Ok ég viðurkenni það ég var stingandi graður þegar ég gerði þetta. Hún sagðist vera að skilja, fertug, flott, ríðileg, ræðinn og rosalega kinky. Hún átti son, ég hefði getað verið hann, nema náttúrulega að ég stóð þarna tuttugu og fimm ára smástrákur og barðist við blóðflutninga innan í mér. Hin guðdómlega íslenska samviska sagði mér að nú væri kominn tími til þess að brosa og hoppa léttstígur í átt að léttklæddri yngismey sem hefði ekki sofið það oft hjá að hún ætti ekki eftir að sjá eitthvað nýtt, sem gæti gert veröld hennar fyrirsjáanlegri framtíðinni.
Sú var svona jú tippikal brjóst 8, leggir 8 varir 8 svona standar íslensk gella algjörlega flott.
Ég rölti samt sem áður ekki í átt til hennar því tilveran er svo undarlega samansett af röð rangra ályktanna. Inn á klósett var stefnan tekin og ég ákvað að drekka ekki meira áfengi heldur nota aðrar aðferðir við að komast í breytt ástand. Ég horfði hugfanginn á sjálfan mig í speglinum á meðan ég pissaði snyrtilega á hendurnar á mér, tilfinning var ólýsanlega góð. Því næst þvoði ég mér vel og vandlega um hendurnar og lagaði hárið á mér. Spurnig, á ég að vera venjubundinn sjarmur og fara með íslenska djammdís heim og tæla hana til þess að hringa sig utan um lim minn eða á ég að…..
Blóðið rann um heilan á mér eins og skipulegar ferðir til keflavíkur á meðan að ég hugsaði um venjubundið, íslenskt djammkynlíf með ungri fallegri snót. Ég kunnni illa við það því ég var þarna kominn til þess ða losna undan oki þessa líffæris um tíð, þannig að ég tók á það ráð að ímynda mér mök við þessa konu er í svipan gæti verið móðir besta vinar míns og viti menn. Blóðið lét sig hverfa úr hvelum mínum tveimur og flutti sig á þann stað er gerir mig að karlmanni og hjartað í mér sagði farðu farðu!

Ég fór til þessarar konu og spurði hana hvort hún vildi ríða. Hún hló og sagði strákpjakkur. “Viltu ekki bara finna þér einhvern sandkassa vinur minn”
Ég var við það að gefast upp en fylltist þá allt í einu yfirnáttúrulegu stolti yfir því að hún gæti ekki ímyndað sér að ég hefði rétt í þessu migið á hendurnar á mér einungis til þess að efla litskrúðugt mannlíf í Reykjavíkurborg.
Með þessa minningu í hausnum og allan þann viljastyrk er mátti glöggt sjá milli lappa minna þá gekk ég upp að henni og datt í leiðslu eiginn sjálfsöryggis.

Seinna um nóttina heyrði ég öskrað á bringu mér “ Já litli strákur, mokaðu mig, mokaðu mig, ég skal vera sandkassinn þinn”