Ég viðurkenni sjálfur að ég hafi orðið fyrir einelti þegar ég var í skóla. Ég persónulega vona að enginn annar þurfi að fara í gegnum það líka en svo verður víst aldrei. Eina sem ég vildi óska þess að hafa gert er það að ég hefði átt að berja þá sem réðust á mann. Ef það virkaði fyrir Frank Frazetta þá ætti það að virka fyrir aðra. Staðreyndin er að einelti á unga aldri hefur miklu meiri áhrif en þegar maður er eldri. Þetta eru þroskaár og þetta eru einnig árin sem maður er að skapa sinn eigin persónuleika. Þegar maður lendir í svona þá mun það hafa varanlega áhrif á persónuleikann. Ég veit alla vega að ég hugsa ennþá um þetta. Maður fyllist af reiði og langar helst til þess að hefna sín. Í versta falli getur þetta orðið að áráttu þar sem maður leggur aðra í einelti.

góð grein..
Einmitt… ég sá einu sinni í fréttunum, þá var strákur sem kom í skólann sinn og skaut 2 stráka.. stráka sem höfðu alltaf lagt hann í einelti….
en þó.. það er eins og sumir hreinlega biðji um að vera lagðir i einelti.. það var t.d strákur sem var með mér í skóla einu sinni.. hann gerði í því að vera leiðilegur við alla… ef einhver varað segja eitthvað þá þurti hann að klessa sér upp við manneskjuna og reynað vera með í því sem var verið að tala um.. þótt að þetta væru jafn vel einkasamræður sem að honum kom ekkert við..
Þegar hann var í 10 bekk, þá voru meirað segja yngstu krakkarnir komnir með ógeð af honum og nenntu ekki að leika við hann.. samt var gaurinn ekkert þroskaheftur eða neitt… sumir bara hreinlega eru sona… SaD buT TruE..

það er mjög erfitt fyrir þá sem lenda í einelti að segja frá. Það kallast að vera kjaftaskjóða. Og honum verður refsað fyrir það. Ég tel að það þurfi betri leiðir til að hjálpa þessum einstaklingum, aðrar en þær að skamma þá einstaklinga sem eru að þessu.

Í einum skóla hér í borginni voru tveir strákar sem höfðu það fyrir sið að leggja einstakling úr bekknum þeirra í einelti, virkilega slæmt. Þeir gerðu allt sem hægt er að ímynda sér og meira til. Svo hættu þessir strákar í grunnskóla og uxu úr grasi.

Annar þessarra stráka fór svo, öllu til mikillar furðu, í kennaraháskólann. Í dag er hann kennari í unglingadeild annars skóla hér í borginni. Hann er alveg hreint frábær kennari sem nær vel til unglinganna. Eitt það besta við hann er að hann sér einelti löngu áður en það verður að veruleika og þegar hann sér að einhver er að byrja á einhverju slíku er hann fljótur að taka þá einstaklinga í bakaríið. Hann lætur þá sitja eftir og rekur fyrir þá hvað það er að vera bæði gerandi og þolandi eineltis. Þetta hefur virkað mjög vel hjá honum og í hans bekk er aldrei neitt einelti.

Verst að það geta ekki allir séð þetta svona auðveldlega. Hann gæti kannski kennt öðrum unglingadeildarkennurum að koma auga á merkin.

