Hvernig í óóósköponum nenniði að vera að væla, rífast og rökræða um þetta fram og til baka ? Ég er alls ekki mikið búin að vera inní þessu, og vissi ekki einu sinni af þessum “stóru mótmælum” þar sem var kveikt í trénu fyrr en daginn eftir þegar mamma spurði mig hvað mér finndist um mótmælin .. Ég bara nenni ekki að pæla í þessu, ég einbeiti mér bara af því sem er í skólanum því til hvers að sökkva sér í e-ð þunglyndi yfir einhverju sem maður getur ekkert gert í ?

jújú þetta er hræðilegt ástand blablabla, en fáiði virkilega aldrei leið á því að tala um þetta, maður getur ekki skoðað tilveruna því núna nánast hver einast korkur er um mótmæli !

Shit hvað ég væri orðin gráhærð ef ég ætti heima í bænum þar sem maður þyrfti að lifa með þessu á hverjum degi.