Til er fólk sem vill meina að þegar líkaminn er búinn að fá nóg af þessu liferíisveseni þá “losni” sálin frá líkamanum endanlega og eigi sér síðan sjálfstæða, óefnislega (þ.e. ekki í neinum efnislíkama) tilvist. Það er svo sem gott og blessað, fólk má jú trúa hverju sem því sýnist, ekki satt? Það er hins vegar verra þegar fólk fer að halda þessu fram sem óneitanlegri staðreynd (og já, það er til fólk sem að gerir slíkt). Sumir gerast jafnvel svó ósvífnir að halda því fram, að neiti maður...