Var svo ung og vissi ekki hvort þess myndi bíða hnekki, ef einsömul færi á prestsins fund og drýgði synd þar litla stund sem mér þótti taka árþúsund. Hann sagði þetta vors Guðs vilja. Ég fæst víst seint til að skilja - máttarvöldin. Seinna tvö hjörtu í mér heyrði slá. Í sakleysi mínu, sagði’ honum frá. Þá kvað við; ég þyrfti að þegja, ei sálu segja. Ella í Drekkingahyl fengi að deyja. Svo kroppinn vafði í skýluklút. Og barnið mitt litla ég bar út. - En heyri það gráta á kvöldin. Endilega...

Ég er hin mikla hetja, áfram mun aðra hvetja sem við mig kappi etja. Þá skal ég út fletja, mitt trýni upp á fitja, alla síðan upp éta! Gjöf til fagurra meyja, án mín þær varla lífið þreyja. Hugsa um mig heimafyrir, signa sig í bak og fyrir. Myndarlegur og hár, karlmannlegur og klár. Aldrei felli tár! Oft sýni mig, allir hylla mig, vilja vera ég, tilfinning notaleg. Einn dag sló þögn á hópinn; Algjör friður, ég leit niður… Sá að út gægðist mitt litla undur buxnaþvengurinn var farinn í sundur!