Þegar orðið tölva var búið til var það hugsað sem svokallaður -wôn stofn, það er stofn með -v-i . Mjög fá orð féllu í þennan flokk í málinu til forna og fá teljast til hans nú, reyndar aðeins slöngva, völva og sérnafnið Röskva.

Fáliðaðir orðflokkar hafa tilhneigingu til að laga sig að öðrum orðflokkum og verður þá til tvenns konar beyging. Þannig er það með slöngva, sem í aukaföllum (þf., þgf., ef.) var og átti að vera slöngu, að -v- þröngvaði sér inn í aukaföllin og þær myndir urðu slöngvu, það er, slöngva–slöngu verður slöngva–slöngvu. En gömlu aukafallsmyndirnar slöngu höfðu þau áhrif að til varð hliðarmyndin slanga–slöngu að fyrirmynd orða eins og tala–tölu, kaka–köku, saga–sögu sem ekki höfðu -v- í stofni.

Svipað er að segja um orðið völva sem í aukafalli var völu sem aftur breyttist fyrir áhrif nefnifallsins í völvu, það er, völva–völu verður völva–völvu. Framhaldsbreytingin varð dálítið önnur en í slöngva. Í stað nefnifallsins völva kom fram mynd með -a- fyrir áhrif frá orðum eins og tala, kaka og saga en -v- hélst, það er, valva–völvu. Fyrir kemur að notuð er -v- laus mynd vala, í aukaföllum völu, líklegast fyrir áhrif orðsins vala ‘smábein; steinvala’.

Röskva (í aukaföllum Röskvu) er eina þessara orða sem ekki hefur tekið breytingum sennilega vegna þess að það er einungis notað sem sérnafn.

Orðið tölva er tiltölulega nýtt í málinu eða frá miðjum sjöunda áratugnum. Hugsunin á bak við orðasmíðina var að það beygðist:

nf. tölva
þf. tölvu
þgf. tölvu
ef. tölvu

á sama hátt og slöngva–slöngvu. Nú heyrist í vaxandi mæli nefnifallsmyndin talva og er þar um sams konar áhrif að ræða og í dæminu um valva–völvu. Þótt enn sé mælt með nefnifallsmyndinni tölva er myndin talva eðlileg þróun orðsins sem verður meðal annars fyrir áhrifum frá tala–tölu.

tekið að vísindavefinum.. ;)

Þegar orðið tölva var búið til var það hugsað sem svokallaður -wôn stofn, það er stofn með -v-i . Mjög fá orð féllu í þennan flokk í málinu til forna og fá teljast til hans nú, reyndar aðeins slöngva, völva og sérnafnið Röskva.

Fáliðaðir orðflokkar hafa tilhneigingu til að laga sig að öðrum orðflokkum og verður þá til tvenns konar beyging. Þannig er það með slöngva, sem í aukaföllum (þf., þgf., ef.) var og átti að vera slöngu, að -v- þröngvaði sér inn í aukaföllin og þær myndir urðu slöngvu, það er, slöngva–slöngu verður slöngva–slöngvu. En gömlu aukafallsmyndirnar slöngu höfðu þau áhrif að til varð hliðarmyndin slanga–slöngu að fyrirmynd orða eins og tala–tölu, kaka–köku, saga–sögu sem ekki höfðu -v- í stofni.

Svipað er að segja um orðið völva sem í aukafalli var völu sem aftur breyttist fyrir áhrif nefnifallsins í völvu, það er, völva–völu verður völva–völvu. Framhaldsbreytingin varð dálítið önnur en í slöngva. Í stað nefnifallsins völva kom fram mynd með -a- fyrir áhrif frá orðum eins og tala, kaka og saga en -v- hélst, það er, valva–völvu. Fyrir kemur að notuð er -v- laus mynd vala, í aukaföllum völu, líklegast fyrir áhrif orðsins vala ‘smábein; steinvala’.

Röskva (í aukaföllum Röskvu) er eina þessara orða sem ekki hefur tekið breytingum sennilega vegna þess að það er einungis notað sem sérnafn.

Orðið tölva er tiltölulega nýtt í málinu eða frá miðjum sjöunda áratugnum. Hugsunin á bak við orðasmíðina var að það beygðist:

nf. tölva
þf. tölvu
þgf. tölvu
ef. tölvu

á sama hátt og slöngva–slöngvu. Nú heyrist í vaxandi mæli nefnifallsmyndin talva og er þar um sams konar áhrif að ræða og í dæminu um valva–völvu. Þótt enn sé mælt með nefnifallsmyndinni tölva er myndin talva eðlileg þróun orðsins sem verður meðal annars fyrir áhrifum frá tala–tölu.

tekið af vísindavefinum..