Kann vel við þetta ljóð. Lýsir vel “Misery loves company” ástandinu - fólk rekst á hvort annað í myrkrinu og finnur hlýju frá hvoru öðru.

Sniðugt hvernig ljóðið byrjar í loftinu - eins og það sé framhald af einhverri hugsun eða samtali (byrjar á “Því hvað er rökréttara…”)

“Leitandi þreifandi grátandi
týnd í þessu endalausa myrkri
nálgumst stundum uppgjöf
í baráttu sem aldrei var háð
heldur var einungis afsprengi

vitfirrtra huga okkar.”

Góð pæling ;)

kv. Danni

ææ, sæt. Nei ég hata þessa ,,hlú að hvoru öðru í myrkrinu ástarþvælu“. Þetta ljóð ætti að vera viðurstyggilega væmið og persónulegt en er þó ekki. Enda held ég, þó ég þekki þig ekkert, að þú sért ekki þessi litla stelpa sem leitar ,,týnd í þessu endalausu myrkri” af ást. gæti þó verið.

ég næ heldur ekki: í þessu endalausu myrkri, er þetta rétt orðað. ætti það ekki að vera í þessu stöðuga myrkri eða óendalega myrkri? Veit ekki alveg hvað mér finnst passa. Mér finnst þetta bara svolítið skrýtið: hvernig myrkur getur verið endalaust.

það er annað mál að hérna er margt gott.
,,… nálgumststundum uppgjöf
í baráttu sem aldreivar háð
heldur var einungis afsprengi

vitfirrtra huga okkar.“

,,og finnum kannski okkur sjálf
örlítið
hvort í öðru?”

að rekast á hvort annað í rökkrinu og að finna hvort annað í öðru það er sæt.

ææi þetta var bara ekki að heila mig. Þú sagðir það einhver tímann um ljóð eftir mig að ég gæti gert miklu miklu betur og ég er fullviss um að þú getir miklu miklu miklu betur en þetta. Já en ég ýtreka að þetta er bara mitt ´persónulega álit og það getur velverið að einhverjir fílli þetta ljóð.

Ef þetta á ekki inni hér þá er amma mín James Bond! Mjög fínt ljóð og skemmtilega vel orðað.

Rosalega skemmtilegt, gaurinn hlýtur að hafa verið sáttur við þetta skeyti.

Gaman að sjá hvernig titillinn er notaður í ljóðinu sjálfu, fyrsta línan grípur titilinn og heldur áfram með hann.

Þú hefur sérstakt lag á að notfæra þér hefðbundin yrkisefni og útfæra það þannig að eitthvað nýtt virðist fæðast.

Þín sterkasta hlið er samt, sem fyrr, sá hæfileiki að koma tilfinningum þínum á framfæri. Ég fæ það yfirleitt alltaf á tilfinninguna þegar ég les ljóðin þín að ég skilji hvernig þér líður og á einhverju stigi myndast sama tilfinning hjá mér. Ég get einhvern veginn ekki lýst því betur en þetta er mjög gott. Áfram þú!

kv. D

Eins og þú veist þá er ég mikill aðdáandi þinn og þetta ljóð er mjög vel útsett og maður finnur tilfinningarnar í gegnum orðin, en það er ekki nema hjá góðum skáldum sem maður getur það.

Vel gert.

Abigel

Hæ, Hildur!

Ég ætla aðeins að renna í gegnum þetta ljóð og benda á nokkur atriði sem eru ætluð þér til umhugsunar.

Upphafið er nokkuð gott, ágæt pæling, en þar hefði ég sett punkt á ljóðið. Það sem á eftir kemur bætir svo að segja engu við, sem þessar tvær setningar; titillinn og 1. erindi; segja. Persónulega tel ég ljóðið hefði orðið mu sterkara, víðtækara og vísa betur til lesandans og upplifunar hans en útskýringin sem á eftir kemur. Það þarf ekki að útskýra allt, ljóð eru ekki bandarískt sjónvarpsefni! Ég er ekki að segja það sem á eftir komi sé slæmt, heldur það sé pínu óþarft.

Næsta erindi byrjar á þremur sögnum í lýsingarhætti nútíðar. Nú er ég ekki mikill aðdáandi þess sagnháttar, sér í lagi í byrjun setninga. Áhrif frá ensku? Af hverju ekki bara venjulegan framsöguhátt? Hvers vegna að falla í þessa gryfju? Lýsingarhætti notar maður ef ekki er nein leið til annars og þegar setningarskipan kallar á þá. Hér er það ekki svo, því finnst mér þetta pínu óíslenskulegt.

endalaust myrkur….
Barátta sem aldrei var háð….
afsprengi vitfirtra hugar….

Æ, Hildur, þú ert nú frumlegri en þetta! Það má vera að þetta falli í ljúfan svörð hjá mörgum, en þessi lesandi kallar á eitthvað meira, kraft og tilgang. Ekki falla í þá freistni að nota það sem kom manni fyrst í hug. Reyna leita, finna nýjar leiðir til að nota tungumálið, nýtt myndmál, ekki vera í stöðnuðu og útjöskuðum myndum sem hafa verið notaðar svo oft áður.

Í 3. erindi hefði ég sleppt /hér/ og notað frumskóg án greinis, reynt að byggja meira á hinum dimma og kennileitalausa skógi, fremur en að vísa til ákveðins staðar, /hérsins/.

Þó ég hafi verið nokkuð gagnrýnin þá er ég ekki að segja að mér þykir ljóðið slæmt. Þess fremur býr í því mikil og djúp hugsun, en þarfnast meiri tíma og vinnu af hálfu höfundar til að ná að verða virkilega flott ljóð.

;)
Tmar

ps. Ég er búinn að kjósa.

Gott ljóð. Gott vald á hinum ljóðræna búning, finnst heppnast vel að skipta svona um takt á milli erinda ….. fallegt líka eins og flest ljóða þinna, tært og eðlilegt mál, mikilll kostur.

Dramatíkin kannski fullsterk t.d. í “vitfirrtra huga okkar”, hið látlausa er gjarnan áhrifaríkast.