Já. Því miður. Litla frænka mín dó núna í lok mars, 13 ára nokkrum dögum fyrir ferminguna sína. Ég get sagt þér að þetta kenndi mér að horfa fram á við og lifa lífinu meðan ég get. Það sem mér fannst svo óghugnarlega erfitt að sætta mig við að hún fengi aldrei að læra að elska, læra að missa, læra að njóta. Læra það sem hana langaði til að læra, það að hún fær aldrei að gera nokkurn skapan hlut í viðbót. Aldrei.

Það er sárt að missa, en eins kaldhæðnislegt og það ku að hljóma lætur það mann skilja lífið. Dauðinn sýnir okkur hið góða við lífið og kennir okkur að lifa því.

Tja, já..
Tvo á þessu ári, einn í smá hættu núna..

Heppnin eltir mig á röndum :)

Já, því miður.

því miður:C

Sem betur fer ekki… enn allavega

Ég fermdist við hliðina á einum besta vini mínum og bekkjarbróður og svo 20-30 dögum seinna fæ ég þær fréttir að ég mun aldrei sjá hann aftur. Ég veit þó að hann var ánægður áður en hann dó , hann var að losna við hækjurnar sínar og gipsið sem hann hafði verið með í sirka mánuð, meðal annars í fermingunni sinni.

Munið bara að það er hollt að gráta , ekki halda aftur af því .

Sem betur fer ekki, veit ekki hvort ég myndi höndla þannig.

Já, 2 sem ég þekkti, annan þekktu flestir vinir mínir og hinn var fyrrverandi maður frænku minnar sem ég þekkti vel þegar ég var lítil. Svo missti annar vinur minn ömmu. Rétt áðan var ég að frétta að það var stelpa sem dó í bílslysi hérna rétt hjá. Systir kunningja míns þekkti hana. Ég hef bara einu sinni áður (síðan ég byrjaði að skilja dauða) upplifað þetta. Vinkona mín þekkti söngkonuna Önnu Pálínu mjög vel og þegar hún dó leið henni mjög illa. Það er það eina sem ég man eftir fyrir þetta ár.

Af hverju finnst mér eins og þetta ár hafi verið verst?

Bætt við 28. ágúst 2006 - 23:40
“annan þekktu flestir vinir mínir”

Ætlaði að segja að flestir vinir mínir þekktu hann mjög vel. Þótt ég hafi þekkt hann frá því ég var lítil talaði ég sjaldan við hann síðustu árin …

Nei, hef aldrei orðið fyrir miklum missi. Missti reyndar afa minn og náinn frænda þegar ég var pínulítill en var of ungur til að skilja það…

Sem betur fer nei en það tekur samt alltaf á að heyra af fólki deyja :/

Já ég missti móðir mína 13 mars 2005 úr krabbameini í mænuvökvanum´. Hún fékk eitthvern veginn ofnæmi fyrir lyfjunum og það mynduðust svo margar bólgur í heilan að hún dó og é hef svo oft kennt mér um það ! Ég hvísla svo oft við sjálfan mig hvað gerði ég rangt ? hvað gerði ég rangt ? Og afhverju, afhverju ? Og ég var í kringluni þegar að hún dó ég mér finnst svo hræðilegt að ég hafi verið að skemmta mér þegar að hún dó. Ég náði ekki einu sinni að segja bæ við hana almennilega þegar að hún var á lífi. Ég var að fara að gista hjá vinkonu minni og smellti á hana einn koss á kinnina og knúsog kastaði svo einu bæ þegar að ég lokaði hurðini.Nóttina missti hún meðvitund og fór uppá sjúkrahús, Ég fétti ekki af því :( Hún var svo brosmild og vongóð þótt að hún vissi að hún myndi deyja. Þegar að húm dó fór ég að standa mig svo ílla í skólanum missti fullt niður úr og lækkaði einkunnir þótt að ég sé farin að taka mig á. Núna alltaf þegar að vinkona min er að rífast við mömmu sina eða pabba sinn segi ég ; láttu ekki svona farðu framm og segðu fyrirgefðu. Þú veist aldrei hvað gerist.

Rétt í þessu var sistir mín að frétta að vinkona hennar var að deyja. Þetta er alveg ömurlegt

Bætt við 30. ágúst 2006 - 15:42
ÞAð var einmitt þessi stelpa

Allavega, maður systur minnar ætlaði að fara með henni í bílinn en hætti við á síðustu stundu.
Fór með vini sínum í staðin og þegar þeir voru komnir fóru þeir að furða sig á því afhverju hún væri svona lengi..
Well, þeir komust svo að því.. :/

Hef sem betur fer ekki misst neinn á þessu ári né síðasta. Einhverjir fjarskyldir ættingar sem manni líður jú illa að séu látnir en enginn náinn.

Tvo alvarlega slasaða, voru í lífshættu en ekki lengur.

Ein dáin, gerðist bara fyrir stuttu =/

Já =(