Hverju er svo sem hægt að vera stolltur af?
Enginn myndi afreka neitt nema fyrir þær gáfur eða hæfileika sem viðkomandi kann að hafa.
Þær/þeir eru svo afleiðing af flóknu samspili erfða og umhverfis. Þetta að maður geti ekki verið stolltur af að vera Íslendingur er bara klisja of the politically-correct. Fyrir mér þýðir það að vera stolltur af því að vera Íslendingur það sama og að vera stolltur af Íslandi, en stollt, ólíkt monti, felur ekki í sér neina yfirburðakomplexa eða hatur. Ég er líka stollt af öðrum þjóðum sem ég hef búið í eða verið mikið í og mér finnst vænt um, svo og ýmsum þjóðum sem koma mér lítið við nema afþví ég hef valið það sjálf og það hefur bara atvikast þannig að ég held upp á þær. Þú getur ekki látið nasistana á þessum fundi og fólk sem virðist vera þó það álíka vitlaust að halda að það sé hægt að rökræða við nasista, og það flókna samspil sem slíkt veldur, rugla svona aldagamalli merkingu á orðum. Þetta er annars ekki heimspekiþráðurinn en hverju getur maður svo sem verið stolltur af? Margir telja að frjáls vilji sé meira að segja bara blekking, amk að mestu leyti. Við erum umhverfi okkar og erfaðbundin eða lærð viðbrögð okkar við því, og annað eru bara vangavelltur um sálina (Sem ég trúi reyndar á, af persónulegum ástæðum, ekki af kreddum, en hún gefur manni ekkert frekar tilefni til stollts á einu né neinu.) Hver á að vera stolltur þá? Einstein fyrir gáfur sínar? Hann bjó þær ekki til. Bush fyrir að vera forseti Bandaríkjanna? En bíddu hvað með pabba hans? Þarna sérðu, maðurinn í valdamesta embætti heims hefur svo sem enga sérstaka ástæðu til að vera stolltur kannski.
Hvað með fólk sem yrkir eða hefur tónlistargáfu frá barnæsku? Hvað með það? Jú, það getur verið stollt, en það er líka allt annað en að vera montinn, og miklu nær þakklátri gleði.
Er það eitthvað gáfulegra en að vera stolltu af fegurð sinni til dæmis. Ekki það að ég til dæmis er stollt af minni fegurð, rétt eins og ég er stollt af því að vera Íslendingur, og það er engin illska í því. Stollt fyrir mér merkir ekkert nema þakklæti, gleði og styrkur, en styrkur felst í því að kunna að meta sjálfan sig og allt sem maður hefur og öll vopn þau sem manni hafa verið fengin upp í hendurnar í lífsbaráttunni, því stollt er óljóst hugtak, ólíkt monti, sem ekki er hægt að segja að neinn eigi rétt á hvort sem er svo með óyggjandi hætti sé.



“Ég held bara að virkjunin og álverið eigi ekki eftir að koma í veg fyrir hana, né verða okkur til minnkunnar.”

Og held ég það þá? Er ég sem sagt vangefin? Mér finnst álverið bara nauðaómerkilegt, og algjör óþarfi að tala um það eins og það sé eitthvað stórkostlegt. Þetta er bara framleiðsla á málmi sem ekki telst til auðæfa því hann má vinna svo víða. Þetta er ekki sérlega flókin framleiðsla svo sem, og ekkert merkilegt við hana nema í samhengi við það sem er svo hægt að nota málminn í. Jú, jú, það þarf einhver að höggva tréin en það er góði smiðurinn sem fær virðinguna. Við fáum ekki mikla virðingu meðan við höldum okkur við svona bændaskap. Deila má um hvort það er réttlátt eða sanngjarnt, en það er staðreynd sem er eðlilegt að taka tillit til fyrir því. Ég er ekki sammála því að öllu leyti, en loka ekki augunum fyrir því eins og fífl fyrir því. Fiskurinn til dæmis er í frásögufærandi afþví það er mikið af honum og hann er góður, en einhver verksmiðja sem er hægt að hafa eiginlega hvar sem er skiptir minna máli en núll og nix til langs tíma.

“Ég held bara að virkjunin og álverið eigi ekki eftir að koma í veg fyrir hana, né verða okkur til minnkunnar.” Mér dettur ekki í hug að virkjunin eða álverið geti komið í veg fyrir eitt né neitt, enda er ég ekki gallharður andstæðingur þessara framkvæmda. Mér finnst þær bara nauðaómerkilegar og ofmetnar, og blásnar upp á hátt sem er niðrandi fyrir þjóðina, og ekki í réttu samhengi miðað við það sem við höfum tök á að gera hér, ólíkt til dæmis Víetnam og þessum fátæku löndum sem hafa það ekki.

Það er mikill munur þar á.
Ég hef bara aldrei verið fyrir það að ofmeta hlutina.

Afsakaðu ef það var smá reiðitónn í þessu svari. Bara smá pirrandi að fólk misskilji það sem maður segji. Maður fær á tilfinninguna að það sé verið að draga upp mynd af manni sem einhverjum öfgaþjóðernissinnuðum hippa, eða einhver álíka undarlega blanda. Hehe, ég segi svona. Kannski ég sé bara að misskilja þetta. (Hlátur).