Ég var rekinn útúr tíma í stærðfræði í dag. Vildi þannig til að ég sat næst aftast og starði tómum augum útí loftið og var ekkert að hlusta á kennarann, sem er svona karl-kona, í karlmannsskyrtu og dimmrödduð. Svo situr fyrir framan mig frekar sæt stelpa, hún hallar sér svo á hlið, til að ná í töskuna sína, og fretar um leið. Ég gjörsamlega brjálaðist úr hlátri og hló og hló. Stúlkukindin varð rauð einsog epli í framan. Svo kemur kennarinn og segir mér að snauta út og koma ekki aftur í dag. Ég spurði hvort það væri mér að kenna að stúlkan prumpaði og fór út og fæ fokkings 4 punkta. Það er mannlegt að hlæja.