Ég get nú bara sagt ykkur það að fullorðið fólk á það til að taka þátt í slíkum athöfnum því þegar ég var í skóla var það þannig að ég var lögð í andlegt og líkamlegr einelti og mér gékk vægast sagt illa í sumum fögum og það sýndi sig og sannaði að þær greinar sem að komu illa út voru 3 og í þeim voru kennarar sem töldu ekkert slæmt vera á seiði og tóku þátt í stríðninni og einn af þessum kennurum var alltaf að taka í öxlina mína og sagði við mig þú nærð þér aldrei í karlmann ef þú bætir þig ekki. Í dag er ég gift manni sem veit svo mikið um þessa grein að það þýðir ekkert fyrir nokkurn mann að rífast við hann um þetta málefni. Þetta þótti ekkert tiltökumál hvað þótt mér væri strítt. En ég þorði varla að fara heim og var með í maganum þegar ég þurfti að fara í skólann.
Líðanin getur verið hræðileg.
Ég þurfti að líða kvalir í 5 ár en ég hugsa ekki um það mikið nema ef ég er spurð útí þetta en lengi vel viðurkenndi ég þetta ekki og skammaðist mín mjög mikið og vildi helst deyja.
Ég er mjög ánægð að ég skildi ekki gera einhverja vitleysu eins og að kála mér því í dag hugsa ég ekkert um þetta því ég á frábæran eiginmann. Ég gat treyst honum fyrir hörmungum mínum. Ég á eina dóttur með honum og er hún yndisleg, svo ég gæti ekki verið ánægðari með lífið.
Ég veit aðeins eitt og það er að ég ætla mér að fylgjast vel með henni.
Kveðja,
Krusindull

EInelti… þegar ég var í skóla lenti ég í miklu einelti, ég var hlédrægur og þögull. Las mikið og gekk vel í skóla. Hjá sumum var ég bara kallaður “proffin” en hjá öðrum fór þetta út í barsmíðar og aðrar líkamsmeiðingar. Einelti er og verður mjög slæmt, ég held að allir viti það. En ég eftir að ég var eldir þá er meiri umræða um þetta og fólk er að tala meira um þetta. Skólar viðurkenna þennan vanda, sem þeir gerðu ekki áður og það er markvisst reynta að draga úr þessu. Hvort það takist er allt annað mál.
EN það er rétt með strákana sem voru í Colombus skólanum, þetta voru lúðar sem voru útskúfaðir frá mainstream hópnum. Þetta var geðbílun tengt hefnd. Enginn afsökun þó fyrir að drepa nokkra aðila.

Mér gekk líka vel í skóla en ég fékk líka stundum að heyra það að ég væri proffi. Samt ekkert í illu. Ég lenti aldrei í einelti.

Það kom hins vegar upp einelti í bekknum sem ég var í. Í fyrra skiptið vorum við líklega 10 ára og kennarinn höfðaði til samvisku krakkanna þegar viðkomandi var ekki viðstaddur og fékk þá til að setja sig í spor hans og það hafði þau áhrif að allir báðu strákinn afsökunar og eineltið hætti.

Í seinna skiptið ca. 2 árum seinna var annar kennari sem tók öðruvísi á málinu og sagði að við ættum ekki að vera að stríða viðkomandi stelpu af því þá færi hún grenjandi heim eða eitthvað svoleiðis í staðinn fyrir að láta krakkana setja sig í spor hennar. Þetta hafði samt smá áhrif. Eineltið minnkaði eitthvað en hélt samt áfram.

ÉG var eitt sinn í bekk með frænku minni. Við vorum ágætis kunningjar en vorum ekki beint vinkonur. Hún hafði átt erfitt þar sem hún bjó sem barn og þarna sem við vorum í skóla saman (nýr staður) vildi hún skapa sér nýtt orðspor.
Hún var klár í skóla og klár í einkalífinu. Þó var hún mjög bráðþroska og svolítið óheppileg í vaxtarlagi. Einnig vildu foreldrar hennar ekkert gefa henni eða styrkja hana til nýrra fatakaup svo hún gæti verið snyrtileg (við erum ekki að fara fram á tískuföt hér).

En svo byrjaði enskukennarinn að bera okkur saman… það var einstaklega ljótt, þar sem hún reyndi að ná sér niðri á mér og það spillti vinskapnum okkar á milli og er jafnvel enn svolítið stirrt í dag 7 árum seinna. Kennarinn kallaði okkur Beauty and the beast (hún var beastið) og hvartaði yfir ljótum fötum hennar og hrósaði mér fyrir mín í staðinn (stundum vorum við báðar í gallabuxum og bol).

