Timefriend fyrir 18 árum, 1 mánuði Fjöldi lestra: 1006

Spuni: Rödd myrkurs

Það var orðið dimmt og tunglljósið braust af og til í gengum greinar trjánna. Mjöðmundur var að tína upp sprek fyrir eldivið í skógarjaðrinum.

“Þetta ætti að vera nóg fyrir lítið bál” sagði Mjöðmundur. “Úff, mig er farið að verkja í bakið eftir alla þessa vinnu, í hvaða átt skildi norður nú vera.”

Hann skimaði í átt að stóru tré sem þakkið var mosa. “Ahh, já það var framhjá “Furu” gömlu” sagði hann og hélt af stað í gegnum skóginn. Hann var lágvaxinn en þarna í tunglljósinu sýndist hann en lágvaxnari, maður hefði geta svarið að það væri dvergur sem væri þarna. Mjöðmundur var sjálfur eitthvað skyldur dvergum þó hann var frekar áberandi mannlegur í útliti. Hann var í stórri brúnni skikkju, með ýmis belti um sig sem innihéldu margar fágætar plöntur sem hann tíndi í galdradrykki sína.

“Heima er best.” Sagði Mjöðmundur er hann nálgaðist lítinn kofa. Kofinn var skorinn út úr stóru gömlu tré, séð fá hlið var ekkert sem gaf fram að það ætti einhver heima í trénu.

Skrækt óp heyrðist í fjarska, röddin skarst í gegnum næturhúmið. “Hvað í andskotanum var þetta” sagði Mjöðmundur “þetta hljómaði eins og einhver hefði æpt.”

Hann opnaði dyrnar að kofa sínum og hélt inn. “Hvar er nú stafurinn minn, maður finnur þetta aldrei þegar á þarf að halda.”

Smá spuni til að koma hreyfingu á Föla Dverginn.

Selshamur fyrir 18 árum, 1 mánuði

Mjöðmundur leitaði í hvern króm og kima og kom ekki enn auga á stafinn. Allt húsið hans var umlukið galdradrykkjum og allskonar plöntum og á Mjöðmundur það til að hafa hlutina soldið ósorteraða heima hjá sér.

Hann hinsvegar sá hundinn sinn Snata á gólfinu sem að var að taka sig góðan blund. Mjöðmundur tók eftir tréflísum á gólfinu undir Snata og sagði “Hoppandi kakkalakkar, vondi hundur þú ert búinn að éta stafinn minn vítishundurinn þinn!”

Hann tók fægilskóflu og sópaði öllum flísunum saman sem að voru eftir og setti jurtir og allskonar dóterí á hann og lagði síðan álög til að fá hann í sitt rétta form aftur.

Hann tók stafinn og rauk út, en áður en hann fór út um dyrnar skaut hann einni lítilli eldkúlu á hundskrattan og mundi þetta hundinum að kenningu verða.

Hann kom út og var allt í einu búinn að gleyma hvert erindið var……..síðan allt í einu heyrði hann ópið aftur sem að hann hafði heyrt fyrir stuttu og man eftir erindinu. Hann hljóp að ópinu þar til að hann sá dökka veru hlaupa af ofsa hraða í burtu og stökk óeðlilega hátt í tunglsljósið og hvarf.

Hann kom að vettvanginn og sá kvennmanns skógarálf liggja á jörðinni. Hann kom upp að henni og reyndi hann að vekja hana en ekkert virkaði. Hann hinsvegar tók eftir bitför á hálsinum hennar, tvö göt með svolitlu bili.

Hann bar álfinn heim til sín og lagði hana á rúmið sitt og undirbjó galdraseyði sem að myndi hjálpa henni að ránka við sér.

Eftir smástund meðan að Mjöðmundur var að vinna að seyðinu vaknaði álfurinn og var dálítið föl í framan og spurði “Hvar er ég……..?”

Fyrra álit

Timefriend fyrir 18 árum

“Þú ættir að slaka á, ég heiti Mjöðmundur og þú ert í kofanum mínum.” sagði Mjöðmundur.
“Hvað gerðist… AHHH SKRÍMSLIÐ ÞAÐ KEMUR AFTUR” öskraði hún.

Mjöðmundur greip um axlir hennar og sagði rólega: “Svona, svona þú ert örugg hér, slakaðu á og drekktu þetta”

Hann rétti henni volgan seyð í trébolla. Hún saup af seyðinum sem gaf frá sér af og til lítil hvissandi hljóð. Hún teygði sig í sárið, en Mjöðmundur stoppaði hana.

“Það er best að láta það vera, þig klæjar kannski svolítið í það en það best að snerta það ekki.” Sagði Mjöðmundur. “Þú ert þreytt og ættir að sofa ég tala við þig á eftir þegar þú hefur jafnað þig betur”

Hann breiddi yfir hana teppi og setti smá smyrsl á sárið á hálsinum. Hún sofnaði eftir smá stund.

“Hmm, hvað var þetta sem beitt hana?” sagði Mjöðmundur í hálfum hljóðum. “Það gæti þó ekki hafa verið… nei það er ómögulegt… ég þarf að glugga í bókunum mínum til að vita þetta betur.”

