satt, það getur verið leiðinlegt að tala um tónlistastefnur, en það er samt einaleiðin til þess að geta leitað að einhverju svipuðu.

Það er sama hvaða tónlist þú hlustar á, hún hefur einhverntímann verið mainstream eða fengið innblástur frá mainstream tónlist.

Það er ekki rétt. Hvenær var Krautrock mainstream? eða grindcore? eða industrial?
Hin staðhæfingin er líka röng, langoftast voru og eru mainstream listamenn að selja til fjöldans það sem undergroundið skapaði hvort sem það er Elvis eða Nirvana. Ekki öfugt. Oft hefur fjöldinn þó gripið eitthvað nýtt og spennandi þó, eins og pönkið td og gert það mainstream í leiðinni.

Þú græðir ekki kúlpoints hjá neinum á því að hata mainstream.

Jú líklega hjá fullt af fólki, ekki mér þó og greinilega ekki hjá þér heldur.

Þó svo að þú sért tæknilega betri gítarleikari á sviði metals( squeel, gítarsólo etc.) þýðir það ekki að þú getir spilað mainstream tónlist.

Þó einhver sé meistari í metal þá þýðir það ekki að hann geti spilað gott bluegrass nei en hvort hann geti leikið Coldplay lög er nokkuð víst.

Það er tæknilega mun erfiðara að semja tónlist fyrir fjöldann, sem liggur vel í eyrum sem flestra.

Hvers vegna? Er ekki bara erfiðara að semja góða tónlist, óháð því hve margir eiga eftir að fíla hana? Heldur þú að White christmas (60 milljón eintök seld) hafi verið erfiðara að semja en eitthvað random lag?
Heyrir þú oft listamenn tala um hve erfitt og hve langan tíma það tók að semja lögin sem nutu svo vinsælda?

Það er ekki til góð eða vond tónlist, mælikvarði á tónlist hefur ekki ennþá verið fundinn upp

Þó að ég sé á móti svo flokkunum “æðri” og “óæðri” tónlist og fullyrðingum um að mainstream sé bara drasl og þvíumlíkt finnst mér svona hugsunarháttur hrikalega leiðinlegur. Fyrir það fyrsta þá getum við dæmt tónlist eftir td. frumleika, fjölbreyttni, einlægni (soldið tricky) og hljóðfæraleik, þetta eru ekki hlutdrægir hlutir sem velta á skoðunum.
En það sem fer aðallega í taugarnar á mér er að með þessu ertu raunverulega að drulla yfir alla sem hafa virkilegan áhuga á tónlist eða öðrum listum og hafa gaman að pæla í hlutunum.
Með því að segja að það sé ekkert gott eða slæmt þá ertu væntanlega að segja að þetta sé allt saman smekksatriði.. og það er rétt, nema að fólk hefur misgóðan smekk (þekkingu) á viðfangsefninu.
Ætlar þú í alvörunni að halda því fram að þú eða ég séum jafn hæfir til að dæma ljóðlist, myndlist eða nútímadans og einhverjir gaurar sem eru búnir að pæla í þessum listum í mörg ár, fylgjast með, kynna sér stefnur, stíla og fleiri tugi eða hundruði listamanna?
Tökum mig sem dæmi. Ég horfði um daginn á Citizen Kane sem á að vera besta mynd allra tíma, mér fannst hún barasta alveg ágæt, ekkert spes samt. Vandinn er að ég veit nátturulega ekki jack um kvikmyndir og geri mér engan vegin grein fyrir því hvert var normið í kvikmyndum árið 1940 þegar myndin kom út. Fróður kvikmyndaáhugamaður aftur á móti ætti að vita það og hann myndi sjá og skilja ansi margt sem ég myndi missa af og væri þarafleiðandi talsvert betur að sér kominn til að dæma myndina.
Ætti ég þá að segja við hann: Þér finnst hún frábær, mér fannst hún lala…. hún er ekkert góð eða vond, það er bara smekksatriði maður.

en ef við tölum um aðdáendur og hlustun hefur popptónlist vinninginn

Hvernig og í hverju?
Hugsa að hörðustu popparar myndi viðurkenna undir pressu og fengju þeir nægar upplýsingar að undergroundið hafi oft verið talsvert merkilegra en mainstreamið. Efa að poppáhugamenn sé það þrjóskir að þeir reyni að þræta fyrir það að td minna hafi verið spunnið í Eagles eða Foreigners en td Tangerine dream eða Can sem voru á sama tíma að byggja grunninn af flestri raftónlist sem við heyrum í útvarpinu í dag?? Eða pönktónlist Husker du og Minutemen á móti 80´s synth poppi sem var yfirráðandi á vinsældarlistum út um allan heim.

Bara að taka það fram í endann að ég tel mainstream geta verið alveg jafn gott og underground

ég hata ekki mainstreme á neinn hátt, hinsvegar verður maður að hugsa útí þetta:
Mainstreme tónlist er aldrei brautriðjandi, afþví að hún getur ekki verið það, þegar að eitthvað nýtt kemur fram á sjónarsviðiið getur það tekið mörg ár fyrir hlustendasamfélagið að venjast hlutunum.

undergroundið finnur alltaf uppá hlutunum, mainstremeið breytir þeim í “notendavænna form”

nú er ég hvorki gítarleikari né metalhaus (en ég spila á trommur og glamra á hljómborð, og ég elska gamla hardcore punkið og glitch/ambient og idm). en ég get fullyrt það að það að semja tónlist fyrir fjöldann er ekkert svo flókið, ég meina: það er allt til í formúlum. tónskalar, straightforward 4/4 beat oftast og mínímalískur hljóðfæraleikur… eða semsagt reglan: less is more.

ég gæti hafa villst í stereo týpum hérna fyrr (fyndið hvað þú gerir það líka (underground=metall)) en hvað um það. Mainstreme tónlist á það til að missa sálina, það er að segja ef að hún er til staðar, hún á það einnig til að fara í “égerbaraaðgeraþettafyrirpeningana” og það á þá gjarnan við rappara sem að nota orðasambandið “grewupinthe hood” .

en varðandi það að lýta hlutlaust á málið þá held ég að ég geti það ekki, þar sem að ég stend fastur á minni skoðun, hinsvegar var ég rosalega mikið fyrir mainstreme einusinni. málið er að ég fékk leið á því að láta sprauta tónlist inní mig af einhverjum sull útvarpsstöðvum eins og pensilíni í æð.. ég meina á endanum segir ónæmiskerfið stopp.

annars vill ég afsaka þessa alhæfingu hérna áðan 90% af allri meinstreme tónlist er sull :)

afsakið samt ef að ég gerði þig það reiðann að þú sért að því kominn að sprengja nokkrar kransæðar.

eini sem ég kannast eitthvað við 95 gilja í augnablikinu er siffi eða hvað hann nú heiti

allt sama skítapakkið eins og þú kallar okkur “hnakkana”