fer eftir hversu langt væri á milli, aðeins uþb 35 kílometrar á milli í mínu sambandi og finnst það alltílagi, sérstaklega ef bíll/bílar eru til umráða, en held ég myndi ekki meika það ef hinn aðilinn væri hinum megin á landinu eða öðru landi hehe :P

ég er í þannig sambandi, búin að vera í rúm 2 ár.. reyndar bara einhverjir 40km a milli okkar, enn það er samt nógu erfitt fyrir mig, erum samt með bíl til umráða, enn ég er bæði í skóla og að vinna svo það er ekki mikill tími til að hittast.

Ég hef verið í fjarlægðarsambandi og fyrir mér bættu góðu tímarnir upp fyrir söknuðinn sem maður fann. Söknuðurinn er náttúrulega mikill, en ef maður virkilega elskar manneskjuna þá bæta góðu tímarnir upp fyrir það þegar manni líður illa vegna söknuðar.

Hinsvegar þarf að passa sig á að vera ekki fífl og stíga aldrei feilspor. Ef þú brýtur traustið sem fylgir svona samböndum og gerir eitthvað með einhverjum öðrum, þá ertu hreinræktað fífl.

Til gamans má geta að ég er hreinræktað fífl og sé eftir því meira en orð geta lýst.

kærastinn minn býr um 350-400 km frá mér. . . ég sakna hans endalaust, en stundirnar sem ég á með honum. Ég er þakklát fyrir hverja mínútu og bíð eftir að hitta hann aftur :)

Eina sambandið sem ég hef verið í var fjarlægðarsamband…Það var reyndar bara klukkutími á milli okkar og við höfðum bæði bíl til umráða. Mér fannst í rauninni ótrúlega leiðinlegt að geta bara hitt hann um helgar. En það var samt alltaf jafn gaman að sjá hann þegar ég hitti hann loksins :D
En ég veit ekki hvort ég væri til í að prófa þetta aftur, sama hvað þetta var stutt á milli okkar.
Fjarlægðin var ein ástæðan fyrir því að sambandið endaði.
Ég held það sé svolítið þægilegt að geta hitt þann sem maður elskar eins oft og maður getur :)

Hæhæ.

Það er erfitt að vera frá þeim sem maður elskar, sérstaklega til lengri tíma. Margir hafa kallað mig kolklikkaðan fyrir að vera í eins extreme fjarlægðarsambandi og ég er í núna, með um 9.000 kílómetra milli mín og stelpu minnar og að við höfum ekki hist í nærri því tvö ár. Engu að síður ræktum við okkar samband nær daglega og það hefur gengið mjög vel hjá okkur, miklu betur en ég hafði nokkurn tímann vonast til. Margir hafa spurt mig hvort þetta sé ekki erfitt og af hverju ég finni mér aðra stelpu, en hún er hin rétta fyrir mig og ég get ekki séð mig í sambandi við neina aðra þangað til eitthvað annað kemur í ljós… sem hefur ekki komið fyrir hingað til.

Lykillinn að þessari velgengni er gagnkvæmt traust til hvors annars. Ég veit að hún hefur hafnað hverjum einasta karlmanni sem hefur leitað til hennar, og þá er ekki hægt að telja með fingrum beggja handa, því hún vill engan annan en mig, sama hversu erfitt sambandið getur reynst, og að sama skapi treystir hún mér fullkomlega til þess að vera henni trúr sem ég hef verið síðan við kynntumst og sé ekki fram á að trúbrestur verði til staðar í framtíðinni.

Tilhugsunin um að hitta hana aftur er gríðarleg og við teljum niður dagana sem það gerist næst… enda líklega ekkert sem gefur manni jafn magnþrungna tilfinningu en að hitta þá manneskju sem maður elskar eftir langa fjarveru.

Vona að þetta svari einhverju.

Það eru um 560 km í kærastann minn en við náum alveg að halda okkur á lífi.
Mín skoðun er sú að ef að þetta er ást og þið ætlið á endanum einhvernvegin að búa saman, eða þá amk í sama bæ, þá gengur þetta. Viljinn er allt sem þarf.
Við byrjuðum saman á laugardegi og vorum saman í viku eftir það en svo fór ég heim. Svo kom hann hérna um daginn og var í 8 daga aftur en er farinn. En málið er að við vitum að við hittumst t.d. einn dag í maí og svo slatta í júní o.s.frv.
Bara ef maður sparar fyrir smá ferðalagi ef maður á ekki bíl sjálfur þá gengur þetta upp.

MSN er undratæki ;)

ég bý á ak. og kærastinn minn í bænum og við erum alveg búin að vera meika þetta ég meina auðvitað saknar maður manneskjunar alveg óendanlega mikið…en þarf semég er að fara flytja eftir ca. mánuð einn og hálfan er ég bara ángæð með það:D

Óbærilegt fyrir mig. Hef reynt það alveg en meika það ekki :P

Ég myndi aldrei fara út í fjarlægðarsambönd. Mér finnst þau rugl.
Fólk spyr kannski hvað ef þú værir ástfangin. En ég myndi bara aldrei leyfa mér að hugsa þannig eða leyfa sambandinu að fara út í svoleiðis ef það væri fjarlægðar dæmi.
En það er bara mín skoðun :)

Það fer eftir því hvernig persónur þau eru. Ég á vini sem eru í sambandi þvert yfir landið og eru búin að vera saman í meira en ár án þess að hittast nema einstöku sinnum. Svo þekki ég par sem er í þvílíku veseni útaf sambandinu og eru alltaf að rífast og svoleiðis …

ég er ný komin til kærastanns og farin að búa með honum. Það voru um 50 km á milli okkar og það var þannig í rúm 2 ár. Það var erfitt en við hittumst um hverja helgi og í öllum fríum og það var æðislegt að hitta hann loksins:)…
Að mínu mati er þetta gott mál meðan fólk er ennþá ugt. Það að þurfa að bíða aðeins eftir að geta hist meira er fúlt meðan það er en frábært þegar biðin hefur haft árangur. Biðin sýnir líka hvort þið elskið hvort annað. Hvort sambandið endist og hvort þið viljið leggja það á ykkur að ferðast til að hittast:)

Ég dáist að fólki sem getur verið í fjarlægðarsambandi. Ég geri mér fulla grein fyrir hvað það hlýtur að vera erfitt.

Ég held að enginn ætti að reyna að komast í fjarlægðarsamband en stundum gerast hlutirnir bara og maður verður ástfanginn. Þá er ekki aftur snúið.

Ég segi fyrir mitt leiti að ég fæ hroll ef ég hugsa um það að ég byggi í 500 km fjarlægð frá þeirri manneskju sem ég elska, og hvað þá 9.000 km! En ef aðstæður myndu verða þannig að fjarlægðin á milli okkar yrði meiri, þá myndi ég sætta mig við það og gera allt sem í mínu valdi stendur til þess að láta hlutina virka.

Persónulega finnst mér þau glötuð, nema það sé bara í næsta bæ eða eitthvað.