Það var bara byrjunin því svo byrjaði bekkurinn, fór að búa til brandara um vaxtarlag hennar, hár og föt… í rauninni að frumkvæði kennarans.
Þetta var í unglingaskóla… í dag er þessi kennari að kenna í framhaldsskóla… vonandi að þar séu ekki eins viðkvæmar sálir og á unglingastigi!!

Það hefur lengi verið haldið að þeir sem eru að leggja í einelti séu með lítið sjálfstraust og séu að reyna að draga athyglina frá sér með því að vera vondir við aðra en ég las það í blaði um daginn að þetta er ekki rétt. Þvert á móti hefur verið rannsakað að þeir sem leggja í einelti eru yfirleitt ánægðir með sig og hafa gott sjálfstraust en telja sig líka vera betri en aðra, eiga erfitt með að setja sig í spor annarra og finnst það allt í lagi að vera sniðugir á kostnað annarra.

Ég var lögð í einelti í 10 ár, þ.e. öll grunnskólaárin, og þegar ég var í 8 bekk reyndi ég að fyrirfara mér !!! Ég hafði engan til að tala við eða neitt… Þetta háir mér enn rosalega, 4 árum eftir að þetta hætti en ég veit að þetta mun alltaf lifa með mér, ég verð bara að læra að lifa með því, en það er erfitt….

þegar ég var lítil 9 og 10 ára lagði ég krakka í einelti þetta var ekki af því ég var með lítið sjálfstraust eða það væri slæmt heima hjá mér ég var ekki að reyna að vera töff eða eitthvað þannig mér þótti þetta bara gaman. Ég held að ég hafi bara ekkert pælt í því hvernig hinum leið og enginn sagði mér að pæla í því. Smátt og smátt þroskaðist ég sem betur fer og ein stelpan klagaði og pabbi sagði mér að hugsa þessi stelpa er miklu minni og aumari en þú. Hún á einga vini og hún fer ekki út á kvöldin hún hittir ekki vini sína og hengur með þeim allan dagin hún tlar líklega ekki síman allan daginn henni hlítur að líða nógu illa án þess að þú og vinir þínir þurfið að vera að stríða henni þetta greyp mig auðvitað heði ég alltaf átt að hugsa svona en ég gerði það ekki. Ekki það að ég var ekki klár eða óþroskuð ég var egilega bara proffi. Og talin þroskuð miðað við aldur. Ég hafði bara aldrei pælt mikið í þessu. Þegar ég varð eldri fekk ég rosalegt samviskubit. Og mér líkar rosalega vel við suma af þessum krökkur sumir eru reyndar svolítið sérstök en mér líkar bara betur við þannig fólk og ég er það víst líka. Sumir af þessum krökkum eru meira að sega góðir vinir mínir núna. ég man vel eftir fyrirlestri sem haldin var í unglingadeild í skólanum þá var ungur strákur sem talaðu um einelti ekki eins og gamlir krakkar hann las reynslusögur og sýndi okkur sjálfsmorðsbréf frá stelpu sem drap sig þetta greyp mjög krakkana í bekknum við áttum líka að srifa sögu um einelti annahvort reynslusögu eða setja okkur í fótspor einhverns sem er verið að leggja í einelti. þetta hafði rosalega góð áhrif of virkaði vel allir krakkarnir töluðu mikið um þetta og langaði að gera eitthvað fyrir þá sem voru lagðir í einelti þetta voru krakkar sem áður höfðu verið með mér að leggja aðra í einelti. Ég held að það ætti að tla mikið um þetta ekki bara þú ættir að skammast þín heldur bara láta krakka husa út í þetta ekki ásaka einhvern einn eða neitt þannig og það ætti að byrja strax í byrjun skólagöngu því krakkar vitta ekki alltaf hvað þeir eru að gera.

