þú hefur þá hjarta?

“Dýpsta sæla og sorgin þunga
svífa hljóðlaust yfir storð”
minnir mig að skáldið hafi ort hér forðum daga.

Það dásamlega við ljóðformið er að það rúmar allan tilfinningaskalann. Þegar vond tilfinning er komin í ljóð verður hún meðfærilegri og þá verður auðveldara að höndla hana og komast frá henni… hún verður ekki eins bugandi.

Leitt ef ljóðið mitt hefur valdið sorg, það var kannski svolítið eigingjarnt af mér að yrkja svona, en vonandi hef ég bara áður ort eitthvað annað sem hefur fyllt annað hjarta (ef ekki þitt) hamingju og gleði. Vonandi verða í framtíðinni fleiri gleði- og hamingjuljóð en sorgarbragir… en svona er lífið!

Hefur þú aldrei heyrt orðtakið að vera eins og krækiber í helvíti? Það var hugmyndin sem kviknaði í kollinum á mér og utan um hana spannst rest… en kannski er hún ekki mjög vitræn í þessu samhengi… má vera!