Manneskjan (og flest líf) er mikið frekar efnablanda en -samband.

Mér finnst líf vera mjög merkilegt vegna þess að þetta virðist vera efnahvarf sem getur haldið sjálfu sér í gangi með ótrúlegustu leiðum. Það er algerlega “hugsprengjandi” að pæla í hversu flókið efnahvarf t.d. mannslíkaminn er. Enn merkilegra er svo hvað skeður þegar efnahvarfið fær meðvitund, sem er eflaust það klikkaðasta sem hefur gerst í heiminum, í það minnsta sem við vitum til.

En ég er sammála að miklu merkilegra sé að eitthvað sé til yfirhöfuð. (Ég fékk einmitt svona “hvað er í gangi” hroll í gær þegar ég minnti sjálfan mig aftur á hvað það er skrítið), og eins og málin blasa við mér núna er það miklu merkilegra en tilvist lífs. Kannski kemur einhvern tímann einhver rosaleg skýring á því hvers vegna efni er til, en mér þykir það ólíklegt, ég held frekar að við þurfum fyrr eða síðar að sætta okkur við að það sé og hafi alltaf verið til og þannig sé það bara. (En fyrst eigum við eftir að fatta hvort séu til aðrir alheimar, og allt strengjakenningadótið.)

Svo ég er sammála þér, en samt ekki.

Er ekki vissara að spyrja fyrst, hvað er merkilegt? Orðið er haft um það sem er undarlegt og eða vekur áhuga þinn. Svo, við verðum fyrst að athuga að, að líf er ekki merkilegt samkvæmt neinni skilgreiningu , heldur þykir okkur einfaldlega flestum lífið áhugavert og undarlegt.

Dr. Manhattan var þarna orðinn langleiður á mannfólkinu sem skylda hann ekki, klassískt mótíf um snilling sem enginn skilur. Svo ég held það sé ekki mikið mark á honum takandi þótt hann hafi doktorsnafnviðbótina. En hann sagði, lífið er ofmetið, ekki lífið er ómerkilegt. Það er sjálfsagt ofmetið af mörgum, í þeim skilningi að þeir halda að þeir séu skemmtilegasta viðfangsefni einhvers Guðs, í annarri vídd (ég er nafli alheimsins!). Það er að sjálfsögðu rökvilla, að ímynda sér Guð sem er almáttugur, alvitur og alstaðar, og smána hann svo með mannlegum tilfinningum. Hvers vegna ætti Guð að undrast á mannlífinu, þegar hann veit full vel allt um hagi þess og veit nákvæmlega hvar þetta allt saman endar? Þetta væri eins og ég myndi undrast yfir því að Gollrir deyi í enda Hringadrottinssögu þegar ég hef séð hana milljón sinnum.

En lífið er nú samt merkilegt. Ef tilvist efnis er merkileg, þá hlýtur lífið að vera jafn merkilegt eða merkilegra þar sem tilvist efnis er forsenda þess og þar með hlýtur það að vera undarlegar. Alveg eins og ef svín hefst á flug upp úr þurru, er það undarlegt, en það hlýtur að vera enn undarlegra ef það vill svo til að það flýgur á Hvíta húsið.

Líf er mjög merkilegt að mínu mati já. Tilvist er merkileg að mínu mati. Ég undra mig á því að nokkuð geti verið til. Að orka geti verið til, að þessi alheimur geti verið til. Að tónlist geti verið til, sólsetur og fegurðin sem liggur alstaðar í heiminum.

Mannskepnan er flóknasta kerfi(svo ég viti til) sem til er í þessum alheimi. Og hefur í för með sér vitund, sem mér finnst bara vera crazy að sé til. Ímyndaðu þér hvernig “heimurinn gæti verið” mjög abstrakt spurning. En það gæti alveg eins verið til bara ekkert. Það væri ekkert svakalega gaman. Mér finnst þetta allavega betra.

Ég veit ekki hversu mikla líffræði þú hefur lært en mér þykir frekar ótrúlegt að þú hafnir því alfarið að líf sé merkilegt ef þú ert ágætlega meðvitaður um öll þau efnaskipti sem fara fram í líkamanum - hvernig við, sem efnablanda, lifum fyrir tilstilli þessarra efnahvarfa sem gerast tja, hvers vegna? Veit það einhver í rauninni?

Mér þykir allavega heldur merkilegt að þetta gerist “af sjálfu sér” ef ég má orða það svo en að eitthvað sé “merkilegt” er auðvitað afstætt…

Spurning að gera greinarmun á tilvist og lífi eins og náunginn fyrir ofan mig, þá þykir mér tilvist heldur merkilegri en lífið sjálft.

Ég vil fyrirbyggja þann misskilning sem hefur komið upp að ég sé að gera lítið úr tilsvist lífs. Það var ekki ætlunin. Ég er bara að gera ‘minna’ úr því.
Eins og ég sé það að þá þarf efni að vera til svo líf geti verið til. En efni getur verið til án lífs. Mér finnst líf stóráhugavert og merkilegt en ekki alveg brjálæðislega undravert. Mér finnst það bara ofmetið.

@Fimbulfamb. Það er rétt að efnablanda er heppilegra orðalag en efnasamband.

@Damphir. Ég er ekki að vitna í Dr. Manhattan sem eitthvað yfirvald, einungis að láta í ljós hvað olli því að ég byrjaði að pæla í þessu.

@Aersa. Ég er ágætlega að mér í líffræði og geri mér fulla grein fyrir flóknum efnaskiptum líkamanns sem gera okkur kleift að lifa. Mér finnst það bara ekki það undursamlegt. Svakalega áhugavert, en ekki stórmerkilegt.

Taktu eitthvern dauðan hlut og gæddu hann lífi. Þá skal ég svo sannarlega taka undir með þér.

Svo lengi þá þykir mér líf, sérstaklega meðvitund, stórmerkilegt!

Lífið er ekki merkilegt, ekkert frekar en: http://z-e-r-o.up.seesaa.net/image/Hubble_Ultra_Deep_Field_Black_point_edit.jpg

stórmerkilegt hver munurinn er á einstakling sem er ný dauður og lifandi einstakling. Allavega engin munur á efninu í þeim. Erum við ekki bara efnahvörf sem eru komin út í öfgar?

Lífið er eins og Kirk Cobain, annað hvort ofmetið eða þá vanmetið.

Bætt við 23. nóvember 2009 - 18:11
Kurt… auðvitað

Meðvitund er skv. mínu viti eitt af þeim fyrirbærum sem vísindamönnum reynist hvað erfiðast að útskýra, svo eitthvað ansi magnað hlýtur þar að búa að baki.

Sjálfum finnst mér lífið vanmetið. Það er alveg voðalegt hve margir einblína á það sem upp á vantar í stað þess að gera sér grein fyrir þeim möguleikum sem lífið gefur. En við erum kannski kominn meira út í sálfræði hvað þetta varðar, svo ég læt hér staðar numið, en óska þér þó góðs lífs :)