Ég tók þátt í að leggja einn strák í einelti í grunnskóla og ég sé allveg svakalega eftir því núna. Ég þekki þennan strák ennþá í dag og hitti hann einstaka sinnum og hann heilsar mér eins og ekkert hafi gerst á milli okkar, þá líður mér eins og fávita. Þetta er mjög fínn strákur og átti ekki skilið að vera lagður í einelti. Ég var bara óþroskaður fáviti á þessum tíma, ég gerði allt sem vinir mínir gerðu. Það þarf bara einn fávita til að skaða því hinir fylgja honum eftir eins og hundar. En sársaukinn eftir á getur líka verið í hina áttina( í formi eftirsjá hjá geranda)

ég þekki strák sem er “eineltur” og ég á líka þátt í því drengurinn er ekki í lagi en eftir smá stund með honum er hann orðinn fínn og maður hefur smá eftirsjá en allt í einu kemur hann með eittkvað viðbjóðslegt komment um mann þannig að mar verður að berja hann (ósjálfrátt) þannig að ég styð hugmyndina um fólk sem lætur “einelta” sig

Með erfiðustu lífsreynslu sem nokkur getur lent í er að verið tekinn fyrir í einelti, þessi lífsreynsla kemur til með að fylgja manneskjunni fram til gamals aldurs!

Hafið þið einhvern tímann hlustað á textann “Fram á nótt” með Ný Dönsk, það er ekki erfitt að skilja hvað Björn Jörundur er að segja og að hann þekkir það af eigin reynslu…..

Ég var lagður í einelti öll mín ár í grunnskóla, ég reyndi allt sem ég mér datt í hug til að koma í veg fyrir það, ég barði á móti, ég barði ekki á móti, ég klagaði og að lokum varði ég mig bara með kaldhæðni.

Það virkaði illa fyrir mig að berja á móti, viðbrögð skólans við því voru að senda mig til sálfræðings, þá hætti ég að berja á móti.

Síðustu árin var eineltið mest andlegt, ég man sérstaklega eftir einu sem kom fyrir þegar ég var í fermingarferðalagi og það var sýnt myndband frá kirkjunni um strák sem var lagður í einelti. Í myndinni þá finnur strákurinn miða sem er boð í partý en það er tekið fram að það eigi ekki að láta hann vita af partýinu, þegar þetta atriði kom þá heyrist einhver í salnum segja "þetta er bara eins og Haraldur Óli [ég]“. Ég veit ekki hvað mikinn viljastyrk ég þurfti að nota til þess að falla ekki algerlega saman á staðnum. Í myndinni þá endaði strákurinn á því að fara í messu og varð ofsalega ánægður en ég þurfti að þola þetta í tvö ár í viðbót og satt að segja þá finn ég ennþá fyrir því að fólk er gegn mér.

Kennarar komu ekki að neinu gagni, einn kennari sérstaklega tók þátt í eineltinu og íþróttakennarar náðu líka að hjálpa til við að brjóta niður sjálfsmynd mína.

Fyrir tveimur árum þá hitti ég strák á myndbandaleigu sem kom upp að mér og fór að segja ”hæ mannstu eftir mér, ég var alltaf að leggja þig í einelti" og fór síðan að svívirða mig meira, hvað ætli ég hafi notað mikinnn viljastyrk til þess að ráðast ekki á þann helvítis aumingja, ég var 19 ára þá, ég hef reyndar líka lent í því að hafa verið beðinn afsökunnar á eineltinu.

Ég á langt eftir í það að jafna mig algerlega á þessu, í mörg ár þá tók ég ósjálfrátt og lét hendurnar í varnarstöðu þegar fólk var með snöggar hreyfingar nálægt mér.

Verst þótti mér samt þegar ég komst að því fyrir svona ári að lítill frændi minn varð að hætta í skólanum sínum út af einelti, að vísu er það kannski gott að það var talað um það, það var eitthvað gert í því en inni mér þá langaði mig til þess að fara og lúberja þessa krakka sem höfðu verið að berja hann, mig langaði líka að fara til foreldra þeirra og lesa yfir hausnum á þeim, en ég gerði það ekki, passið börnin ykkar, bæði að þau verði ekki fyrir einelti og líka að þau verði ekki fífl.

Ég persónulega get skilið að einhverjir sem hafi aðgang af vopnum skuli enda með að drepa kvalara sína.