Hrafn Gunnlaugsson leikstjóri hefur með reglulegu millibili sent frá sér kvikmynd, sjónvarpsmynd eða skoðun það sem það kemur berlega í ljós hve stórkostlega ruglaður maðurinn er.
Síðast þegar ég sá hann í sjónvarinu var hann gestur Óskars Jónasonar skaupsleikstjóra í þættinum Taxi, bíll 21 á Skjá einum.
Þar var hann að segja að honum fyndist fáránlegt að slá garðinn hjá sér á sumrin því grasið væri of fallegt til að slá en þess á milli lýsti hann sturtuvenjum sínum ýtarlegar en góðu hófi gegndi og það lá við að maður ældi.
Geðveiki Hrafns kemur hvað helst fram í kvikmyndum hans, sem eru þær lélegustu ræmur sem maður kemst yfir. í þeim svalar Hrafn perraskap sínum, hvort sem hann er að láta átta ára stelpur leika það að fá fullnægingu eða láta Unni Steinson runka hesti.
Svona subbuskapur væri svosem ásættanlegur eða þolanlegur ef hann gegndi einhverjum tilgangi en í myndum Hrafns gerir hann það ekki.
Nýjasta “afrek” Hrafns er Myrkrahöfðinginn þar sem ein bjartasta von okkar Íslendinga á leiksviðinu, Hilmir S. Guðnason, leikur prest sem ferast út á land á upphafsárum nýaldar til að taka við preststóli á bæ nokkrum þar sem úrkynjaðir íslendingar hafa búið við trúleysi og saurlifnað öldum saman og fólkið lýtur helst þannig út að það skemmti sér við að borða hreðjarnar undan hundunum á staðnum.
Sagan er tekin úr fornsögunum. Þarna nauðgar Hrafn bókmenntaperlum okkar Íslendinga með perraskap og viðbjóði í tvo tíma.

ÞARF AÐ FARA, TO BE CONTINUED