Hafiði einhvern tímann pælt í því hvað lífið er gjörsamlega fokking ÖMURLEGT!?
Helvítis, andskotans! AAAAARRRG stundum langar mig bara svo mikið að öskra! Leggjast svo upp í rúmið mitt, undir sæng og standa aldrei upp aftur (ekki að ég sé að segja að ég vilji deyja, erfitt að útskýra þetta ef þið skiljið ekki :P).

Líður eins og ég eigi enga vini allt í einu. Þó þeir séu auðvitað þarna og vilja hjálpa, en þeir bara geta það ekki, þeir skilja ekki. Og þeir einu sem gætu raunverulega hjálpað, þeir vilja ekkert með mig hafa. Enn æðislegt!
Ef ég tryði á guð þá gætuði varla ímyndað ykkur hvað ég væri reið útí hann fyrir að fokka öllu svona upp, eyðileggja allt og gera lífið mitt ömurlegt!

Ohh, svo get ég ekki sagt neinum hvað allt er ömurlegt, leiðinlegt og bara verst í heimi, því það myndu allir taka því vitlaust. Sem þýðir að ég verð bara að fá útrás fyrir þetta hér.
Ooooohh, það er eins gott að þetta lagist, annars verð ég fokkin brjáluð! :@
Arg, helvítis vinir sem segjast ætla að vera bestu vinir og svo vilja þeir ekki einu sinni tala við mann! Úff :/

Jáh, þessi útrás hjálpaði aðeins :).
Afsakið nöldrið ;)
=)