ég hata rómantík og ég trúi ekki á rómantík. væmni segir manni (btw bara mitt álit) bara hversu mikil píka gaurinn er. hann á að vera maðurinn í sambandinu og ég á að vera konan. ef að gaurinn minn mundi kveikja á kertaljósum og gefa mér konfekt á valentínusardaginn, þá myndi ég líklegast hlæja. en í fyrsta lagi sækist ég aldrei eftir væmnu týpunni, þeir munu enda á því að koma útur skápnum fyrr eða síðar. flestir sem þekkja mig mundu ekki gera sig að því miklu fífli að vera væminn eða “rómantískur”.