Ég er kvenkyns. Ég er jafnréttissinni, en mér dettur ekki í hug að kalla mig femínista. Einhver minntist hér áður á orðið femínismi, að það þýddi einfaldlega að viðkomandi fyndist konur æðri en karlar. Ég legg nákvæmlega sama skilning í orðið. Mér finnst það jafnréttissinnum til skammar að kalla sig femínista og skil ekki hvernig jafnréttissinni getur sætt sig við slíkt vegna fordómanna sem fólk hefur gegn femínistum (ég hef líka þessa fordóma). En nóg um það. Ég er mikið búin að vera að...

já, það er satt, en það getur orðið erfitt að sanna það að “fórnarlambið” hafi beðið um það. Á þá bara að trúa öllu sem morðinginn segir? Þá væri ekkert mál fyrir hvaða morðingja sem er að segja að viðkomandi hafi beðið um það… Þá væru öll morð flokkuð sem góðverk… og það er bara ekki satt. Ég er hinsvegar frekar fylgjandi líknardrápum, en til þess að koma í veg fyrir allan misskilning og vesen verður það að vera með skriflegu leyfi og helst í viðurvist hlutlausra votta. Og er þetta þá ekki...

Ég held að þegar um alla glæpi er að ræða þá þurfi að meta hversu mikil hætta er á að slíkt komi fyrir aftur og láta dóminn byggjast á því. Ég tel það miklu sanngjarnara heldur en að refsa fólki án tillits til aðstæðna og hugarástands. Að sjálfsögðu fékk þessi maður ekki nógu langt fangelsi, en það breytir því ekki að það er sanngjarnast að láta dóminn byggjast á því hversu hættulegur maðurinn er umhverfi sínu.