Hér er lítið álitamál sem ég hef verið að velta fyrir mér, endilega segið ykkar skoðun:

Til er maður sem hefur kynferðislegan áhuga á börnum. Hann hefur aldrei níðst á barni eða beitt neinu barni neins konar áreiti og þar af leiðandi er hann ekki barnaníðingur. Hann hefur aldrei perrast í börnum eða horft á barnaklám, þó að honum þyki börn vissulega sexí. Þar af leiðandi er hann ekki barnaperri, ekkert frekar en fólk sem fílar karla er kallað karlaperrar, eða fólk sem fílar konur er kallað konuperrar.

Þessi maður lifir við það að geta aldrei uppfyllt þessari kynhneigð sinni á annan hátt heldur en með sjálfsfróunarfantasíum, þar sem að hann veit það vel að það er siðferðislega rangt að veitast kynferðislega að börnum sem hafa ekki náð þroska.

Þessi maður fer til sálfræðings sem greinir hann sem, tja, hvað? Hvað er hægt að kalla kynhneigð þessa manns án þess að nota orð sem gefa til kynna að hann sé nauðgari og/eða perri? Og er hann eitthvað verri en næsti maður fyrir vikið? Ætti þessi maður að fá frelsi til þess að koma úr skápnum og viðurkenna þessa kynhneigð sína án þess að vera barinn niðri í bæ?