júmm,, eitt það undarlegasta sem ég hef lent í gerðist fyrir nokkrum árum.<br>Ég var í heimsókn hjá systur minni, við sátum og vorum að horfa á sjónvarpið, að kvöldlagi að sjálfsögðu,, íbúðin var þannig að frá stofunni sá maður fram í hol sem lá á milli eldhússins og svefnherbergjaálmunnar,, það var slökkt í þessu holi, og skyndilega sé ég mann labba frá eldhúsiinu yfir til svefnherbergjanna, mér brá í raun ekkert því ég hélt að þetta væri mágur minn, það var slökkt, en ég sá vel móta fyrir manninum labba þarna, og þetta var ekkert í 1 sekundu, heldur fylgdist ég með honum þar sem hann labbaði þarna á milli,,<br>ég sneri mér að systur minni og spurði hana af hverju mágur minn kæmi ekki að horfa á sjónvarpið með okkur,, “hann er ekki heima” sagði hún.. þá fyrst risu hárin á mér..ég sagði henni hvað ég hafði séð, og mér til undrunar var hún sallaróleg,, sagðist oft hafa séð þennan mann í íbúðinni…<br>ég var með það á hreinu að hún væri að stríða mér, að þetta hafi verið mágur minn, en hún hélt fast í það að hann væri ekki heima,, það endaði með því að ég leitaði um alla íbúðina af honum en fann ekkert… sppoookkkyyy…..

Ég er afskaplega reglusamur maður og vill hafa allt sem ég ber á mér í ákveðnum vösum. Ég hef t.a.m. alltaf húslyklana mína í hægri jakkavasanum en vinstri buxnavasinn er fyrir klink. Einu sinni þegar ég var að koma heim og seildist eftir lyklunum í hægri jakkavasann þá voru þeir horfnir. Þetta þótti mér undarlegt þar sem ég skil aldrei við mig lyklana. Eftir mikla leit fann ég þá í smápeningavasanum (sá vinsta megin á buxunum) og gat loks komist inn…. mjög dularfullt.<br><br>Gaddu

Þegar ég var lítill var ég að horfa á sjónvarpið dag einn. Það var sól og þessvegna hafði pabbi minn tekið í sundur pappakassa til að breiða yfir sjónvarpið svo að það skini ekki á skjáinn. Svo var ég bara að horfa á sjónvarpið í mestu makindum þegar pappakassinn datt skindilega af sjónvarpinu og niður á gólf (sjónvarpið var á nokkuð háu borði svo að kassinn staðnæmdist nánast lóðréttur uppvið borðið). Kassinn var á lóðréttur á gólfinu í u.þ.b. 2-3 sek. og fór svo nákvæmlega sömu leið upp og hann kom niður !!!

Ég er með eina fyndna “draugasögu” úr fjölskyldu minni. Þannig var þegar móðir mín var 12 (held ég), bjuggu heima hjá henni og ömmu báðir langafar mínir. Annar þeirra dó það ár. Hann átti sér uppáhalds stól sem var geymdur á efri hæð hússins og sást hann þaðr rugga sér eftir dauða sinn. Allt heimilisfólkið hafði séð hann, fyrir utan einn, hinn langafann sem var mjög skeptískur á þetta. En eitt kvöld þá kemur hann niður í eldhús, þar sem móðir mín og amma sátu við kaffidrykkju (eða e-ð) og var svolítið skrýtinn í framan. Hann settist niður og sagði: “jæja, aldrei skal ég rengja ykkur um neitt héreftir”, amma spurði þá á móti: “hvað, sástu hann?” og kallinn svaraði á móti: “Já, og það fyrsta sem ég geri þegar ég hitti hann ”hinumeginn“ er að koma honum af þessari bölvuðu vitleysu”. Stuttu seinna lést hann…ruggustólaafinn sást aldrei meir.

Þegar frændi minn var lítill þá var hann alltaf að sjá einhverja fígúru sem hann kallaði einfaldlega “kallinn”. T.d. þegar hann teiknaði mynd af fjöldskyldunni þá teiknaði hann pabba, mömmu, systur og kallinn! Hann var líka oft að elta kallinn útum allt. Einu sinni þá elti hann kallinn að spegli en staðnæmdist þar og segir sagan að kallinn hafi átt að hafa farið inn í spegilinn.<br><P>Ég veit ekki hvort hann trúi því í dag að þetta hafi verið draugur. Persónulega þá trúi ég ekki að þetta hafi verið draugur, aðeins ímyndaður leikfélagi eða bara alls ekki neitt.