veit ekki alveg, hvað ég er að hugsa, finnst eins og allt sé að fara til fjandans, ég er enn hrifin af náunganum, en það er eins og hann skinji það ekki, hann er eitthvað svo fjarlægur, og ég veit að það boðar ekki gott, ég er ekki viss hvort ég eigi bara að sleppa takinu, eða reyna halda því….. ég hef aldrei haft þor að halda í svona sambönd, er alltof hrædd um að eitthvað fari úrskeiðis, en ég er hreinlega á krossgötum……… ég hef aldrei fundið neina leið til að vita hvort hinn aðilin sé enn...

ég og þú, við, þessi orð bergmála í hausnum á mér, orðin eru lífreynsla og endurminning, um gamla hluti sem maður hélt að aldrei mundu enda, en að lokum gerðu það, þau eru ást og kærleikur í öllu sínu veldi fyrir þá sem einmanna eru, og ekki er hægt að neita því að hver einmanna manneskja óskar eftir að geta sagt þessi orð við manneskju sem er þeim kær.

mig langar að öskra á þig, þar til þú grætur, mig langar að klóra andlit þitt, þar til ekkert er eftir að því, mig langar að berja á þér hausin, þar til engin getur bjargað þér, því aðeins þú og aðeins þú getur getur gert svo reiða, því ég elska þig og þú hatar mig.