það getur verið frekar mjög erfitt en getur samt verið þess virði

Fjarsambönd hafa kosti og galla..
kostir eru að manneskjurnar hittast ekki nógu oft til að fá leið á hvort öðru fljótt, þegar þær hittast er söknuðurinn búinn að vera það mikill að það er MUN skemmtilegra og innilegra að hitta hana aftur.., maður lærir að meta hina manneskjuna afþví að maður saknar hennar og metur betur það sem hún gerir fyrir mann…og margt annað..
Gallar..sá stærsti er náttúrulega fjarlægð.. kostnaður við að komast á milli, söknuður og margt fleira..

mér finnst mitt fjarsamband.. RVK - Ísó ganga bara nokkuð vel:D ef ekki bara Mjög vel:D þannig að þetta tekur á en þetta gengur alveg eins og hvert annað samband..!

Þá spyr ég.. Hvað finnst þér um sambönd í sitthvori götunni :P

ég og kærastinn minn búum í stiihvorum bænum ég er í kef og hann í kóp og það eru meiri vandamál en í venjulegum samböndum erfiðara að treysta manneskjuni þar sem maður er ekki með henni á hverjum degi og hittist frekar sjaldan en það er ekkert verra finst mér maður reynir bara eins og maður getur að treysta manneksjuni og láta hana treysta mannig og svoleiðis annars fynst mér þetta ekkert mál

Keflavík - Reykjavík hjá mér, gæti ekki gengið betur.

ég er búin að vera í fjarsamandi þónokkuð lengi… og það er alveg að virka! það þarf náttúrulega að treysta hvort öðru og svona.

allt er hægt ef maður vill það

kostur ef þið eruð ung að sumu leiti. Ég og kærastinn minn vorum í fjarsambandi í tvö og hálft ár og við vorum að verða brjáluð enda planið alltaf að fara að búa þrátt fyrir ungan aldur. Það var samt bara ca klukkutími á milli okkar þannig að það var ekkert mál að hittast þannig enda hvert einasta frí nýtt.

Núna erum við búin að búa saman í rúmlega ár í íbúðinni okkar og aldrei liðið betur. Svona gengur samt ekki nema eitthvað sérstakt sé á milli aðila og mér finnst slæmt að hafa þetta svona í langan tíma.

Þetta er bara svo misjafnt eftir fólki, sumir þola svona ekki og bugast bara. Skil varla núna hvernig við gátum þetta því löngunin til að vera saman alltaf var svo sterk en ég tel það líka hafa gert sambandinu mjög gott að hafa kynnst því að geta ekki verið saman alltaf. Við lærðum að meta hvort annað fyrir vikið.

Sick erfitt… borgar sig samt venjulega á endanum ef madur nennir thessu alveg 100%

400 og e-ð km á milli mín og míns.

Erfitt, en maður finnur það á sér ef það er þess virði. Miklu skemmtilegra að hittast þegar maður gerir það svo.
Við hittumst svona aðra hverja helgi… Reynum það amk! Svo stundum 2-3 helgar í röð og stundum líða kannski 3 vikur.
Ég persónulega er að verða brjáluð. Við rífumst t.d í síma, en aldrei þegar við erum saman. Bara uppsöfnuð þreyta og fleira. Hehe… þetta reynir svoldið á þolinmæði og fleira. Sérstaklega þar sem við höfum ekki alltaf verið í fjarsambandi. Byrjuðum á að kind of búa saman í svona 4-5 mánuði áður en hann fór. Maður höndlar þetta…

Ég held að þetta fari líka rosalega mikið eftir aldri. Maður kannski leggur meira á sig eftir því sem maður er þroskaðari. T.d sé ég ekki alla þessa litlu playera fyrir mér í langtíma-fjarsambandi ;)

Ég hef ekki lagt í slíkt, en langar pínu en ég og hann erum sammála um að það gangi varla, allavega ekki eins og er.. =(

Hiti þegar þið hittist en kuldi þegar þið kveðjið.

Þetta eru þessi 2x“H” og 2x“K” sem þú þarft að hafa í huga við sambönd í langlínusamböndum.

Annars áttu ekki að láta kílómetrana hindra ástina.

Endist ekki. Cold, hard truth.

jög erfitt, og oft ekki miklir möguleikar að það endist lengi

getur alveg gengið upp =)

það getur alveg gengið upp, eg er sjalf i sambandi við manneskju sem er hinu megin a landinu

i wouldnt bother sko. allt of flokid sidan er allt of mikill söknuður. bara bögg.

Svolítið seinbúið svar, en já…

Það gengur, ef báðir aðilar treysta sér til þess og vilja virkilega láta verða af því. Ég og mín búum í sitthvorri heimsálfunni en það hefur samt ekki haft áhrif á samband okkar hingað til… erum búin að vera saman í… hrm… meira en eitt og hálft ár, kynntumst fyrir 3 árum.