Komið öll sæl og blessuð! Ég heiti Janus og er 44 ára gamall. Það mætti segja að ég væri nýorðinn fullorðinn því að ég flutti út frá mömmu og pabba í fyrra og er því tiltölulega nýr í heimi einstaklingsins því að loksins er ég á mínum eigin vegum. Ég er auðvitað ennþá að læra að þvo af mér og sjá um reikningana en það hlýtur að koma að því að ég geti séð um allt sjálfur. Mamma kemur samt tvisvar í viku til að skúra og vaska upp og svona en ég læri þetta smám saman. Íbúðin mín er frekar látlaus, eldhús, baðherbergi, svefnherbergi, stofa og svo geymslan þar sem Hr. Sampson sefur. Mamma veit ekki af Hr. Sampson og þess vegna banna ég henni að fara inn í geymsluna þótt að hún tekur frekar illa í það. Hann er auðvitað besti vinur minn, reyndar eini vinur minn, og hann vill ekki að neinn viti um hann. Stórfurðulegur gaur. Ég held að hann hafi einhvern tímann verið búktalari því að hann getur látið röddina sína koma út úr allskonar hlutum, eins og sjónvarpinu eða lampanum. Hann segir mér oft að gera eitthvað sem ég vill ekki en hann er bara með svo furðulega kímnigáfu. Svona er hann bara. Það var hann sem lét mig láta pabba hverfa.
Það gerðist þegar að ég var 35 ára gamall og pabbi setti mig í straff því að Hr. Sampson lét mig búa til vöfflur úr kettinum okkar. Ég vildi ekki gera það en hann nauðaði í mér þangað til að ég lét undan. Pabbi var ekkert ánægður þegar hann sá köttinn skaðbrenndan og kraminn í vöfflugrillinu. Hann sagði mér að grillið kostaði pening og að peningarnir vaxa ekki á trjánum. Þess vegna mátti ég ekki fara út í tvær heilar vikur. Frekar strangt að mínu mati. Ég meina þetta var ekkert mér að kenna. Ég var í rauninni að hjálpa húsgögnunum því að fjárans kötturinn var alltaf brýnandi klærnar á þeim. En það var þá sem að Hr. Sampson sagði mér að gera þetta.
Mamma var í London með saumaklúbbnum sínum og pabbi var bara einn heima með mér og því var þetta fullkominn tími. Ég var auðvitað óður og uppvægur í að gera þetta því að ég var alveg bullandi reiður. Hr. Sampson sagði mér að pakka niður í tösku einhverjum fötum frá pabba á meðan hann var í vinnunni og síðan átti ég að grafa djúpa holu út í garði. Þegar að pabbi kom heim átti ég að rista pabba á hol með kjötsaxinu og grafa hann út í garði með ferðatöskunni. Þegar að mamma kom heim sagði ég henni ekkert frá þessu og hún hefur ekki talað við mig um pabba síðan, held ég. Þarna fékk ég nefnilega hálfgert minnisleysi og man eiginlega ekkert.
Ég man eftir köllum sem voru englar held ég og voru alltaf að spyrja mig fáránlegra spurninga. Síðan var ég eiginlega alltaf sofandi og þegar ég var vakandi var ég einmana og leiður því að Hr. Sampson var horfinn. Hann kom aldrei að tala við mig og ég var mjög sár út í hann. Síðan kom hann aftur þegar að ég flutti hingað inn. Hann sagðist hafa verið í bíó. Ég spurði á hvaða mynd hann hafði verið og hann sagðist hafa verið á English Patient. Mér fannst það frekar rökrétt þar sem að hún er nú nokkuð löng. En núna búum við bara tveir í þessari íbúð og það er bara fínt. Við erum alltaf að gera eitthvað skemmtilegt saman. Ég á meira að segja möguleika á vinnu. Við að selja DV. Mig hefur alltaf langað til þess. Ég held að ég eigi eftir að vera góður blaðasali.