ég fel þessa einu sígarettu undir útbíuðum pappírnum undir hlöðum af lygum og játningum leggst einsog prinsessan á bauninni á heftin mín troðfullum af angist og svima ennisins ég endurspegla tímann reglulega, dreg línurit úr bælinu deili eftirvæntingu með þjáningu dagsljósið virðist mikilvægt og aðkallandi en ég hætti mér ekki út ég hætti ekki neinu mýflugur vökunnar skjótast í sjónlínum meðan veröld eftir veröld skapast og hvert augnablik á hnífsegginni er bærilegra en þessi frávita leit að...

Einsog kántríið í nótt getur verið glam í dag ég skil þig eftir á sloppnum, þunna og þreytta, lítandi út einsog fertuga en fallega sporin glymja og hvítir veggirnir minna á þig og loks er fjarlægðin er dempuð niður teppið, niður stigann; býð flugeldaprikum byrginn það leikur vafi yfir íshellunum: hittumst við aftur? það kemur það engum við en þú ert hérna enn á fingrum mínum

Þreytan, einsog langseinasta hálmstráið, slitnar í ofsafengið draumórakast. Það er ekkert sem kemur manni jafn mikið inní raunveruleikann og að láta sig dreyma aðeins. Málið með mig er að ég fer alltaf að eipa eitthvað í hausnum á mér, ímynda mér að ég hafi hitt einhverja á förnum vegi og gefi henni eintak af bókinni sem ég þá loks búinn að skrifa. En það er svo öfugsnúið að bókin sem ég gef er um að dreyma um að gefa út bók um að dreyma um að dreyma um að gef út bók og hitta einhvern og...

legó-grá víðáttan breidd yfir gólfið og hugurinn hleður hana höllum sem brotna við bank á glugga í brjáluðu rokinu andrúmsloftið er fast fyrir einsog augun full af möllum ískrandi skakkur veruleikinn hjartað í kokinu og önd mín öll hún emjar fjötruð á þessum sjúka stað berst um í steinsteyptu kófinu rétt svo tórir en pína þessi gleymist skjótt því minni mitt er sviðið blað og draumarnir í hausnum alltof fokkin stórir….. plast trén einsog hráviði rauða lestin löngu fallin var aldrei á sporinu...