Já, auðvitað geri ég mér grein fyrir þvi að tungumál breytist. Íslenskan hefur þegar breyst nokkuð. Ég get til dæmis ímyndað mér að margir hafi verið ósáttir við að fella niður stafinn z. Þó er hann ennþá “löglegur”, það verður bara að nota hann rétt.

Þessi málfræði er slæm einfaldlega vegna þess að hún er röng. Það er auðvitað ekki til neinn alheimsmælikvarði á hvað sé gott og hvað sé slæmt í tungumálum, maður verður að miða við eitthvað, og ég miða við það sem er almennt talið rétt í dag.
Þú getur endalaust sagt “já en eftir 50 ár þá verður þetta rétt þannig að þú hefur rangt fyrir þér”. Rangt! Þetta er röng málfræði í dag, þess vegna er hún SLÆM. Það á ekki að örva SLÆMA málfræði bara vegna þess að hún gæti verið talin góð málfræði í framtíðinni.

Þetta allt fer samt ekki eins mikið í taugarnar á mér þegar fólk segir eitthvað á þá leið að “við ættum bara að dömpa íslenskunni, hún er hvort eð er svo óld og borínng”.
Svona í alvöru, hvernig finndist þér ef þjóðartungan yrði lögð niður og allir ættu að tala ensku héðan í frá? Myndirðu ekki sakna málsins eitthvað? Ég ætla rétt að vona það. Já, ég veit að við erum ekki að henda málinu í ruslið, a.m.k. ekki alveg strax.

Það er heldur enginn að tala um að fella málið niður(allavega ekki ég) og taka upp ensku, heldur að málið þróist á ógnarhraða í átt að ensku(eða einhverju því líku), þegar danskan var í tísku voru allaavega erlend nýirði yfir nýjungar þýdd, sem er að miklu leiti að hætta, fyrir utan að fólk vill frekar nota enskuna heldur en hina íslensku þýðingu, taka jafnvel enskuna fram yfir frummálið (allataf talað um Downfall þótt að myndin heiti Der Untergang á frummálinu og Hrun á íslensku, enskan kemur þessu eiginlega ekkert við)

Síðan hafa samskipti við útlönd aukist mjög mikið síðan að danskan var í tísku, þá einkum í gegnum netið, en það er enska vitanlega hið viðurkenda tungumál.

En svoleiðis að við tölum nú um dönskuna að þá bregður mér oft í brúm þegar ég heyridani tala dönsku í sjóvarpinu. Þeir eru kannski á fullu að tala dönku með sínum sérstaka hreim en síðan koma svona inn eitt og eitt al-enskt orð með amerísakum hreim.

Og ég spyr að lokum til baka; hversvegna á ekki að halda eins óbreyttri eins og hægt er?

Litli skrattakollur, LANGAFAT er orðið sem við lærðum. Það skiptir nákvæmlega engu máli hvar nafnorðin eru í röðinni, þessu er ekki forgangsraðað.