Hann gekk að bókaskáp í horninu á kofanum. Hann gramsaði eitthvað í skápnum og dró fram stórra og þykka bók, allsetta ýmsum fornrúnum og öðrum undarlegum táknum.

“Ég veit að þetta gat ekki verið vampíra, blóðið var ekki sogið í gegnum sárið.” Sagði hann með sjálfum sér. “Það var meira eins og lífsorkan hefði verið sogin. Látum okkur nú sjá, það ætti að undir F” Hann fletti blaðsíðunum og loks var hann búinn að fletta að blaðsíðu með stóru F’i. Hann fletti blaðsíðum sem höfðu myndir að ýmsum undarlegum dýrum, loks kom hann að blaðsíðum með stórri mynd af dökkri hettuklæddri veru. Yfir myndinni stóð með dökkum stöfum orðið Farandil andi myrkurs.

“Þetta er nú meira draslið sem er hér, stendur ekkert um þetta kvikindi, hvað eru þeir að gefa í skyn með Andi myrkurs boðberi Raddarinnar.” Hann fletti á næstu blaðsíðu. “Ó nei” hann hljóp að hillu sem hafði fullt af krukkum fullum af allskonar vökum og laufum. Hann tók upp eina sem var tóm. “Fjandinn allt búið, ég þarf að vekja hana hún má ekki sofna” hann hljóp að henni og reyndi að vekja hana en hún vaknaði ekki. Hann tók upp staf sinn og gekk að dyrunum. Hann læsti á eftir sér með galdra þulu.

“Það er bara einn staður sem þeir halda sig á, og það er í Djúpugjótu.” Hann fór hratt yfir jafnvel þó það væri mjög erfitt að klifra í gengum lágróðurinn á milli trjánna. Hann sá fyrir framan sig stóran klett og vissi að undir honum væri Djúpgjóta. Hann gekk nær klettinum þangað til hann sá gilið undir klettinum. Allt í einu stökk myrk vera fyrir hann og himinn myrkvaðist, “Vík burt illi Helandi” sagði hann og hélt stafnum sínum á lofti. Veran kom nær og dró undan faldi sínu langt sverð. Mjöðmundur hörfaði og kastaði nokkrum eldboltum sem lýstu upp myrkrið er þeir þutu að verunni en höfðu enginn áhrif á Helandann. Mjöðmundur hrasaði aftur fyrir sig. Myrkvið var dimmara og dimmara, veran reiddi sverðið til höggs. Mjöðmundur miðaði stafnum sínum að Helandanum og öskraði: “Es fílen nox incartum.”

Ég vil bara segja að öllum er velkomið að taka þátt í spunanum.

Fyrra álit

Silverboy fyrir 17 árum, 10 mánuðum

Út úr stafnum spratt blár logi. Login umlukti veruna og hratt henni aftur. Veran hrasaði og missti sverðið.
Loginn fór að taka á sig mynd, login snérist og ryk huldi logann. Þegar rykið féll niður sótóð fullmótaður Griffinn.
Myrkraveran var að brölta á fætur og teygði sig eftir sverðinu. Hún var mjög grön og hávaxin. Hún var tötraleg, skikkjan var snjáð og tætt. Hettan huldi andlitið algjörlega.
Veran lagið til atlögu og sveiflaði sverðinu af miklum ofsa í átt að Griffininnum. Griffin hóf sig á loft til að halda sig úr höggfæri. Hann sveimaði til vinstri til að draga veruna burt frá Mjöðmundi sem var að reyna að komast á fætur.
Ofsi verunnar fór sí vaxandi. Hún virtist ekki þreytast hið minnsta.
Þegar Griffin hafði tælt veruna um fimm metra frá mjöðmundi og hann var kominn á fætur með stafinn í höndunum lagið hann til atlögu. Hann lyfti sér hátt upp með öflugum vængjarslætti og steypti sér niður þegar eitt af ofsafengnum höggum verunnar var á niðurleið. Griffin læsti klónum um axlir verunnar og lyfti henni hátt í loft upp. Mjöðmundur sendi höggbolta á hjör sverðsins sem hrökk úr óviðbúni hendi verunnar. Mjöðmundur gekk í hægðum sínum og tók upp sverðið Andstæðingurinn var óvígur. Eða það hélt hann.
Þegar Mjöðmundur var að reyna að átta sig á rúnunum á sverðinu blossaði upp rauður logi við sverðshjörinn.
Mjöðmundur kastaði því frá sér og leit upp. Sami login umlukti veruna. Griffin gat ekki haldið henni og missti hana í átta metra hæð. Fallið mundi bana henni. En þegar veran átti aðeins tvo metra í jörðina hvarf hún í þessum undarlega loga ásamt sverðinu.

Rosalega var gamana að skrifa aftur. Hef ekki skrifað síðan ég skrifaði um Troy á Diablo áhugamálinu

Fyrra álit

Tölvuhlutverkaleikir

Tölvuhlutverkaleikir

Ofurhugar

Stjórnendur

Hverjir eru inni

Korkar - Föli Dvergurinn - Kráarumræða

Spuni: Rödd myrkurs

Dýr

Dægurmál

Fræði

Leikir

Lífið

Lífsstíll

Margmiðlun

Menning

Skjár

Sport

Tónlist

Tækni

Vélar

Hugi