(Afsakid skort a serislenskum stofum)

Mer kemur eitt til hugar, i allri thessari umraedu um ad leidrettingu a stafsetningavillum, um ad folk fai ad tja raunverulega skodun sina a td. myndum af notendum og hvad gengur of langt og er ordid hreint ut sagt skitkast.

Eg vil sja eftirfarandi kerfi a huga.
Tveir flokkar ritskodunna a alitum notenda.
1: Leidrettingar sem fara fyrir brjostid a folki, harsh-truth sem stjornendur telja ad notendur gaetu modgast vid ad lesa osfv.
2: Su ritskodun sem nu er i gildi, svarinu er eytt. Ss. fyrir gjorsamlega otharft skitkast, nafngreiningar i vidkvaemum malum osfv.

Sidan geta notendur sjalfir stillt i personustillingum hvort their vilji sja thad efni sem er ritskodad i flokki 1.


Svona vaeri haegt ad gera til ad losna vid thad ad hvert einasta alit sem inniheldur eitthvad annad en blom og einhyrninga hverfi utaf sidunni og enginn geti lesid thad.

Kv. Utlanda-Loki
„It is not worth an intelligent man's time to be in the majority. By definition, there are already enough people to do that.“