Þegar ég var 16 ára flutti ég að heiman, til stráks á hinum enda landsins og var þar í 3 ár. Þegar ég loks fór þaðan og kom aftur heim byrjaði ég með nýjum strák mánuði síðar – strák sem ég trúði að væri draumaprinsinn minn og að líf mitt væri glæst framundan. Það entist í 2 ár – þá vildi hann losna út. Ég gerði allt sem ég gat til að halda í hann og framlengja hamingjunni minni – en allt kom fyrir ekki. Hann sagði hina klassísku setningu að þetta væri ekki ég, heldur hann. En tilfinningin...

Lífið sýnir á sér ýmsar myndir, sumar eru slæmar og aðrar góðar en allar fara þær í reynslubankann. Þegar manni finnst allt vera í rústi - þá getur lítil ljósglæða komið fram í myrkrinu og svo umbreyst í bjart og fallegt ljós sem fyllir líf manns af hamingju og gleði. Ég hélt alltaf að í samböndum væri eðlilegt að rífast, að það væri eðlilegt að maður sæi marga galla á hinum aðilanum og að ástin dvínaði og áhuginn á hinum aðilanum með tímanum. Ég trúði heldur ekki að maður gæti fundið hinn...

Fyrir um mánuði síðan hætti ég í sambandi, þriggja ára sambandi sem var 2 og hálfs árs sambúð.. Ég byrjaði ung í sambandinu og flutti ung að heiman til hans. Svo endaði þetta, ég ákvað að ég vildi hætta í þessu sambandi og flutti aftur heim. Ég vil bara aðeins miðla minni reynslu um þetta þar sem mér finnst ég alltaf sjá fólk taka vitlaust á þessu og skemma fyrir sér… Ég vil samt benda á að það er engin viss formúla fyrir þessu, þetta er afar persónubundið… Mér var sagt þegar sambandsslitin...

Já sambönd… eitthvað sem margir geta ekki lifað án.. sumir vilja ekkert hafa með og forðast þau… og enn aðrir þrá þau en aldrei fá? Ég spyr sjálfa mig stundum að því… þegar fólk hefur verið saman í langan tíma (mislangan þó) hvort er það þá saman út af brennandi ást eða bara vananum…? Ég hef reyndar litla reynslu.. hef einungis verið í einu virkilega allvöru sambandi þannig að ég veit lítið um það… en sambandið sem ég er í núna verður bráðum þriggja ára og ég spyr mig oft í því hvort ég sé í...

Ég hef lengi verið að pæla í hvernig fólk lítur á vináttu kynjanna. Af hverju fólk þarf alltaf að miskilja spjall milli tveggja vina af sitthvoru kyninu eða eitthvað þvíumlíkt. T.d. tökum sem dæmi. Stelpa (Gunna) um 16 ára labbar út í búð og sér þar bekkjasystur sína. Gunna er með frænda sínum sem er sirka á sama aldri og hún og þau eru mjög góðir vinir og náin frændsystkini. Bekkjasystirin veit ekki að hann er frændi hennar og stekkur strax á Gunnu spyrjandi hana ýmissa spurninga um hvort...

Ég fór að hugsa um daginn..í sambandi við vangadans… Ég var nebbnilega á balli um daginn..og hef aldrei vangað við neinn strák..og þegar maður var yngri og sá eldri krakka vera að vanga, hvað það hlyti að vera erfitt að vera að vanga við einhvern sem maður hefur kannski engan áhuga til eða eika… Manni fannst þetta svo mikið mál einhverra hluta vegna..og var ekkert að skilja..!!! En svo einhvernvegin þegar maður eldist fer maður ææ..ég veit ekki..að hugsa þetta öðruvísi…eða ég lenti...