Þvílíkur yndislegur dýrðardagur enn einu sinni í þessum dimmu og röku lungum. Söguhetjurnar eru að vakna eftir langa nótt hvíldar og góðra drauma. Þeir eru bræðurnir Maríus og Kaktus. Þeir eru enn og aftur tilbúnir í nýjan dag fylltan af nikótíni og reykjarmekki. Ó hversu unaðslegt það er að vera forfallinn reykingarmaður. Maríus og Kaktus klæða sig í fötin sín og bíða með óþreyju eftir fyrstu sígarettunni því að hún er alltaf best. Þegar þeir eru búnir að bíða í smástund verða þeir tiltölulega óþolinmóðir. “Heldurðu að eitthvað hafi gerst fyrir Jens?” Spyr Maríus. “Láttu ekki svona Maríus, Jens á aldrei eftir að hætta að reykja. Það versta sem hann gæti gert væri að byrja að reykja Salem lights.” svaraði Kaktus. Og þeir hlógu sínum skræka hlátri á dálitla stund. Eftir að aðeins meiri tími leið voru þeir orðnir virkilega áhyggjufullir og ákváðu að kalla til Jens og athuga hvort hann heyrði til þeirra. Þeir hófu upp rödd sínar og kölluðu: “Jens, Jens fáðu þér að reykja undir eins. Annars látum við þig fá lungnakrabba!!” Og viti menn, örfáum sekúndum síðar sjá þeir reykinn liðast inn og þeir stökkva hæð sína í gleði. Báðir sugu þeir reykinn af áfergju og nutu hverrar sekúndu. Síðan lágu þeir eftir og fundu hvernig nikótínið streymdi um smáar æðar þeirra.
Margir eru eflaust að velta fyrir sér hvernig bræðurnir komust alla leið niður í lungu. Það gerðist þannig að eina nótt fyrir langa löngu þegar að Jens var lítill strákur þá voru feður þeirra, Karíus og Baktus, að hvíla sig eftir erfiðan dag við að skafa lakkrís úr tönnunum á Jens. Þeir vöknuðu við að tannálfurinn kom í heimsókn. Þeir buðu henni heim í holuna og gáfu henni súkkulaðikúlur fylltar með rommi sem að Jens gæddi sér á fyrir slysni nokkrum dögum áður. Þegar þau voru orðin vel í því leiddi eitt af öðru og þau enduðu öll upp í rúmi. Síðan nokkrum mánuðum síðar fæddust Maríus og Kaktus. En þegar að Jens var einu sinni veikur og hóstaði nær látlaust gátu litlu strákarnir ekki haldið sér í verstu hóstakviðunum og sugust því niður í lungu þar sem þeir dúsa núna.
En þeim líður ágætlega þarna niðri því þeir hafa reykingarávana Jens og njóta vel af honum. Það eina slæma að þeirra mati er að þeir hafa ekkert kvenfólk. Það líður vart sú stund að þeir hugsa ekki “Bara ef það væri nú til lungnaálfur” og síðan dæsa þeir og bíða eftir næstu sígarettu. Svona líður nú lífið hjá þeim bræðrum Maríusi og Kaktusi.