Já þetta var víst svo. Ég var bara hræðilegt móðir. Afhverju? ég veit það ekki, hann sagði það bara. Kallin sem tók börnin. Já það var skólin sem sagði frá því. Já, hann fór fyrst, hann var víst í…. hvað sagði hann aftur…. i tilfinningalegri óreiðu… veistu hvað það þýðir? Ekki ég heldur. En já þetta er alltaf svona. Einu sinni ætlaði ég að kaupa flottan ískáp en maðurinn sagði að hann væri of flókinn fyrir mig. Bennti mér á minni skáp. Þannig að ég keypti hann. Alveg eins með börnin… já ég mátti ekki hafa þau… var of flókið… já síðan fór stelpan árið á eftir… það mátti víst ekki taka hana strax… hefði verið of mikið sjokk fyrir mig… “já þú mátt halda henni í smá tíma, til þess að venja þig við” hvað meina þeir venja mig við… tvö börn, farin, hvernig getur maður vanið sig við þetta. Afhverju tóku þeir hana ekki strax, var ég ekki svo vond mamma… ha? já þeir sögðu það… kannski ekki alveg en þeir voru ekkert að fela það að þeir héldu að ég gæti þetta ekki… eins og flestir… já meira að segja læknirinn sem tók á móti mér “ha? ert þú ófrísk? Ég hélt að allar hefðu verið teknar úr sambandi” Hva trúiru ekki að hann hafi sagt þetta… jú hann gerði það… En já stelpan fór síðan eftir ár… ég var að spá í því að flýja en þeir hefðu náð mér… þeir ná manni alltaf… ég er líka svo vitlaus… já… síðan tók ég mig úr sambandi… ég vildi ekki eignast fleiri börn fyrir félagsmálastofnun… það er svo sárt…

Setningar frá þroskaheftri mömmu.