Er facebook eina vefsíðan á Íslandi ennþá?

Ég bý erlendis þannig ég veit ekki hvað fólk er að pæla en ég hefði semsagt áhuga á að ná sambandi við netvana.

Hversvegna? ... ritgerð:

Þegar ég var rétt rúmlega tvítugur, á fyrsta ári í HÍ, þá bjó ég með svipað illa staddri kærustu og nýtti tímann minn í sjálfsmorðshugleiðingar með einstaka tilraunum inn á milli.

Þetta tímabil var fléttað saman úr alskyns vandamálum sem voru annaðhvort að myndast eða í þann mund að leysast (svartasta myrkrið fyrir sólarupprásina..) - en auðvitað vissi ég það ekki, þannig ég varði miklum tíma í hugleiðingar um lífið og tilveruna.

Á endanum þá ákvað ég að sjálfsmorðið er óumflýjanlegt og það skipti ekki máli "hvenær" endalokin koma, ég get allt eins beðið þangað til og í millitíðinni sagt heiminum stríði á hendur með alskyns pirrandi spurningum eins og "afhverju?" og "afhverju ekki?"

Ég ákvað að það gæti verið gaman að lifa fyrir eitthvað sem væri ekki sóun að deyja fyrir; það vill einmitt svo heppilega til að málstaðir sem margir aðrir hafa dáið fyrir í gegnum tíðina eiga einmitt undir högg að sækja um þessar mundir, svo það eru fjölmörg tækifæri til að finna einhvern til að myrða sig fyrir að gera það sem er augljóslega rétt!

Internetið hafði mótað lífið mitt algerlega, foreldrar mínir voru afskaplega duglegt fólk, sem unnu bæði hörðum höndum að því að sannfæra mig um hversu ótraustverðugt hitt foreldrið væri, þannig að ég hafði mörg ár af reynslu í rekstri á miðstýrðu efnahagskerfi þegar ég var orðinn nógu gamall til að útskrifast í þrældóm innan slíks kerfis, kannski var það þessvegna sem ég var bókstaflega að deyja úr óspenningi yfir því sem ég sá framundan. Þetta "þriðja foreldri" (internetið..) ber ábyrgð á því að gefa mér von allan þennan tíma (þegar ég gat ekkert annað flúið).

Hinsvegar vildi svo heppilega til að ég hafði verið arfaslakur nemandi sem bar enga virðingu fyrir því mati sem mér var gefið, því, að mínu mati, þá voru þessar stofnanir ófærar um að meta nokkurn skapaðan hlut. Þar að auki þá hafði ég einhvernveginn glombrað á skrítnustu árin til að útskrifast úr skólum og það olli því að næsti skóli þurfti alltaf að meta mig á öðrum upplýsingum en einkunnum (og núna er hægt að vita nákvæmlega hvaða árgerð ég er og í hvaða menntaskóla ég fór) ... þannig það háði mér aldrei að ég hafði slæmar einkunnir og ég gat alltaf sótt það nám sem mig langaði.

Ég eyddi áratug í að ferðast um heiminn, lesa bækur og inni á milli; klára háskóladót og sækja svo um meira háskóladót. Rauði þráðurinn í því sem ég hef verið að pæla er einhverskonar trúarbragðafræði/menntakerfi/þekking, því það er hálfsorglegt hvað við erum illa stödd hvað varðar varðveislu á þekkingu (og þá sérstaklega á Íslandi). Ég efast um að landið verði fært um að starfa sjálfstætt mikið lengur... menntakerfið í molum og námslánasjóður í miskunnarlausri innheimtustarfsemi.

Það skiptir svo sem ekki máli hvort ég viti eitthvað eða ekki. Það skiptir ekki máli hvort aðrir trúi mér eða ekki. Það eina sem skiptir máli er hvort að við getum einu sinni átt umræðuna...

Mig langar að ná sambandi við aðra íslendinga og tala um hvernig við getum bætt úr stöðunni. Ég er með margar hugmyndir sem eru byrjaðar að verða frekar raunhæfar en það er vangefið mikil vinna framundan og ef ég á að segja eins og er, þá er ég aftur tvítugur; læstur inni að bíða eftir að deyja. Þannig ég er ekki að vinna mikið.. það væri kannski gaman ef ég væri ekki einn en það er erfitt að segja án þess að prófa.

Látum þessa kynningu standa og sjáum hvort einhver hafi áhuga á annarri ritgerð (gaman að reyna skrifa eitthvað á Íslensku, .. ég er frekar lélegur penni en á íslensku er ég ekki einu sinni viss hvort ég sé að tala alvöru tungumál >.> ótrúlegt hvað það er erfitt að binda saman orðin einhvernvegin .. ég get ekki einu sinni tjáð mig um hvað ég á erfitt með að koma fyrir mig orðum).