Það er eins og hver einasti pistlahöfundur á Íslandi virðist finna hjá sér sérstaka hvöt til að ólundast út í almenningssamgangnakerfi Reykjavíkur. Sjaldan ganga nöldurseggirnir svo langt að nota strætisvagna reglulega til að kynna sér málið. Síðan er niðurstaðan iðulega sú að finna þurfi önnur úrræði fyrir þá sem „þurfa“ að nota strætisvagna. Þetta orð fer í taugarnar á mér. Það er einsog skíni í gamla og síunga goðsögn um að strætisvagnar séu einkum fyrir aumingja sem ráði ekki við að eiga...