fann hér eitt ljóð sem mér fynnst alveg æðislegt það er eftir Elísubet Þorgeirsdóttir Vegna þess hve sjálfstraust mitt er brothætt sit ég og grúfi mig inn í mína skel. Vegna þess að ég mun aldrei geta sagt þér hversu vænt mér þykir um þig er skel mín full af útsprungnum blómum sem eru mér ímynd þín og ég safna saman í stóran vönd og legg við náttborð þitt hverja nótt er þú sefur.