Fín grein. Gaman að hitta fyrir fleira fólk sem ber þennan hug til katta. Sjálfur er ég nýbúinn að missa einn vin minn til margra ára, hann Maximus úr flogaveiki sem kom mjög skyndilega. Hann var jarðaður við hlið móður sinnar í blómsturgarðinum í Brandsbæ, en hún Hosa mamma hans dó rétt rúmu ári á undan honum Maximux úr því sama. Við bróðir hans, Fluffy söknum hans en lífið heldur áfram og núna er hann Lubbi litli kominn í fjölskylduna og dreifir gleði og hlátri hvar sem hann fer með...