur en maður sem danglar í rassinn á manni eða þrjótur sem flytur inn hass. Mín siðferðisvitun…allavega ef ég væri dómari myndi ég setja mann sem nauðgar dóttur sinni, í að minnsta kosti tíu ára fangelsi. Mann sem káfar einusinni á 9 ára frænku sinni í 2ja ára fangelsi. Ef hann káfar á henni í 0-4 ár, þá 7 ára fangelsi. Þá er ég að meina að káfa á brjóstunum á henni. En ef hann káfar á einhverju meiru, t.d. klofinu á henni þá á hann að fá að minnsta kosti 10 ár. Mér finnst að afar sem káfa á barnabarni eða einhverju öðru barni, svona vægt, bara á rassinum og klofinu þegar barnið er í fötum, ættu að fá að sitja í fangelsi það sem eftir er lífs þeirra. Afþví þeir eru afar. Mér finnst líka að svona menn ættu að vera hýddir. Ef ég stjórnaði hérna í fangelsinu, og þyrfti ekki að umgangast þessa menn, mundi ég láta hýða þá alla tíu sinnum á dag, á beran bossann. Nei svona núna, þá finnst mér að allir barnaníðingar ættu að fá lífstíðardóm. Hvernig getur manni fundist annað ? Ég er viss um að skilningsríkur félagsfræðingur gæti sannfært mig um annað, en eins og réttlætiskennd mín er núna, ósnortin og hrein, þá er það lífstíð fyrir þessa menn.
Ég vildi bara segja ykkur frá þessum hugsunum mínum, ég birti þær hérna afþví ég held að samfangar mínir muni ekki ná að lesa þetta hér, allavega mun þeim ekki detta það í hug. Verið því ekki að tala allt of mikið um að ég hafi skrifað þetta, haldið þessu fyrir sjálf ykkur.

Kobbi Kuti.